Militaire kapel geeft sprankelende show voor gering publiek

“A shatu, a shatu. We kot’ un spang!” roepen een paar mensen op de tribune wanneer de muziek stopt. De militaire kapel besluit een ‘baksies’ te spelen. Dan bewegen de vrouwen weer, een saxofonist gaat dansend in de muziek op, een cameraman geeft zich ook over. In de Anthony Nesty Sporthal heeft de militaire kapel woensdagavond zijn 75e verjaardag gevierd. De hal was zwaar onderbezet voor zo een groots evenement maar zij die wel aanwezig waren, zijn getrakteerd op zeer fijne muziek.

“Ik hoop niet dat het door verwarrende berichten komt dat weinig mensen zijn gekomen,” geeft majoor Faried Ilahibaks van de organisatie aan. “We waren er duidelijk over dat de show om half acht zou beginnen, niet om acht uur.” Zelfs de VIP sectie telde nog een groot aantal lege stoelen. Op de tribunes zaten de mensen verspreid. “Een ander punt is dat tegenwoordig vanwege de afstanden de kosten voor veel mensen iets te hoog liggen en hier niet konden zijn. Er is wel opkomst en die heeft mogen genieten van een prachtige show.” De toegang tot de show is gratis geweest, evenals de drank.

De kapel heeft, in samenwerking met de band Yadgaar en vertegenwoordiging van het Conservatorium, een lijvig repertoire afgespeeld. Naast typisch militaire muziek heeft het orkest jazz, klassiek, blues, oldies, jazz, merengue, salsa en wat stevige Sranan poku's, waaronder een aantal Sarnami hits, ten gehore gebracht. “Je gaat veel meer van de kapel te horen krijgen,” kondigt Ilahibaks aan. “We zijn uit een dal gekropen. We hadden een grote terugval omdat de kapelmeester met pensioen is gegaan. We hadden het geluk dat Stephan Apianai al in dienst was en studeerde aan het Conservatorium. We hebben hem de gelegenheid geboden om de studie af te maken en het resultaat is vanavond te bewonderen geweest.”

De nieuwe kapelmeester Apianai is niet alleen de hoofddirigent maar ook de lead trompettist geweest op de avond. Mede dirigenten Gordon Brandon en John Schaken zijn ook van het Conservatorium afkomstig. Het drietal heeft zowat de show gestolen met zijn muzikale en leiderschapskwaliteiten. De kapel is op dreef en dit proces moet gesteund worden door de samenleving, merkt Ilahibaks op. “Ik vraag de Surinamers dat we bij deze gelegenheden onze jongens echt komen steunen. Het is goed voor de toekomst. Het is erg prettig dat ook jeugdigen dit allemaal kunnen meemaken.” Bij een ‘verjari oso poku’ nemen de dames en heren van protocol het initiatief om bij het podium te gaan dansen. “Hiep hiep hiep,” roepen de vrouwen maar dan stopt het lied. Maar er wordt niet getreurd want dan kan ‘hiep hiep hiep’ nog luider klinken.

René Gompers