Enkele dagen geleden werd herdacht dat het 71 jaar geleden was dat er mensenrechten kwamen. Het hapert in Suriname aan aardig wat van die rechten. Een van de rechten is het recht op bescherming. De burger dient beschermd te worden. Dat betekent dat de overheid ervoor moet zorgen dat niet te hooi en te gras mensen op straat overvallen kunnen worden, dat je niet bang hoeft te zijn doodgereden te worden wanneer je op straat loopt en dat je, als je een ziekenhuis ingaat, mag aannemen dat jouw situatie verbetert en niet verslechtert. Criminaliteit lijkt flink toe te nemen, het aantal verkeersdoden neemt gestadig toe en er doen veel geruchten de ronde over medische missers met de dood tot gevolg. Het gaat dus niet zo goed met dat recht op bescherming van de burger.

Seniore burgers hebben ook recht op een menswaardige oude dag, waarin ze beschikken over voldoende middelen. Als ze niet meer zelfstandig kunnen wonen, dient de overheid ervoor te zorgen dat er voorzieningen zijn van goede kwaliteit waar de seniore burger terecht kan. Diezelfde overheid dient daar toezicht op te houden. Als ze thuis hulp nodig hebben dient de overheid ook daar toe te zien op de kwaliteit van zorg om daarmee de seniore burger te beschermen. De actuele zaak Engelhart laat heel pijnlijk zien hoe mis het is, met dat toezicht, op thuiszorg in dit geval. De overheid geeft kennelijk onvoldoende blijk van het investeren in de bescherming van seniore burgers, als blijkt dat mensen die aan zorg toevertrouwd zijn, komen te overlijden. Dat op zich is al erg treurig.

Als dan na zo’n calamiteit, waarbij iemand terwijl hij zorg heeft, door grove nalatigheid van betrokkenen (zorgverlener, zorgbedrijf en overheid), overlijdt, blijkt dan ook dat geen van de daarbij betrokkenen enige animo heeft het boetekleed aan te trekken. Nee, de nabestaanden van het slachtoffer zijn dan de boosdoeners. Zij willen de eigenaar van het zorgbedrijf 'brodeloos maken', zo wordt een van hen op enig moment verweten. Zij ‘kletsen’ want het zorgbedrijf heeft alles 'in place'. Zij worden van kastjes naar muren gestuurd en terug als zij op zoek zijn naar antwoorden op vragen rond het doodgaan van hun familielid.

Een van de vragen waarop maar geen antwoord komt, is: waarom heeft de zorgverlener nadat wijlen de heer Engelhart viel en een bloedende hoofdwond had, wel zijn werkgever gebeld en toen hij die niet bereiken kon, verder niets ondernomen? Er werden geen hulpdiensten gebeld en geen buren gealarmeerd. Kennelijk is verklaren dat je als zorgverlener toen een 'black out' had voldoende om daarna vrijuit te gaan. Dit is onbegrijpelijk en onverteerbaar. We blijven graven om de onderste steen boven te krijgen.

Het is de hoogste tijd dat we weer in beeld krijgen dat in een beschaafde samenleving dergelijke dingen niet mogen gebeuren. En als ze gebeuren, zouden betrokkenen minstens 1 keer 'sorry' kunnen zeggen om enig fatsoen te tonen en enige compassie met nabestaanden. Ook zou men heel snel gaan proberen lering te trekken uit de calamiteit om zo te voorkomen dat de situatie zich herhaalt. Niets van dit alles is gebeurd. Wat zegt dat over de mate van beschaving van de samenleving? Ik laat het antwoord aan u. Maar het lijkt mij dat we de weg naar beschaving weer moeten gaan zoeken.