Deze holle frase, ja zo kan het gerust genoemd worden, komt zo vaak uit vele monden, echter als je kritisch kijkt naar de handelingen die gepleegd worden op de sportvelden, dan ben je wel geneigd te geloven dat sport oorlog is. Los van de legale moordpartijen die onder het mom van sport plaatsvinden in de boksarena, zien we ook bij andere contactsporten ongekende gruwelijkheden. De taferelen die plaatsvinden tijdens het sporten kunnen gerust barbaars genoemd worden. Om succes te behalen gaat men bij wijze van spreken over lijken. Sport lijkt inderdaad de gelegenheid bij uitstek om zonder vrees voor strafrechtelijke vervolging, af te rekenen met de tegenstander.

Vooral bij teamsport springt de negatieve mentaliteit in het oog. Niet alleen de sporters zelf, maar ook trainers zijn slechts uit op het behalen van de overwinning. Hoe gewonnen wordt, is niet belangrijk, alleen het resultaat telt. Vaak schroomt men er ook niet voor om spelers en arbiters om te kopen. Deze tendens vindt al decennialang plaats op elk niveau, van amateur tot betaalde sport. Aan het eind van de vorige eeuw was omkoping schering en inslag bij kampioenschappen van de Surinaamse Dambond. Ook wereldwijd zijn er bij voetbalwedstrijden in het betaalde voetbal gevallen bekend van matchfixing, waarbij de uitslag gemanipuleerd word, om gokkers winst te laten maken. Als onpartijdige toeschouwer sta je soms versteld van beslissingen die door de arbitrage genomen worden, vooral bij voetbalwedstrijden. Met de invoering van de Video Assistant Referee (VAR) is het er niet beter op geworden. De uitslag van een sportevenement is niet langer slechts afhankelijk van de beste speler, maar vooral van de eerder genoemde factoren.

Echter voelen ook sporters zich vaak tekort gedaan door de arbitrage. De uitroep van tennisster Serena Williams: it's not fair, tegen een umpire, is nog vers in het geheugen. Voetballers die duidelijk geen respect tonen voor de tegenstander door op deze te spugen, zijn ons niet onbekend. Dan heb je nog sporters (voetballers en basketballers) die er niet voor schromen om de tegenstander een elleboogstoot toe te brengen bij een luchtduel of anderszins. De horrorblessure opgelopen door André Gomes, na een overtreding van Heung-Min Son, mag hier niet ontbreken. Dat de club van Son (Tottenham Hotspur) kans zag om in beroep te gaan tegen de opgelegde bestraffing, kan er bij mij niet in. Ook de uitverkiezing van de beste sporters roept vaak vraagtekens op. De criteria die gehanteerd worden zijn vaak onduidelijk, waardoor sporters die een uitmuntend seizoen hebben afgewerkt, een onbehaaglijk gevoel overhouden aan wat een onvergetelijk moment had moeten worden.  

Zo zou ik nog door kunnen gaan met het opsommen van onbehoorlijke praktijken die gebeuren onder de noemer sport, echter besluit ik met de constatering dat sport eerder oorlog is, dan dat ze verbroedert.

Mireille Hoepel