Column: Ik erken de Nakba!

In Suriname hebben we het nationalisme lange tijd gezien als een progressieve beweging tegen het kolonialisme. Dat is tot op zekere hoogte ook het geval. Maar nationalisme zonder internationalisme is benauwend en beperkend.
Nationalisme verenigt mensen tegen kolonialisme en dat is een goede zaak. Internationalisme gaat verder en schept een gevoel van verbondenheid en solidariteit. Het haalt het beste in ons naar boven als mens. Internationalisme stelt ons ook in staat om te leren van de ervaringen van andere volkeren die strijden tegen onderdrukking, vernedering en uitbuiting. Daarom hecht ik er groot belang aan om onze gemeenschap te voeden met informatie over internationale ontwikkelingen en het gevoel van internationale solidariteit te versterken.

Afgelopen vrijdag 15 mei was ik op een bijeenkomst in Amsterdam ter herdenking van de Nakba (Arabisch voor Dag van de Catastrofe) die georganiseerd werd door Back to Palestine. Op 15 mei 1948 werd de apartheidsstaat 'Israël' opgericht op het land dat toebehoorde aan de Palestijnen. Zionisten die woonden in Amsterdam, Parijs of New York gingen naar 'Israël' om Palestijnen met geweld uit hun huizen te verdrijven om hun huis en land te bezetten en in bezit te nemen. De Palestijnen kwamen terecht in vluchtelingenkampen in de regio met hun eigendomsakten en hun huissleutels in hun bezit.

De bezetting van Palestijns land werd gerechtvaardigd met de Holocaust: Hitler heeft ons iets vreselijks aangedaan en daarom moet jij – Palestijn – daarvoor boeten. Dit is niet de logica van beschaafde mensen, maar van barbaren. En geheel in de geest van de colonizing of the mind worden vervolgens de Palestijnen die zich verzetten tegen de bezetters van hun eigen land uitgemaakt voor misdadigers. De misdadiger wordt tot slachtoffer gebombardeerd en het slachtoffer tot misdadiger. Dat is één van de technieken van colonizing the mind. In decolonizing the mind zetten we dat recht.

De apartheidsstaat 'Israël' en haar koloniale steunpilaren in het westen eisen voortdurend dat het bestaansrecht van “Israël” wordt erkend. Maar die eis is volstrekt immoreel. Hoe kan je eisen van het slachtoffer dat ze de misdaad van de crimineel erkennen? Daartegenover stellen de Palestijnen dat mensen over de hele wereld de Nakba moeten erkennen als een misdaad tegen de menselijkheid omdat het een georganiseerde poging was om een heel volk van hun land en bezittingen te beroven. Daarom noemde Back to Palestine haar event Ik erken de Nakba.

Nu was er een korte periode dat het Palestijnse volk een oplossing steunde die niet geweldig was – een twee staten oplossing – maar ten minste een beetje in de richting kwam van een kleine genoegdoening. Maar zelfs die kleine genoegdoening was niet acceptabel voor de zionisten en die hebben vervolgens het hele plan in de grond geboord. Nu blijft er maar één oplossing over: de ontmanteling van de apartheidsstaat 'Israël'. Wat houdt dat in?
Ten eerste dat de Nakba wordt erkend als een misdaad tegen de menselijkheid. Het principe dat je bezittingen van anderen niet mag stelen wordt nog eens bekrachtigd.
Ten tweede dat het recht van de vluchtelingen wordt erkend om terug te mogen gaan naar hun land en hun bezittingen mogen opeisen. Als je bezittingen gestolen wordt, heb je het recht om die bezittingen op te eisen. Dat recht moet bekrachtigd worden.
Ten derde dat de apartheidswetgeving wordt afgeschaft en in plaats daarvan een volledige vrije democratie wordt ingevoerd. Daardoor kunnen Joden en Arabieren in één land wonen met gelijke rechten. De staat is dan geen Joodse staat meer, maar een democratische staat waar Joden en Arabieren gelijke rechten hebben.

Supporters van de apartheidsstaat 'Israël' schreeuwen moord en brand bij deze oplossing omdat hun oplossing simpel is: legitimeer een misdaad tegen menselijkheid. Maar zelfs een voor Palestijnen moeilijke oplossing – twee staten – werd niet door hen geaccepteerd. Dus blijft er geen andere oplossing mogelijk dat de ontmanteling van de apartheidsstaat 'Israël'.

