Vandaag – nu voor de 100e keer - wordt de Internationale Dag van de Vrouw herdacht. Een dag, ontstaan uit hoge nood in de vóór-oorlogse jaren van Wereld Oorlog I in Europa, waar een aantal voornamelijk vrouwenorganisaties strijd leverde voor gelijke rechten, het kiesrecht voor vrouwen en de emancipatie van vrouwelijke arbeiders. Deze bijzondere maartdag werd voor het eerst gehouden op 19 maart 1911.  Sinds 1921 wordt het jaarlijks op 8 maart gevierd.

In 1975 werd deze dag naar een internationaal niveau getild, toen de Verenigde Naties (VN) deze datum als de 'Dag van de Verenigde Naties voor de rechten van de vrouw en de wereldvrede' in het Internationaal Jaar van de vrouw uitriepen en er voor de eerste keer een viering op wereldniveau op 8 maart plaatsvond. Elk jaar verbindt de VN een thema aan deze dag en voor 2021 werd gekozen voor het thema Women in leadership: Achieving an equal future in a COVID-19 world. (Vrouwen in leiderschap: Naar een gelijkwaardige toekomst in een COVID-19-wereld).

Dit hoofdthema van de VN staat ook in verband met het prioriteitsthema van de 65e sessie van de Commission on the status of Women, waarbij gepleit wordt dat vrouwen in het publieke leven, gelijkwaardig moeten participeren in besluitvormingsprocessen. De Commissie voert een campagne ‘Generation equality’ die zich richt op het recht van vrouwen om deel te nemen in besluitvormingsprocessen op elk levensgebied, politiek, sociaal-cultureel, economisch, medisch enz...

De vraag die gesteld kan worden is, waar staan wij in Suriname nu, na 100 jaar, als het gaat om de maatschappelijke participatie van vrouwen in zijn algemeenheid. Meer nog gerelateerd aan het thema namelijk de participatie van vrouwen in de politiek-bestuurlijke besluitvormingsgebieden van ons land.

Bij het aantreden van de Regering Santokhi/Brunswijk, hebben wij een barometer ingesteld; deze is bedoeld om te m/weten wat het klimaat in Suriname is of zal zijn in de komende 5 jaren, als het gaat om het positioneren van vrouwen in besluitvormingsprocessen, waarbij zij hun intellectuele, geestelijke, emotionele en spirituele competenties volledig kunnen inzetten voor de vooruitgang van ons land.

Vandaag 8 maart 2021, is het moment om de barometer te presenteren: hierin is de verzamelde data verwerkt over genderspreiding in de politiek-bestuurlijke organen, nl. de wetgevende en de uitvoerende macht. Wij maken geen vergelijking met de voorgaande regeerperiode; dat wordt al te vaak gedaan.


DNA-leden (bron: www.dna.sr)

Wat bij deze cijfers opvalt is dat voor de twee grootste coalitiepartijen procentueel het laagste aantal vrouwen in het hoge college van staat vertegenwoordigd is.

Maar het moet gezegd zijn, we zien steeds meer vrouwen in onze DNA. Zou dit resultaat te danken zijn aan de diverse campagnes en projecten van voornamelijk het maatschappelijk middenveld, in het bijzonder de vrouwenorganisaties voor de verkiezingen in 2020? Deze hebben een enorme druk gelegd op politieke partijen bij de kandidaatstelling van vrouwen op verkiesbare plaatsen. Uit de respectieve verkiezingsprogramma’s van de huidige coalitiepartijen is namelijk weinig tot niets gezegd over gendersensitieve onderwerpen; het moest kennelijk komen van de externe maatschappelijke druk.

Toezichthoudende organen (bron: media)

Deze cijfers geven allicht koude rillingen. Slechts bij een overheidsorgaan zijn vrouwen significant oververtegenwoordigd t.w. de VCB en wel met meer dan 80%. Bar en boos, en zelfs beschamend wordt het, dat bij een aantal staatsbedrijven de vrouw helemaal ”ondergesneeuwd” is geraakt en bij een vijftal zelfs non-existent zijn; hier slaat de barometer duidelijk naar het vriespunt.
Regeringsfunctionarissen (bron: gov.sr)

In de cijfers uit de grafieken 2 en 3 zien wij geen evenwichtige spreiding. In het “Regeerakkoord 2020-2025; samenwerken aan een duurzame toekomst voor Suriname”, ondertekend op 12 juli 2020 door de coalitiepartners, VHP, ABOP, NPS en PL, zijn wij dus op zoek gegaan naar thema’s en onderwerpen die een positieve discriminatie naar vrouwen toe, aan de orde stellen. Dit document bevat een tiental uitgangspunten en een zevental hoofdlijnen van het beleid; het genderbeleid is daarin geheel afwezig. Ook het “Crisis- en herstelplan: van crisis naar herstel van de economie en het openbaar bestuur”, (12 jan. 2021) biedt weinig helderheid en dus geen soelaas op dit stuk. De vraag die dan rijst is of het benoemingsbeleid op basis van default geschiedt of op basis van design.

Er worden toch kleine stapjes gemaakt, maar kennelijk niet vanwege een bepaalde beleidsvisie vanuit de regering, want het genderevenwicht is nog lang niet bereikt. Het kwik in de barometer zal nog verder moeten stijgen.

Nationale Vrouwenbeweging (NVB)
Eline Graanoogst