Van de eerste twee dagen herinner ik mij weinig meer dan dat het zorgpersoneel regelmatig ter controle aan mijn bed verscheen. Ik knapte wonderlijk snel op en daarmee groeide het bewustzijn in een beangstigende achtbaan van schrik, onmacht en onzekerheid terechtgekomen te zijn. De zorg waarmee de medische begeleiding mij omringde, heb ik daarbij ervaren als een ware zegen. Ik kan niet genoeg benadrukken hoezeer de adequate medische staf, de rustgevende, heldere uiteenzettingen van de artsen en de warme betrokkenheid van het verplegend personeel, heeft bijgedragen aan mijn herstel. Ontroerend vooral was het om te horen dat de verplegenden zich vrijwillig hadden opgegeven om de Covid-patiënten bij te staan.

Wat die eerste dagen voor mij vooral tot een hel maakte, was het gebrek aan contact met mijn man en mijn kinderen. Het bleek lastig om een telefoon bij mij bezorgd te krijgen. De IC was hermetisch afgesloten en de overheidsorganisatie bleek gebrekkig. Uiteindelijk heeft het IC-hoofd er persoonlijk voor gezorgd dat ik, via mijn Surinaamse neef, een smartphone kreeg.

Dankbaar ben ik de artsen vooral voor het feit dat ik voor hen niet slechts patiënt nummer twee was. Ze wisten heel goed welk een enorme psychische dreun je krijgt, wanneer je positief getest bent op dit Coronavirus en hoe belangrijk daarbij het contact met de familie is voor de bevordering van het herstel. Het hele team heeft ons, geïsoleerde patiënten, vanaf het begin bijgestaan in deze levensbedreigende situatie. Het luisterend oor, de bereidwillige uitleg omtrent de behandeling, de adviezen die helpen bij het herstel én het begrip voor de angsten waaraan ik en mijn medepatiënten waren overgeleverd, was overweldigend.

En wat is 's Lands Hospitaal toch een prachtig ziekenhuis! Het feit dat wij patiënten in isolatie toch buiten konden wandelen, heeft veel bijgedragen aan ons welbevinden en ons herstel. Des te pijnlijker was het te zien hoezeer dit historisch monument kampt met veel achterstallig onderhoud. Geruchten, dat patiënten zich negatief over 's Lands Hospitaal hebben geuit, zijn absoluut onjuist. Het tegendeel is waar: wij waren juist heel blij om daar te zijn. Het zou de overheid sieren meer werk te maken om dit architectonisch sieraad voor Paramaribo te behouden en meer faciliteiten beschikbaar te stellen aan dit ziekenhuis. Zo zou de regering de verdiende waardering voor het daar werkzame personeel gestalte kunnen geven. Sowieso verdient de gezondheidszorg van Suriname meer structurele financiële aandacht en minder politieke bemoeienis.

Ongetwijfeld zal ik in rustiger tijden opnieuw een poging doen om het geboorteland van mijn moeder verder te ontdekken. Zeker nu ik zoveel warme herinneringen koester aan al die lieve, hulpvaardige Surinamers die ik onder zulke moeilijke omstandigheden heb mogen ontmoeten.