In Nederland zijn er verkiezingen geweest en men is nu al maanden bezig om een kabinet samen te stellen. Eerst ergerde ik me eraan dat elke partij bleef vasthouden aan datgene waar ze voor staan, niemand wilde water bij de wijn doen en daarom is er nog steeds geen regering gevormd. Maar toen ik het vergeleek met de gang van zaken in Suriname, kreeg ik steeds meer respect voor al die Nederlandse politieke partijen.

Een politieke partij komt niet zomaar tot stand, het staat voor bepaalde waarden, heeft principes, het draagt zijn ideeën uit. En alleen mensen die achter die ideeën kunnen staan, worden lid van zo’n partij en stemmen erop bij de verkiezingen.
Sinds mensen heugenis gaat het anders toe in Suriname. In Suriname werd en wordt er gestemd op ras en kleur. De Javanen stemmen op Somo, de Hindostanen op VHP, de creolen op NPS enz. Toen men inzag dat deze handelswijze een foute boel was in een multicultureel land, heeft men geprobeerd om het anders aan te pakken. Door alle partijen werd er hardop gepreekt over het streven naar eenheid in Suriname. Er mogen geen gescheiden groepen meer zijn, Suriname moet eenheid uitstralen. De VHP ging zelfs zo ver dat ze een andere uitleg gaf aan haar initialen. De H stond niet meer voor Hindostaanse maar voor Hervorming. Dit alles mocht niet baten. Uiterlijk werden er mooie leuzen geroepen maar inhoudelijk veranderde er niets. Nog steeds wordt er gestemd op ras en kleur. In plaats van eenheid, is er nog steeds verdeeldheid in Suriname.

Ook ging ik er heel naïef van uit dat elke politieke partij zijn eigen waarden en principes heeft, dat ze weten waar ze voor staan en waarvoor ze strijden, dat ze heel helder weten op welke vlakken ze verschillen van andere politieke partijen, kortom dat ze weten waarom ze perse kiezen voor deze politieke partij en er achter willen staan. De normale gang van zaken is dat de politieke partijen aan het volk vertellen wat hun partij inhoudelijk uitdraagt zodat de mensen bewust kunnen stemmen op een partij. Maar de laatste tijd ga ik steeds meer twijfelen. De leiders roepen wel waar ze voor staan, wat hun plannen zijn en hoe ze het willen aanpakken maar als puntje bij paaltje komt, handelen ze anders. Ik vraag me steeds meer af of de leden wel weten waar hun partij voor staat. Staan ze echt achter de inhoud, zijn ze trots op hun partij, zullen ze bij zwaar weer hun partij steunen of het zinkende schip verlaten?

Het lijkt er steeds meer op dat er een nieuwe trend gloort aan de horizon namelijk overlopen. Er zijn zo vaak en zoveel overlopers dat het tegelijkertijd lachwekkend en zorgwekkend is. Het is lachwekkend omdat het beeld dat ik voorgeschoteld krijg, er een is van dyompo futu spelen. Ze zijn nu even in dit vak en het volgende moment springen ze over naar het andere vak. Het is zorgwekkend omdat men met dit overloop gedrag duidelijk demonstreert dat ze de inhoud van hun partij niet kennen en als ze het wel kennen er ook niet achter staan, dat ze hun politieke partij niet serieus nemen en niet respecteren. Een lid dat achter de waarden van zijn partij staat, haalt het niet in zijn of haar hoofd om over te lopen. Bovendien wordt een overloper door niemand meer serieus genomen.

Het lijkt wel alsof de partijen alleen maar een naam te zijn, inhoudelijk stellen ze niets voor. Neem bijvoorbeeld de NDP die moet wat de naam betreft, democratie uitstralen maar daar is niets van te merken. Ik zie alleen dominant, dwingend gedrag, zucht naar macht en alleen heerschappij. Het is pijnlijk om te moeten aanzien dat de overlopers zich niet schamen voor hun overloop gedrag. Het interesseert ze niet wat het volk van hun overloop gedrag vindt.

De hamvraag is waarom lopen ze over? Is het een kwestie van verpaupering van de integriteit? Hebben onze huidige mannen en vrouwen zo’n groot gebrek aan zelf respect? Zit het egoïsme zo diep geworteld? De drijfveer zou ook best teleurstelling kunnen zijn, dat men bijv. in een bepaalde partij bemerkt dat de leden niet meer doen wat ze uitdragen , dat ze zich niet meer houden aan hun beloften en daarom teleurgesteld zijn. Dan kan het lid twee dingen doen namelijk eruit stappen of op je post blijven en vechten voor de normen en waarden van je partij. Wat je echter beslist niet moet doen is overlopen.

Met dat overloop gedrag geef je namelijk aan dat je lak hebt aan de waarden van je partij, dat je als mens geen principes hebt, nergens in gelooft en gevoelig bent voor omkoperij. Wan odo tak so: “yu na asi tere`, tide`ai wai so, tamara ai wai trafasi.” Je loopt over naar degene die met een groter geld bedrag lokt. Dan raak jij je zelfrespect kwijt. Met dit gedrag ju e`saka ju srevie, en stel jij je kiezers teleur. Iemand kan je alleen je zelfrespect afnemen als je het aan hem geeft.
Zie je dat beeld al voor je? Vandaag sta je vurig te pleiten voor bijvoorbeeld de NPS en een half jaar laterverguis je de NPS en omarm je de NDP. Heb je er enig idee van hoe dit gedrag op je omgeving overkomt?
Opvallend is dat het overlopen steeds gebeurt richting de grootste partij van het moment. Dat is het duidelijkste bewijs dat men overloopt naar de partij die jou persoonlijk het meest kan bieden. Het gaat je dus niet meer om de waarden van je eigen partij en ook niet om het welzijn van het hele land maar om eigen belang. Voor de mensen die zich hieraan schuldig maken telt niet meer het volk maar alleen degene waarvan ze denken dat die de macht heeft om ze te bevoordelen. It takes a very strong person to to hang on his principes. Het vraagt om ontzettend veel moed om te blijven vasthouden aan je principes. Velen hebben die moed niet.
Dit gedrag is de Surinaamse politieke partijen eigen, rommelig, chaotisch, principeloos en afstevenen op eigen belang. En toch neem ik het de leiders niet kwalijk. De hoofd schuldige hier is het volk. Het volk staat dit gedrag toe het volk straft dit gedrag niet af en daarmee stimuleren ze de leiders om zonder enig schaamtegevoel op dezelfde voet door te gaan.
‘It’s easier to fool people than it is to convince them they have been fooled.’

Josta Vaseur