Column: Vrouwen in opmars

Een vliegtuig staat op het punt om neer te storten. Een vrouw staat heel geagiteerd op en roept: “Als ik toch ga sterven, dan wil ik sterven met het gevoel dat ik op en top vrouw ben!”
Vervolgens doet ze al haar kleren uit en roept: “Is er een man hier die mans genoeg is om me op en top een vrouw te laten voelen.”
“Ja, ikke!,” schreeuwt een andere man. Hij doet zijn hemd uit en roept: “Hier, ga het strijken!”

Ik weet het. Het een verschrikkelijk seksistische mop. Maar ik moest eraan denken toen ik het laatste rapport las van de Verenigde Naties over vrouwen in de wereld. Het heet 'The World Women 2010 – trends and statistics'. Na lezing van dit rapport denk ik dat over 25 jaar je moppen zal krijgen waarin de rollen zijn omgekeerd.

In veel landen heb je een overschot aan vrouwen. In Suriname is de verhouding precies fifty-fifty. In de meeste werelddelen gaat het goed met de emancipatie van de vrouw. Ze doen het beter op school dan de jongens.

Volgens de VN staat Suriname op de tweede plaats na Lesotho als het gaat om hoe meisjes het in het voorgezet onderwijs doen in vergelijking met jongens (gegevens van 2007). De levensverwachting voor vrouwen in Suriname is 73 jaar en mannen 65 jaar. Mannen gaan dus veel eerder de pijp uit. In het Caribisch gebied heeft Puerto Rico de hoogste levensverwachting, 83 jaar voor vrouwen en 75 jaar voor mannen. Als je echt oud wil worden, moet je in Japan wonen (86 jaar voor vrouwen en 79 voor mannen).

De alfabetisatiegraad onder vrouwen is over het algemeen lager dan de mannen. Voor Suriname was het 88% voor de vrouwen en 93% voor de mannen. In Kazakhstan, Tajikistan, Turmenistan, Uzbekistan, Cuba, Wit-Rusland, Estland, Letland, Litouwen, Slovenia en Ukraine is het 100%. Dat waren voormalige socialistische landen.

De opleiding maakt veel uit in de emancipatie van vrouwen. Als je kijkt naar de lijst van vrouwen die gekozen zijn tot staatshoofd, dan valt het op dat de meesten niet in Europa zitten, maar in de zogenaamde ontwikkelingslanden en vaak in islamitische landen.

Latijns Amerika en het Caribisch gebied hebben meer vrouwelijke leiders dan Europa. Dit is het lijstje van de afgelopen jaren:
1. Antigua en Barbuda: Louise Lake-Tack
2. Argentinië: Christina Kirchner
3. Bermuda: Paula A. Cox.
4. Brazilië: Dilma Vana Linhares Rousseff
5. Costa Rica: Laura Chinchilla
6. Chili: Michelle Bachelet
7. Ecuador: Rosalia Arteaga
8. Grenada: Cécile La Grenade
9. Jamaica: Portia Simpson-Miller
10. Nicaragua: Violeta Chamorro
11. Panama: Mireya Moscoso
12. St. Lucia: Pearlette Louisy
13. St. Vincent and the Grenadines: Girlyn Miguel
14. Sint Maarten: Sarah Wescott-Williams
15. Trinidad: Kamla Persad-Bissessar

Het is niet volledig, maar toch wel indrukwekkend. Wanneer komt Suriname aan de beurt?
Er zijn genoeg capabele vrouwen, Maar is er ook beleid in de politieke partijen die ruimte biedt aan vrouwen om zich te ontplooien als politieke leiders? Als die er niet is, dan is het tijd om het te maken.

Wat het rapport niet toont is de wijze waarop vrouwen zich organiseren om hun positie te verbeteren. Die organisatiekracht is van belang om de vooruitgang te meten.
Onlangs zag ik dat in India jonge vrouwen 'Rode Brigades' vormen vanwege de rode sari’s die ze dragen. Dat zijn zelfverdedigingsgroepen van vrouwen die getraind worden in vechten en de buurten patrouilleren om ze veiliger te maken voor vrouwen. Dat is nou een organisatie waarvoor ik mijn dochter en vrouw graag zou steunen om lid van te worden.

Sandew Hira