In een democratuur zijn democratie en dictatuur verstrengeld met elkaar. Door deze twee ideologieën, die lijnrecht tegenover elkaar staan, te combineren, wordt er een dubbele moraal gecreëerd en in stand gehouden: wat de een mag, mag de ander niet en omgekeerd. Dus de wet wordt hier enkel en alleen gebruikt als instrument om machtsmisbruik en willekeur te kunnen rechtvaardigen. Met andere worden, in een democratuur wordt de wet toegepast zonder rechtsstatelijke context om de wil van de overheid gedaan te krijgen. 

Met deze enge toepassing van wetten kunnen de belangen van een beperkte groep worden behartigd ten koste van het algemeen belang. Deze werkwijze ondermijnt de rechtsstaatsgedachte en probeert privébelangen, verspilling, corruptie, diefstal en zelfverrijking straffeloos te doen plaatsvinden. De uitvoering hiervan is mogelijk gemaakt door op verschillende manieren en in verschillende opzichten de rechterlijke, wetgevende en uitvoerende machten met elkaar te verstrengelen, inclusief een belangrijk deel van de media. Het grootste deel van de media is gepolitiseerd en zelfs politieke partijen en godsdienst zijn met elkaar verweven. Controle-instituten en controlemechanismen worden dan ook naar de hand van de coalitie gezet, waardoor elke meerderheid onder alle omstandigheden alle wetten kan doordrukken. 

Hierbij worden de algemene beginselen van behoorlijk bestuur (abbb), zoals het verbod op vooringenomenheid/partijdigheid en het gelijkheidsbeginsel, constant overtreden. Verder wordt een democratuur gekenmerkt door de volgende gebreken: 

• wanordelijke wetgeving die de opzet en de legitimatie van de overheidsorganisatie betreffen, welke de legitimerende functie van het recht (legaliteit, grondrechten en machtsverdeling) bepaalt; en 

• schending van regelgeving die de positie van burgers beschermen, welke de waarborgende functie van het recht (grondrechten, burgerrechten, behoorlijk bestuur en onafhankelijke rechtspraak) vormt.

Enkele concrete voorbeelden hiervan zijn: 

1) de coalitie is een verlengstuk van de regering als gevolg van het toestaan van nevenpraktijken van DNA-leden; 

2) de politisering van het Bureau voor de Staatsschuld en de Centrale Bank van Suriname (CBvS) beperkt hun onafhankelijke functionering; 

3) het verbod van publicatie door de rekenkamer, die de doelmatigheid en rechtmatigheid van overheidsbestedingen moet controleren, verbergt voor burgers waarvoor hun belastinggelden zijn gebruikt;

4) de overschrijdingen van leningenplafonds (miljarden SRDs), die tot torenhoge wisselkoersen leidden, werden tijdens een rechtszaak, die hiertegen was aangespannen, straffeloos gemaakt door nieuwe regelgeving (dus achteraf); 

5) de roof van honderden miljoenen USDs van kasreservemiddelen bij de CBvS, dus van spaargelden van burgers, beperkt de opname van vreemde valuta bij de banken; 

6) de eis van een vrijwaringsclausule door de leiding van de CBvS alvorens het terugbetalingscontract met de Surinaamse Bankiersvereniging te willen tekenen impliceert een openlijke schuldbekentenis; en

7) de aanname van de Wet Controle Valutaverkeer en Transactiekantoren is in strijd met het grondwetsartikel 37 lid1, namelijk dat een ieder het recht heeft op ongestoord genot van zijn eigendom. 

Dit topje van de ijsberg zou al voldoende moeten zijn om in te zien dat het naïef, zinloos en tijdsverspilling is om gedegen oplossingsmodellen binnen dit illegitieme bestuurssysteem een kans van slagen te geven. Beroepsorganisaties, deskundigen en belangengroepen zouden zich juist daarom gezamenlijk moeten inspannen om dit illegitieme politiek-bestuurlijke systeem, waaraan Suriname al 45 jarenlang vastzit, te doen vervangen door een echte democratische rechtsstaat.

Een rechtsstaat garandeert de realisatie van waarachtige democratie. Een belangrijke beperking op de wil van de meerderheid in een democratische rechtsstaat is dat er geen elementaire belangen van individuen en minderheden in het gedrang komen, inclusief de grondrechten. In zo een legitiem bestuurssysteem moet elke wet een weerspiegeling zijn van de bestaande rechtsorde en de algemene wil tot uitdrukking brengen. Bovendien moeten wetten bij de totstandkoming voldoen aan de algemene rechtsbeginselen (abbb), zoals rechtszekerheid, rechtsgelijkheid, zorgvuldigheid, motiveringsplicht, en fundamentele mensenrechten. De cruciale eis van de algemene beginselen van behoorlijke wetgeving (abbw), dat met alle relevante actoren vooraf moet worden afgestemd, vloeit hieruit voort. 

In aansluiting hierop vereist overheidsneutraliteit dat godsdienst en staat gescheiden blijven, zodat godsdienstvrijheid optimaal kan worden beleefd. Bovendien moeten verkiezingen een onafhankelijk parlement bewerkstelligen, waarbinnen partijen in een vrij debat met elkaar hun wetgevende-, controlerende- en correctieve taken op een ordentelijke wijze kunnen vervullen. Een vrije en onafhankelijke rechtspraak moet onder meer juridische bescherming van burgers tegen overheidsoptreden kunnen waarborgen. Als dit ontbreekt of gebrekkig functioneert, kan het recht volgens de rechtsfilosofie niet de ware soeverein zijn. Per slot van rekening moet ook elke gezagsdrager voor het gerecht kunnen worden gesleept.