Column: London

Afgelopen week was ik in London op uitnodiging van de University of Greenwich en de Islamic Human Rights Commission. Engeland is een land waar de ondergraving van mensenrechten vergevorderd is.
Op vrijdag gaf ik de hele dag een workshop op de University of Greenwich voor aankomende wiskunde leraren over nieuwe kennisproductie in de wetenschap. De studenten zijn een gemêleerd gezelschap: witte mensen, moslims uit India en Pakistan, zwarte mensen uit het Caraïbische gebied. Ik raakte in gesprek met de docent die me had uitgenodigd over zijn ervaringen in het Engelse onderwijs.

Hij vertelde me dat hij les gaf op een middelbare school toen de aanslagen van 11 september in New York plaatsvonden. Die dag daarna werd aan alle docenten de opdracht gegeven om in de klas één minuut stilte te houden en de kinderen te vertellen waarom. Hij schreef toen op het mededelingenbord in de docentenkamer dat hij de één minuut stilte onderschreef, maar wilde uitbreiden naar de slachtoffers die gevallen zijn als gevolg van Amerikaanse militaire acties in de wereld. De sfeer veranderde op slag. Geen enkele discussie over zijn mededeling. Zijn collega’s keken hem aan alsof hij een terrorist was. Hij werd door zijn directeur op het matje geroepen. Wat bedoelde hij met zijn opmerking.

Hij legde het uit. Het is een goed idee om een minuut stilte te houden voor de moord op onschuldige mensen in de Twin Tower in New York. Maar er zijn en worden door Amerika met hun militaire acties in de wereld, regelmatig onschuldige mensen gedood. Hij vond dat hij niet gedwongen kon worden om de één minuut stilte te beperken tot één groep van slachtoffers, maar in de klas aandacht zou schenken aan de slachtoffers van Amerika. De slachtoffers waren vaak moslims in Afganistan of in Palestina waar met steun van de Amerikanen de Israëliërs regelmatig onschuldige mensen vermoorden.
De directeur had geen weerwoord, maar vond dat de school niet aan politiek moest doen en hij met zijn actie in de docentenkamer aan politiek zou doen. Alsof de hele actie van de school geen politieke actie was. Maar de directeur suste de zaak en liet aan hem over wat hij in de klas zou doen.

Ik vond het knap van mijn gastheer dat hij dit durfde. Veel mensen zouden gedwee de orders hebben opgevolgd. Hij had de kracht en de moed om vragen te stellen achter een politieke actie van de schooldirectie.

Zaterdag gaf ik een cursus Decolonizing the Mind voor de mensenrechtenorganisatie Islamic Human Right Commission. Op de cursus zaten mensen die dagelijks te maken hebben met de schending van mensenrechten in Engeland. Dat gebeurt op een sluipende manier, via de wetgeving. Er zijn nu wetten en regels in Engeland waarmee het mogelijk wordt om mensen te arresteren op grond van hun politieke opvattingen. Als je je mening verkondigt en vind dat elementen van de islamitische wetgeving (bijv. eigendomswet) zou moeten worden toegepast in Engeland en je gebruikt de islamitische term voor wetgeving (sharia) dan kan je gearresteerd worden op grond van het promoten van terrorisme. In de islam bestaat al eeuwen de term Jihad als aanduiding van de strijd die je voert voor God. In de populaire volkstaal is dat de benaming voor Heilige Oorlog, maar in de islam heeft het een diepere betekenis en slaat ook op de strijd die je in jezelf voert om dichter bij Allah te komen. Als je de term Jihad gebruikt ook in de tweede zin, kun je gearresteerd worden op grond van het promoten van terrorisme. De Britse overheid gaat heel ver in het ondermijnen van de vrijheid van meningsuiting.
De Britten hebben in de wet vastgelegd de mogelijkheid om iemand stateloos te maken en de Britse nationaliteit te ontnemen op grond van verdenking van terrorisme.

In Nederland is soortgelijke wetgeving in voorbereiding. Zaterdagavond vertrok ik met een pessimistisch gevoel uit London en met respect en bewondering voor de mensen die vechten tegen de uitholling van mensenrechten in een land dat altijd een verwijtende vinger ophoudt naar andere landen die mensenrechten zouden schenden.

Sandew Hira