Er kan geen twijfel over bestaan dat elk volk zich moet accommoderen aan het ritme van een wereld in verandering. Ook het lokaal onderwijs moet zich assimileren aan de modificaties van deze tijden. Maar de ommezwaai vindt ook plaats in organisaties van een goed ondernemerschap en het heeft te maken met het creëren van kennis. Zoals de zaken tegenwoordig staan, kan men zeggen dat het wereldwijde onderwijssysteem bepaalde tendenties wijst wat betreft het changement  in de schoolopleiding. Hierbij noem ik twee factoren die geassocieerd zijn met de transformaties in de wereld, aangaande het onderwijssysteem, te weten: de constructie van een betere wereld, inzake het inclusief en humanistisch vormingsonderwijs en de competenties in een mondiale context.

Het is belangrijk om in acht te nemen dat het Surinaamse onderwijs nog steeds te kampen heeft met kolonialistische invloeden. Na de onafhankelijkheid van Suriname dacht men niet aan een modernisering plan ten behoeve van de etnische groepen en de bewoners van de periferie en  van het binnenland. Het Surinaamse onderwijs kon niet uit de status-quo situatie komen. M.a.w  het onderwijssysteem bleef met dezelfde ontwikkelingslijnen van Nederland en men vergat de nationale belangen.  Bijvoorbeeld: het Sranantongo werd niet op prijs gesteld in de eerste jaren van het basisonderwijs en men schakelde  abrupt over naar het Nederlands, er niet aan denkende dat het Surinaamse volkslied bestaat uit een complet in het Nederlands en één in het Sranantongo. 

Maar ook werden bepaalde waarden op de basisscholen niet gestimuleerd zoals: de vaderlandsliefde, de solidariteit,  het samenwerken, de bescherming van het stadsschoon en milieu en de omgangsvormen. Sommige scholen hadden nog steeds een kolonialistische architectuur wat betreft het interieurontwerp en men deed niets aan de milieuverbetering van de schoolkinderen in een tropisch klimaat. Tevens waren we ook nog niet rijp om de procesverbetering van verschillende wereldbeschouwingen m.b.t  het onderwijs te begrijpen. Beter gezegd, we hadden geen belangstelling voor de transformaties buiten de grenzen ten aanzien van de onderwijsmodellen. Ik noem het een gebrek aan een zekere wereldvisie.

Het leerproces als kennis moet zich richten op het aanpassen van de wereld.  Vanaf de Patagonië tot Noord-Amerika hebben de schoolkinderen drie vakantieperiodes, te weten: in het begin van het jaar, midden van het jaar en eind van het jaar. Het Surinaamse schooljaar is abnormaal en biedt vele nadelen. De Surinaamse schoolkinderen kunnen zich niet integreren in bepaalde internationale schoolactiviteiten in de regio. Ik geef als voorbeelden: de schoolsportactiviteiten, de technologische olympiades en de wetenschappelijke ecotoeristische belevenissen van hun tijdgenoten. 

Aan het voorgaande voeg ik toe een onderwijsmodel van de regio waarbij het ecotoerisme als pedagogische strategie wordt gebruikt om de studenten op alle leeftijden te bekwamen in entomologie, ornithologie, ichtyologie en botanica.  Maar ook  legt men het fundament  voor  de gecertificeerde gidsen m.b.t het ecotoerisme en  daarnaast bevordert men de  werkgelegenheid voor jongeren op dit gebied. Het bovenstaande is het geval van  Costa Rica met zijn ecotoeristische infrastructuur op het terrein van kennisoverdracht. De biodiversiteit is één van de belangrijkste bronnen van wetenschap en educatie.  Suriname heeft dit natuurlijk kapitaal wat Nederland niet heeft.

Kortom, de wereld staat open en Suriname moet zich afstemmen op de wereld wat betreft het onderwijssysteem en kennis. Hierbij is mijn voornaamste uitgangspunt de transformatie van het Surinaamse onderwijsmodel waarbij men bepaalde eigenschappen van de beste onderwijsmodellen ter wereld kan uittrekken.  Op de eerste plaats,  begin ik met het Finse onderwijsmodel dat bekend staat   als het beste model en bevindt zich in de top van de internationale PISA studies. Ik noem het een combinatie van flexibiliteit en creativiteitsdiversiteit in het onderwijssysteem. Op de tweede plaats, is het schoolsysteem van Singapore het meest efficiënte ter wereld.  Het Singaporese onderwijssysteem heeft te maken met de ondernemerschapskennis gericht op het leren van talen en wiskunde.

Verder weet men dat alles zich met moeite kan bewegen in Suriname m.b.t  het mondiaal onderwijs  en het is zo dat het onderwijssysteem de verkeerde weg opgaat. Daarom is het goed een blik te werpen naar onze regio  t.a.v  de modellen wat betreft schoolvoedingsprogramma´s,  het gratis studeren op publieke scholen en universiteiten,  het simpel maken van het onderwijssysteem  d.m.v een driedimensionale richting, namelijk: basisschool, middelbare school (bachelor degree) en de universiteit en voorgaande verdelen in drie categorieën:  academische, technologische en wetenschappelijke oriëntatie, het  bevorderen van ecotoerisme op wetenschappelijk gebied en ondernemerschap voor scholieren.

Voorts wordt er veel nadruk gelegd op bepaalde richtlijnen in het onderwijs in de regio zoals: begrijpend lezen, talenkennis, wiskunde en wetenschap.  Maar de stad Paramaribo heeft  geen netwerk zoals: centra van creatieve industrieën, agribusiness,  ondernemerschap en innovatie voor jongeren. Anders geformuleerd, men kan het zien als een stad zonder een planning van de kenniseconomie en dus is er geen afstemming op het netwerk van de regio en wereldzones.  D.w.z  men moet  kennis  creëren in organisaties zoals: universiteiten, bedrijven en overheidsinstellingen (zie Nonaka & Takeuchi,  het Japanse Model).

De grootste rijkdom van Suriname bevindt zich in de investering van het onderwijs en het voorgaande is gerelateerd met  de ontwikkeling van het menselijk kapitaal. Daarnaast moet ik aansluiten dat de creativiteitsbevordering in het onderwijs ook afhangt van de associaties tussen bedrijfsorganisaties en het ministerie van Onderwijs Wetenschap en Cultuur.  Hierbij kan men het sociaal kapitaal intensiveren. Vervolgens wil ik eindigen met mijn schrijven met een spreekwoord: “In het land van beloften sterft men van armoede”.