Sinds 2014 bied ik artikelen aan voor Starnieuws. De redactie bepaalt of een artikel wordt gepubliceerd. Ik heb geen “brood-relatie” met Starnieuws. De reacties op Facebook zijn -op een aantal inhoudelijke feedbacks na- veelal op de persoon gericht. “Zeker weer zo’n studeerkamer diasporafiguur die opzoek is naar aandacht”; “Een mislukte intellectueel die nergens iets heeft bereikt en het nu tijd vindt om over Suriname te schrijven”. “Zo’n werkloos figuur die niks te doen heeft”. In recente reacties valt mij vooral de meer etnische kwalificaties en partijpolitieke associaties op: “Hij is zeker een broodschrijver van de Oranje partij”. Deze types bestaan in werkelijkheid. Ik ken een aantal, zoals een kale roeptoeter die over elk onderwerp deskundig blijkt te zijn en in elk radioprogramma als deskundige wordt opgevoerd.

De Facebookreacties zijn een vorm van armoede. De lezers ontberen óf het vermogen om mijn analyses en betogen te doorgronden; óf ze zijn bevooroordeeld zodat zij mij op grond van mijn achternaam in een hokje stoppen. Mogelijk missen die lezers het intellectuele vermogen om een goed antwoord te geven op de thema’s die ik bespreek.

Intimi vragen mij waarom ik schrijf, want het zou toch geen verschil maken. Ik neem geen deel aan het “gevecht” in de Surinaamse politieke arena die ik overigens wel observeer. Ik sta een flinke morele ambitie voor. Daarnaast beschik ik over een aardig cultureel kapitaal. Ik schrijf omdat beschouwers ook een functie vervullen om anderen te inspireren.
Ik schrijf niet vóór een politieke partij en ook niet tegen een partij. Ik schrijf niet om de politiek in Suriname te zuiveren. Ik schrijf voor een beter Suriname. 

Ik schrijf voor een Suriname waarin rechtvaardigheid de norm is; een Suriname dat omkijkt naar de kwetsbaren in de samenleving; een Suriname met gelijke kansen voor iedereen ongeacht religie, afkomst, geaardheid, etniciteit of politieke overtuiging; een Suriname waarin natuurlijke hulpbronnen ingezet worden voor welvaartsontwikkeling voor iedereen en niet alleen voor de vijf procent rijken; een Suriname waarin de jeugd kwalitatief hoogwaardig onderwijs kan volgen; een Suriname waarin mensen die ziek worden niet naar Colombia, VS of Nederland moeten voor goede medische zorg; een Suriname waarin politici de belangen van het land dienen en niet van een  (etnische) groep; een Suriname waarin straks de oliedollars niet in de zakken van een groepje boeven verdwijnt, net als de hout- en de goudinkomsten nu. Ik schrijf voor een Suriname waarin bestuurders, politici en beleidsmakers daadwerkelijk gaan voor nationale ontwikkeling.

Het laatste wil ik met een voorbeeld toelichten, omdat het veel zegt over het hokjes denken van de Surinamer. Staatsolie heeft de eerste aardolie opgepompt in het district Saramacca. Mijn ouders en grootouders zijn van Saramacca. Ik ken de verhalen van vroeger dat bij het slaan van waterputten er een olieachtige substantie in het oppervlaktewater verscheen. Maar betekent het feit dat de olie uit de bodem van Saramacca komt dat de inkomsten alleen aan de bevolking van Saramacca ten goede moeten komen. Nee, toch?

Als over enkele jaren de oliedollars uit de zeebodem voor de kust worden opgepompt, zijn die dollars dan van de Jarabaka’s, trapuns en garnalen die voor de kust zwemmen? Nee toch? Die dollars moeten dan toch de ontwikkeling en welvaart van alle Surinamers ten goede komen? Naar analogie van dit voorbeeld zouden ook de hout- en goudopbrengsten uit het achterland waar van oudsher de Inheemse- en Marrongroepen wonen, ten goede moeten komen aan alle Surinamers.

Daarom verdient het Spaar- en stabilisatiefonds zoals voorgesteld door de CEO van Staatsolie, alle support. Dit moet juridisch zodanig dichtgetimmerd worden dat opportunisten en de oude boeven, dat fonds niet kunnen leegplunderen.
Politici en ondernemers die pronken met goudbrokken om in 2025 de kiezer om te kopen, zouden eerst belasting moeten betalen. Belastingen die vervolgens geïnvesteerd kunnen worden in algemene voorzieningen zoals het Onderwijs. Opeenvolgende regeringen hadden er baat bij om het volk dom te houden. In mijn artikel “Hoe verder na de verkiezingen, 28 mei 2015” heb ik een pleidooi gehouden om te investeren in 21th Century Skills. Als men toen was begonnen zou Suriname rond 2040 het effect van een beter geschoolde (beroeps)bevolking merken. Weer tien jaar verloren.

In de diaspora heeft de onderwijsontwikkeling zich versneld voltrokken. De diaspora gemeenschap is veel kritischer en stelt vragen- en zaken aan de orde die menige Surinaamse politicus, bestuurder, directeur of ambtenaar, buikpijn bezorgt. In plaats van dat politici en bestuurders hier hun voordeel mee doen, worden deze kritische diaspora personen als lastig bestempeld, worden zij tegengewerkt of weggezet als “broodschrijvers”.

Stanley Ramkhelawan
De auteur schrijft sinds 2014 over human capital ontwikkelingen, politiek-bestuurlijke vraagstukken en innovaties in het publiek domein.