De prijs die de binnenlandbewoners moeten betalen voor de skalians, die op een ongebreidelde milieuvernietigende manier goud winnen, staat in geen enkele verhouding tot de voordelen die zij daaruit halen. In de afgelopen jaren hebben uiteenlopende surveys uitgewezen dat deze goudwinning-economische activiteiten op termijn zeer schadelijke gevolgen zullen hebben voor de volksgezondheid van mensen die in de directe omgeving wonen en het rivierwater voor diverse doeleinden gebruiken. 

De mensen die er wonen zijn voor wat hun eiwitvoorziening betreft, aangewezen op de visvoorkomens in de wateren rondom hun dorpen. Terwijl diverse milieuorganisaties ten overvloede erop wijzen dat een aanzienlijk deel van het kwik dat wordt gebruikt bij dit bedrijfsproces, terechtkomt in het water en op een natuurlijk wijze wordt opgenomen door de vis in het water. Het kwik dat niet afbreekt, komt in de lichamen van de mensen die van de vissen eten. Het valt dus makkelijk te raden wat de gezondheidstoestand van deze Surinamers op termijn zal zijn.

Enige tijd terug hebben dignitarissen van dorpen rondom het stuwmeer mede door overheidsinterventies kunnen bewerkstelligen dat een beperkt deel van het batig saldo van de skalian-activiteiten werd gestort in een dorpskas ten behoeve van de sociaal-maatschappelijke ontwikkeling in deze gebieden. Dat dit een uiterst primitieve methode is die de ruimte biedt voor zelfverrijking, is ook duidelijk. Dorpsbewoners hebben dan ook steeds luider geroepen dat de besteding van de gestorte middelen niet transparant is, terwijl de noden van dorpsgenoten niet worden aangepakt.   

Het zijn de robuuste kapitaalkrachtigen die onzichtbaar zijn en achter de skalian-activiteiten in en rondom het stuwmeer en in de Marowijnerivier staan, die er steeds beter van worden. Het is tot op heden onbegrijpelijk hoe het centrale gezag niet instaat is om daadkrachtig op te treden tegen deze milieuvernietigers. De roep van milieuactivisten om kordaat hiertegen op te treden, lijkt meer op een roepende stem in de woestijn. Ook de binnenlandse dignitarissen gaan er hierbij niet vrijuit, omdat zij vaak genoeg ook meewerken om goedkeuring te geven voor het verstrekken van vergunning via de districtcommissarissen. Dus het is de lijn vanaf de top van het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen, bestuursdienst, traditioneel gezag en de kapitaalkrachtigen van goudwinningsoperaties  die onder vergrootglas moeten worden geplaatst. 

Het lijkt vechten tegen de bierkaai vanwege de belangenverstrengeling tot in de hoogste politieke top van het land. Maar er gloort hoopt aan de horizon. De publiekelijke oproep van de  Franse ambassadeur Antoine Joly moet in dit licht geplaatst worden. Ten minste op de Marowijne rivier moeten de skalian-goudwinningsoperaties in 2021 naar het museum worden verbannen. Uitgaande van het feit dat de Fransen een no nonsense milieubeleid voeren, moet het duidelijk zijn voor de Surinaamse autoriteiten dat zij hier te lande duidelijke beleidsdaden moeten stellen. De Fransen zullen niet schromen om hard hiertegen op te treden als deze activiteiten op het Franse gedeelte in de Marowijnerivier plaatsvinden. 

In het uiterste geval kunnen ze hun diplomatieke troef inzetten en dat zal niet mals zijn in economisch opzicht. Er lopen genoeg financiële projecten tussen Suriname en Frankrijk en in EU-verband. Als de Fransen hun stekker daaruit halen, zal dat een aderlating voor ons land zijn. Ook kijkt men met argusogen uit naar het beleid van de aanstaande bewindsvoerder op korte termijn op het departement van Natuurlijke Hulpbronnen.