Column: Forever young

De selectie van de Nederlandse eredivisieclub strijkt iets na het begin van de wedstrijd neer in de loge van de hoofdtribune. Jonge jongens zijn het, sommigen nog geen twintig. Met stijgende verbazing kijken ze om zich heen. Bij elke geslaagde actie van de Brazilianen van Paysandu springen verderop minstens dertig hooggehakte vrouwelijke supporters van de banken. De noordtribune aan de overkant is versierd met blauwwitte vlaggen. Daar smeult ook een Bengaals vuurtje, lijkt het.

Een van de Nederlandse voetballers wijst op de aanvoerder bij Intermoengotapoe: “Ongelooflijk. Dik honderdvijftig kilo schoon aan de haak. Niet meer de allerjongste, denk ik zo, maar mooi dat ‘ie in de spits staat.”

“Soo, lekker spitsie dan. Die gozerd zet geen stap te veel. Alsof hij van de trainer de opdracht heeft gekregen om in de middencirkel te blijven”, zegt een van de andere spelers.

Luid gejoel klinkt van de tribunes nadat de fors uit de kluiten gewassen veteraan een schot afvuurt op het Braziliaanse doel. De bal zeilt een metertje langs de verkeerde kant van de paal. Volgens de ene Excelsior-prof liep de spits per ongeluk tegen de bal aan. “En met die massa krijg je dan toch snelheid in de bal.” De ander houdt het op een verdwaald graspolletje. Dan slaat hem de schrik om het hart: “Luistert, hij is dan misschien traag en oud maar wie van ons speelt eigenlijk tegen hem in de dekking als we zondag tegen Inter moeten? Mijn dus niet gezien, hè. Ik begin liever zonder blessures aan de tweede helft van de competitie.”

Vlak onder de Excelsior-selectie zit de immer alerte journalist. Die blijkt niet te beroerd om iets meer te vertellen over de spits van de Surinaamse landskampioen. Het spelersprofiel verspreidt zich snel onder de rest van de voetballers. Aha, hij zit in de Surinaamse politiek, werkt samen met president Bouterse, heeft vroeger gevochten in een guerillaoorlog en dan is er ook nog iets met een veroordeling wegens drugshandel.

Nog interessanter wordt het wanneer de journalist bereidwillig de lijst met de opstelling van Inter afstaat. “Krijg nou wat, hierzo, rugnummertje zestien, Jungelo, dat is dan zeker zijn zoon.”

De journalist knikt bevestigend en voegt eraan toe dat de spits nog wel meer kinderen op de wereld heeft gezet. Enige tientallen, gokt hij. Officieel tenminste.

“Goeie naam zeg, Jungelo. Woont zeker in een bungalow”, roept een van de Excelsior-jongens. Zijn teamgenoten houden het niet meer.

Intussen openen de Brazilianen de score maar het spelverloop laat de Excelsior-spelers grotendeels onberoerd. In de rust besluiten de meeste spelers richting hotel te gaan. Kunnen ze nog een kaartje leggen voor het slapen.

Trainer Alex Pastoor blijft wel tot het einde. Hij ziet Inter in blessuretijd gelijk maken en de beslissende penaltyserie op het nippertje verliezen. De bijdehante journalist is naast hem gaan zitten en tekent op dat de trainer niet bepaald onder de indruk is geraakt van het Surinaamse voetbal: “Hooguit eerste divisie, maar dan wel in het rechterrijtje.” Daarna kijkt hij zijn ogen uit als de vrouwelijke fans van Paysandu - inmiddels met hoge hakken in de handen - het veld bestormen en zich op de spelers storten. In het strijdgewoel proberen zeker vier Braziliaanse radioreporters nog een diepte-interview af te nemen. “Daar kunnen we nog een hoop van leren, van die Zuid-Amerikaanse passie”, zegt de Excelsior-trainer.

Op de eerste verdieping van het stadion volgt de persconferentie. Daar heeft ook de aanvoerder van Inter plaatsgenomen achter een microfoon. Een Surinaamse journalist vraagt hem waarom hij de wedstrijd én zijn eigen team zo heeft “opgefokt” door zichzelf op te stellen. Bovendien, dit toernooi was toch ook bedoeld om jonge Surinaamse talenten ervaring op te laten doen? De veteraan fronst de wenkbrauwen en zoekt eerst naar de juiste woorden, vervolgens naar de juiste taal: “Ik ben tok ook speler van Inter? Kijk maar op ons spelerslijst. En jonk, wie sekt hier eikenlijk ik ben niet meer jonk?”


Diederik Samwel