Voor werkvergunningen in bijzondere categorieën namelijk de goud-, olie- en houtsector, is het tarief voor een werkvergunning gesteld op US$ 500. Minister Steven Mac Andrew van Arbeid, Werkgelegenheid en Jeugdzaken deelde mee dat voor de aanvraag van een werkvergunning een verblijfsvergunning of het bewijs van een aanvraag daartoe noodzakelijk is. Voor de aanvraag van een werkvergunning moet de vreemdeling 30 dagen wachten, waarna deze periode met een maand verlengd kan worden.

Het voorstel van DNA was om deze periode van verlenging terug te brengen naar 15 dagen. De minister zei dat het goed is om 30 dagen te blijven handhaven omdat het soms noodzakelijk is om gedegen onderzoek te doen en niet overhaast werkvergunningen te verstrekken. Met 60 dagen is er voldoende tijd om het onderzoek te doen en advies uit te brengen aan het ministerie. Hij haalde ook aan dat slechts incidenteel gebruik wordt gemaakt van de verlenging. “Vanwege covid waren er langere wachttijden, maar er zijn geen achterstanden. Momenteel is er een verkorte procedure voor bepaalde sectoren. Dit geldt ook voor vreemdelingen die als expats komen werken voor drie tot zes maanden”, deelde Mac Andrew mee.

Er is ook aandacht gevraagd voor de lange wachttijden bij de aanvraag van een verblijfsvergunning. Dit kan maanden duren, waarna de vreemdeling pas een werkvergunning kan aanvragen. Mahinder Jogi (VHP) vroeg de regering te kijken naar mogelijkheden voor versoepeling, omdat de procedures te lang en moeilijk zijn. De bewindsman zei dat er op verzoek van de president werkgroep is ingesteld om te komen tot een versoepelde procedure voor verblijfsvergunningen. Ook wordt het voorstel meegenomen om alle vereiste documenten in een beschikking te plaatsen en te publiceren, zodat alle stukken in een keer overlegd kunnen worden.

De plicht om een werkvergunning te hebben rust op de werkgever. Die moet ervoor zorgen dat werknemers die vreemdelingen zijn een werkvergunning hebben om arbeid te kunnen verrichten in hun bedrijf. Volgens Mac Andrew is deze wet niet van toepassing op arbeidsverhoudingen van landsdienaren. Dus ook niet vreemdelingen met de Nederlandse nationaliteit die tewerkgesteld zijn bij overheidsdiensten De Wet Werkvergunning Vreemdelingen is niet van toepassing op personen van wie krachtens bilaterale overeenkomst of verdragen van volkenrechtelijke organisaties geen werkvergunning mag worden verlangd, vreemdelingen gehuwd met een Surinaamse partner, remigranten van Surinaamse origine, erkende vluchtelingen en de approved categorieën van Caricom staatsburgers voor wie een werkvergunning niet langer vereist mag zijn.

Jogi vroeg om vrijstelling voor agrarische medewerkers, omdat die hard nodig zijn. Echter deelde Mac Andrew mee dat het de president is die bevoegd is om vrijstelling te verlenen en niet de minister. Jogi merkte ook op dat mensen die in aanmerking komen voor sociale steun geen motivatie zullen hebben om te werken, terwijl sommigen dat wel kunnen. Hij haalde aan dat deze personen uitgerekend SRD 5.000 per maand zullen ontvangen. Mac Andrew vroeg dat mensen die in aanmerking komen voor sociale steun geregistreerd worden bij de afdeling arbeidsbemiddeling, zodat zij geholpen kunnen worden aan een baan, omdat Sociale Zaken anders jaar in jaar uit blijft zitten met uitkeringen, terwijl in sommige gevallen mensen wel instaat zijn arbeid te verrichten.

Op vragen over het arbeidsmarktbeleid zei de minister dat met ondersteuning van de International Labour Organization (ILO) gewerkt wordt aan een actief arbeidsmarktbeleid gericht op een aantal kwetsbare groepen zoals vrouwen en jongeren met een lage opleiding en personen met een beperking. Bij een recent gehouden vacature onderzoek in 175 bedrijven in Paramaribo en Nickerie is gebleken dat er grote behoefte is aan arbeidsplaatsen. Vooral in de handelssector is er behoefte aan arbeiders.

In van deze pilot is het ministerie bezig een skills assessment uit te voeren met de sectoren toerisme, ICT, visserij en hout. Hierbij is duidelijk gebleken dat vele sectoren kampen met openstaande vacatures. Uiteenlopende redenen zijn hiervan de oorzaak. Zo zijn veel mensen niet bereid in shift verband te werken, anderen hebben geen eigen vervoer en de plaatsen zijn niet te bereiken met openbaar vervoer, gebrek aan leidinggevende en coachende capaciteit hoewel sollicitanten de vereiste opleiding hebben, lonen en functies worden vergeleken met grote bedrijven en multinationals, andere bedrijven hebben te maken met uitstroom van personeel waarbij personen het werk leren en na een paar maanden zelfstandig werken. Dit is vooral het geval bij lassers en monteurs.