Menigeen is bekend met het motto van voetbalclub Robinhood, recordkampioen van Suriname: Geen strijd, geen kroon! Dit credo is gebaseerd op het Latijnse: Victoria non sine bello. Het komt erop neer dat het succes niet komt aanwaaien, maar dat je er wat voor moet doen. De grondgedachte hierbij is vooral, dat je strijd moet leveren om de overwinning te behalen. Strijd in de zin van fysieke of mentale inspanningen. Tegenwoordig kan niet meer worden volstaan met alleen dit soort inspanningen, maar zijn investeringen onontbeerlijk om de kroon (de hoofdprijs), binnen te halen. Als klein land is Suriname in de afgelopen decennia erin geslaagd om regionale kampioenschappen in de wacht te slepen, doordat er een gericht sportbeleid werd uitgevoerd en er geïnvesteerd werd in sport. Het waren veelal individuele sporten die goed boerden, maar ook een paar teamsporten boekten successen. Zo behaalde Suriname enkele badminton-, dam-, schaak-, maar ook volleybal-, basketbal-, en zelfs enkele voetbalkampioenschappen.

 
Deze prestaties tonen aan dat Surinamers wel degelijk talent hebben, maar ook dat het talent gecombineerd moet worden met de juiste stimulans, om zo het maximale te kunnen bereiken. Het is jammer dat sporters die reeds bewezen hebben wat ze waard zijn, gewoon aan hun lot worden overgelaten, waardoor ze een slecht figuur slaan bij regionale meetmomenten. Het zal wel een heel wrange ervaring zijn voor een sporter die als titelverdediger en  dus torenhoge favoriet een toernooi ingaat en dan niet eens in de eerste tien eindigt. Het is ook triest voor Suriname in het algemeen en in het bijzonder voor de jeugdigen die dezelfde sport beoefenen en naar de gewezen kampioen opkijken.

 
Moeten we zo omgaan met onze sporters of moeten we ze koesteren en steunen, zodat ze zo lang mogelijk kunnen blijven presteren? Hoe is het mogelijk dat sportbonden niet ruim van te voren kunnen garanderen dat spelers zullen kunnen afreizen, terwijl de internationale agenda al lang van te voren bekend is? Als bestuurders zulke basale zaken niet voor elkaar kunnen krijgen, moeten ze plaatsmaken. Je zit daar om het belang van de sporters te dienen en niet om snoepreisjes te maken en allerlei privileges te genieten. Sporters moeten geen zorgen hebben over een ticket die nog bekostigd moet worden en andere organisatorische zaken. Ze moeten zich volledig kunnen richten op de voorbereiding (training, voldoende rust, etc.). Om succesvol te zijn moet je niet alleen talent hebben, maar ook volledige rust in jouw hoofd, vooral als het gaat om denksporten.

We hoeven het wiel niet uit te vinden, want de succesformule is bekend. Het betreft dezelfde sporters die eens zo succesvol waren, dus rest het om de aanpak te veranderen. Denksporters kunnen in tegenstelling tot fysieke sporters, veel langer meegaan, echter kunnen ze het niet alleen. Ze hebben de volledige ondersteuning nodig van het thuisfront om ongeacht hun leeftijd, op het gewenste niveau te blijven presteren. Natuurlijk is het niet verkeerd om ook jongeren klaar te stomen, maar we mogen niet verjongen om het verjongen. Een sranang gezegde luidt: Sang yu abi, yu sabi, sang y'o kisi, de yana, hetgeen inhoudt dat je al weet wat je hebt, maar dat nog moet blijken wat de andere waard is. Koester dus wat je hebt en probeer met de juiste stimulans, het maximale te bereiken.

Mireille Hoepel