De schaamte van immoraliteit en hypocrisie voorbij

De nacht van 7 op 8 december 1982. We slapen als plots de rust wordt verstoord door geweerschoten en geschreeuw vanaf ons balkon. Mijn man wordt, zodra hij de deur opendoet, door een groep militairen meegesleurd en afgevoerd. Een militair blijft achter om de wacht te houden tot de volgende ochtend. Een agressieveling die geen tegenspraak duldt. Als ik wat zeg, duwt hij mij een granaat onder de neus en snauwt dat hij het hele huis met baby en al zal opblazen.

Ja, ik weet wat het betekent bedreigd te worden. En hoe frustrerend het is je niet te kunnen wenden tot de autoriteiten voor veiligheid. En hoe het voor mijn baby van bijna acht maanden moet zijn nooit meer zijn vaders veilige armen om zich heen te hebben kunnen voelen.

Gelukkig is het mogelijk in Nederland als je bedreigd wordt, aangifte te doen bij de politie waarna het openbaar ministerie en de rechter hun werk kunnen doen. Het is geen schande deze weg te volgen; het is de aangewezen weg. Zo maak ik ook gebruik van die weg om wat mijn gezin in de nacht van 7 op 8 december 1982 is overkomen, aan de orde te stellen. Een weg die geworteld is in het rechtsgevoel van Surinamers, maar die lange tijd door 'on-Surinaamse krachten' was geblokkeerd en nog steeds wordt bemoeilijkt.

Nu word ik door 'on-Surinaamse krachten' voortdurend van immoreel en hypocriet gedrag beschuldigd omdat ik deze weg volg. Ik zou van schaamte bijna in een hol moeten kruipen en daarin blijven. Gelukkig kom ik nog op genoeg plaatsen en doe ik genoeg dingen. Maar ik zal andere mensen daar niet mee lastigvallen; wie interesseert dat nou allemaal!? Wat ik wel met anderen wil delen is een reflectie op al die beschuldigingen. Ben ik nou echt zo immoreel en hypocriet?

Eerlijk gezegd, zou ik mij eerder schamen als ik politiek leider was en mijn kiezers zou schofferen door hun in tijden van nood geen troost te bieden, maar slapeloze nachten toe te wensen.

Ik zou me schamen als ik militair leider was en mijn mensen een oorlog zou injagen waarvan nut en noodzaak onduidelijk zijn en vervolgens geen aandacht zou hebben voor hun wonden.

Ik zou me schamen als ik president was en met minachting voor alle andere staatsorganen een buitenlander zou inhuren die Suriname als proeftuin mag gebruiken voor ‘wetenschappelijke’ experimenten.

Ik zou me diep schamen om een hoge publieke functie te ambiëren als ik van moord, drugshandel en corruptie wordt beschuldigd, want welk moreel leiderschap zou ik kunnen bieden?

Ik kan zo nog even doorgaan. Mij bekruipt het gevoel dat mij immoraliteit en hypocrisie worden aangepraat om de aandacht af te leiden van waar de schoen echt wringt.

Bij degene die zijn burgers troost en bescherming moet bieden. Die zijn burgers recht en rechtvaardigheid moet bieden.

Bij degene die mijn baby in 1982 zijn veilige thuishaven heeft ontnomen en die nog steeds niet tot inkeer is gekomen.

Kanta Adhin