Jack Pinas met staatseer ten grave gedragen

Statig trekt het paard de koets voort. Voor hem marcheren de militairen met tromgeroffel en blaasinstrumenten. Bij de begraafplaats aangekomen nemen de dragemans over, slaat de muziek van de Militaire Kapel over in vrolijk bazuin. Al dansend en zingend wordt een ‘grote zoon van Suriname’ Jacques ‘Jack’ Pinas, gedragen naar zijn laatste rustplaats te René's Hof.

Onbaatzuchtig, eerlijk, onvermoeibaar, talentvol, een man van principe, een man die van zijn land hield en bereid was nog meer te doen. De ‘grote zoon’ is tijdens de uitvaart op verschillende manieren beschreven geworden door vrienden, collega's, familie en president Desi Bouterse. De president is zeer onder de indruk van Pinas. “Voor het eerst maak ik dit mee dat nooit mi yere dat sma tak takru fu wan sma. Ik zeg dit niet omdat de man hier ligt, maar bun furu fu unu sabi tak san wi e tak dya na a echte waarheid.”

Pinas heeft zijn krachten gegeven in onder andere de politiek, de vakbeweging, kunst, het grafisch en architectonisch ontwerpen. Dat hij principieel was, is door menig spreker benadrukt geworden. Hij is tot zijn dood principieel gebleven over de Surinaamse vlag. Hij is tot het eind erbij gebleven dat de huidige vlag niet zijn ontwerp is. Hij heeft ook nooit de uitgeloofde prijs van de ontwerpwedstrijd aangenomen. Zijn bereidheid om te helpen ongeacht de achtergrond van degene die om hulp vroeg, en zijn ‘wijze en kritische geest’ zijn ook door vele sprekers aangehaald. “Zijn ongezouten kritiek werd zeer op prijs gesteld omdat het onderbouwd werd,” brengt Yvonne Raveles in herinnering. “Jack was een niet te miskennen factor. Hij deed dit alles met fervente liefde voor zijn land.”

De dragemans geven nog een show weg. De familie en vrienden blijven zingen wanneer de muziek vager wordt omdat de kapel niet verder kan. Onderweg naar het graf wordt nog door enkele militairen gesalueerd. Bij de groeve wordt, voordat de saluutschoten worden gelost, de Surinaamse vlag aan de familie overhandigd. Een famielid drukt de vlag innig tegen zijn borstkas. “Bedankt Jack, bedankt” fluisteren enkelen nog voordat de kist in de groeve wordt neergelaten.

René Gompers