column: De jonge politica

De jonge politica blijft even stil. Ze kijkt behoedzaam om zich heen alsof ze bang is dat ze wordt afgeluisterd. Maar op het schoolterrein is iedereen druk in de weer om de massameeting van haar partij voor te bereiden. De vlaggen wapperen en de brassband staat om de hoek warm te draaien. Dan schuift de jonge politica haar plastic stoel iets naar voren en buigt voorover. Misschien is het beter dat ik haar niet al te letterlijk citeer. Hoe zeg je dat ook weer? Off the record, precies! Ze wil graag een statement maken, als het even kan zonder partijgenoten tegen de schenen te schoppen. Ze schraapt haar keel en probeert haar stemvolume zo aan te passen dat dat ze het rumoer van de brassband overstemt zonder dat iemand haar kan verstaan behalve die ene nieuwsgierige journalist.

Dan zegt de jonge politica met stevige fluisterstem dat het verstandig zou zijn wanneer de oude garde binnenkort plaats maakt. Dat gebeurt natuurlijk niet meer voor 25 mei maar daarna moet het toch echt menens worden met de verjonging. Kijk eens naar de gemiddelde leeftijd in de Assemblee. Alsof je pas rond je zestigste enig recht van spreken hebt. Da’s eigenlijk heel gek wanneer we bedenken dat de gemiddelde Surinamer 23 komma nog wat jaar oud is. En niet dat de huidige generatie politici het zo slecht doet, nou ja, hoewel... iedereen weet dat een paar ministers er een potje van hebben gemaakt. Zoals er ook volksvertegenwoordigers rondlopen die van alles doen behalve het vertegenwoordigen van hun volk. Maar daarnaast zitten er heus capabele mensen in het parlement en in het landsbestuur.

Nee, het punt is vooral dat de komende generatie, de twintigers en dertigers, niet gebukt gaat onder het verleden. Veel van de huidige politici zijn getraumatiseerd door wat er in de jaren tachtig is gebeurd. Die hebben zich heilig voorgenomen om een herhaling ten koste van alles te voorkomen. Dat is volstrekt begrijpelijk, zegt de jonge politica. Sommige van de kopstukken hebben de problemen van dik 25 jaar geleden aan den lijve ondervonden, soms zelfs letterlijk.

En nou is het gekke dat het recente nationale verleden ook aan de andere kant van het politieke spectrum voor verkramping zorgt. Anders valt niet te verklaren waarom NDP-prominenten juist in alle talen zwijgen over de geschiedenis. De jonge politica kijkt nu haast triomfantelijk. Die houding is volgens haar al even logisch omdat de democratische principes van de partij niet bepaald uit de verf zijn gekomen in de jaren tachtig. Daarom kunnen we ons in de visie van de oppositie maar beter op de toekomst richten. Een toekomst waarin de natuurlijke rijkdommen eindelijk aan alle Surinamers ten deel vallen.

Maar dat willen ze bij het Nieuw Front net zo goed. Zo groot zijn de verschillen in de partijprogramma’s eigenlijk niet. Even afgezien van de omstandigheid dat die plannen minder dan twee weken voor de stembusgang nauwelijks zijn te krijgen. Juist daarom wordt het hoog tijd dat jongeren van verschillende partijen de krachten bundelen. Dat kan prima omdat de meeste van haar politiek actieve leeftijdsgenoten elkaar allang kennen. Van school, via hun vervolgopleiding of uit het jeugdparlement. Ze hebben de neiging om elkaar te betrekken en over partijgrenzen heen te kijken.

In goed overleg moet die groep aankomende politici een nationaal ontwikkelingsplan opstellen waar zoveel mogelijk partijen maar ook partners uit het bedrijfsleven en maatschappelijke organisaties hun handtekening onder zetten. Vervolgens dient elke nieuwe regering zich aan de gemaakte afspraken te houden. Het gaat immers niet zozeer om partijpolitiek maar om gedegen landsbestuur. Daar zijn managers voor nodig die de politieke belangen pas op de tweede plaats zetten. Volgens die visie mag wat de jonge politica betreft een minister die zijn of haar werk goed heeft gedaan gewoon aanblijven voor de volgende vijf jaar. Graag zelfs, voegt ze eraan toe. Het land is volgens haar veel te klein om elke vijf jaar andere prioriteiten te stellen.

Vanaf het volgende moment is verder spreken praktisch onmogelijk. De brassband komt aangemarcheerd en speelt meteen op volle kracht. De bassen van de gigantische geluidsinstallatie staan op knappen. Tientallen busjes leveren fanatieke partijaanhangers af. In grote fourwheels arriveren ook de partijtoppers. Ze gaan straks een voor een het publiek toespreken. Nee, de jonge politica staat niet op de sprekerslijst. Laat haar voorlopig maar achter de schermen opereren. Liever bereidt ze plannen voor dan dat ze het podium betreedt of debatteert. Da’s jammer. Haar verhaal klinkt goed en het publiek is zo langzamerhand best toe aan een ander geluid. Hopelijk staat ze over vijf jaar wel achter de microfoon.

Diederik Samwel
voor reactie: didisamwel@gmail.com