Hoe bereik je dit? Is het realiseerbaar? Het hangt af van hoe je aankijkt tegen historische misdaden. Sommige misdaden blijven voortbestaan zoals de misdaad tegen de Inheemse volkeren van Amerika. Uiteindelijk wordt gezocht naar mogelijkheden om de Inheemse volkeren te compenseren maar dat is een strijd die nog gaande is, 500 jaar na 1492.
De apartheidsstaat 'Israël' bestaat 68 jaar. Slavernij heeft honderden jaren bestaan, maar is uiteindelijk ten onder gegaan. Hoe zal de apartheidsstaat “Israël” ooit ontmanteld worden?
Het begint met kleine stappen. Dyab Abou Jahjah, de voorzitter van Movement X in België, sprak op de bijeenkomst van Back to Palestine. Ik luister graag naar Dyab. Hij is één van de meest originele denkers in Europa over Decolonizing The Mind. Hij heeft net als Malcolm X het vermogen om complexe zaken op een eenvoudige en beeldende manier uit te leggen. Hij komt ook met praktische ideeën voor sociale bewegingen.

Toen de aanslagen op Charlie Hebdo in Parijs plaatsvonden, begonnen de media en politici in koor te roepen: “Ik ben Charlie Hebdo”. Het was een hypocriete leuze die de verontwaardiging over de moordpartij gebruikte om de islamofobie die Charlie Hebdo in haar cartoons propageerde, te verdedigen. Dyab bedacht de alternatieve leuze die de kern van de vrijheid van meningsuiting weergaf en tegelijkertijd een antwoord gaf op islamofobie: “Ik ben niet Charlie, ik ben Ahmed de vermoorde agent. Charlie maakte mijn geloof en cultuur belachelijk en ik stierf om zijn recht te verdedigen om dat te mogen doen.” Ahmed Merabet is de 40-jarige politie-agent die door de terroristen werd vermoord toen hij het kantoor van Charlie Hebdo verdedigde. De massa-media hebben geen hype gemaakt van deze leuze. Niemand kent Ahmed Merabet die stierf toen hij Charlie Hebdo verdedigde, maar iedereen kent Charlie Hebdo.
Dyab stelt voor om de legitimiteit van de apartheidsstaat Israël ter discussie te stellen met een eenvoudige techniek. Schijf nooit meer gewoon de staat Israël, maar plaats Israël altijd tussen aanhalingstekens. Als iedereen dat doet, dan ontstaat een moreel klimaat waarbij de legitimiteit van de staat “Israël” ter discussie wordt gesteld. Ik zal steeds toevoegen aan “Israël” het woord apartheidsstaat. Vandaar dat ik vanaf vandaag altijd naar Israël zal refereren als de apartheidsstaat “Israël. Het geeft de kern weer van wat mensen over de hele wereld niet zouden moeten accepteren: apartheid en een bezettingsmacht die een staat heeft gevestigd op land dat niet van haar is.

We moeten het idee van het illegale karakter van de apartheidsstaat “Israël” wortelen buiten de Palestijnen en Arabische gemeenschap. In de Surinaamse gemeenschap moeten we het idee van de legitimiteit van de misdaad van bezetting verwerpen net zoals we het idee van Columbus de “ontdekker van Amerika” verwerpen. De zionisten gebruiken een leuze over Palestina: “een land zonder volk voor een volk zonder land”. Dit is hetzelfde koloniaal idee van de ontdekking van Amerika alsof daar geen Inheemsen woonden.
Als het idee geworteld raakt buiten de Arabische wereld zal een klimaat ontstaan waarbij het hele idee van de apartheidsstaat 'Israël' als een legitieme entiteit ter discussie zal komen te staan. En dan zullen zaken als boycot van de apartheidsstaat 'Israël' en steun van het Palestijns verzet ook sterkere vormen aannemen. Misschien maak ik dat niet mee in mijn leven, maar het idee van vrijheid en gerechtigheid zal nooit verdwijnen omdat er altijd beschaafde mensen zullen zijn die weigeren om recht te praten wat krom is.
Ik hoop dat in Suriname en de Surinaamse gemeenschap volgend jaar 15 mei ook bijeenkomsten worden georganiseerd onder de titel: Ik erken de Nakba'.

Sandew Hira