De door het IMF gestuurde internationale economische orde heeft niet echt gewerkt voor de ontwikkelingslanden, oordelend naar het gebrek aan convergentie tussen de levensstandaarden van rijke en ontwikkelingslanden. Sommige economisten beweren zelf dat de meeste ontwikkelingslanden maar liefst tussen de 170 en 200 jaar nodig zullen hebben om deze achterstand in te lopen, ervan uitgaande dat de landen jaarlijks 2% meer groei hebben dan de VS. En dit was nog voor Covid-19.

De Covid-19 pandemie heeft de economische kwetsbaarheid van de ontwikkelingslanden nog duidelijker gemaakt. Terwijl rijke landen in staat zijn geweest om meer dan US$ 11.5 triljoen in hun economieën te pompen bij wijze van stimulus, zijn ontwikkelingslanden drukdoende te smeken om uitstel van leningsaflossingen. Waar de armoede nauwelijks zichtbaar is toegenomen in de VS, zijn er ontzettend veel mensen dieper in de armoede geraakt in Suriname. Hier bovenop is het zo dat wij in Suriname weliswaar, gelukkig, geen gebrek hebben aan vaccinaties, maar jammer genoeg wel te maken hebben met een te lage vaccinatiegraad, omdat er nog teveel weerstand en onwetendheid is. Dit zal, conform de analyse van het IMF, het leven en herstel alleen maar moeilijker maken voor ons als land.

Recentelijk, en onder druk van de ontwikkelingslanden, zijn enige stappen genomen voor het hervormen van het IMF. Ten eerste zal het IMF een historische stimulus beschikbaar maken van ongeveer US$ 650 miljard. Echter zal deze stimulus (Special Drawing Rights), die beschikbaar is vanaf 23 augustus 2021, gealloceerd worden op basis van de bestaande quota en niet op basis van behoefte.

Volgens deze formule zal Suriname daar slechts 0.03% (Quota Special Drawing Rights) wat gelijk is aan $ 195 miljoen, 0,19 miljard USDollar, uit de in totaal $650 miljard kunnen ‘claimen’. Dit, terwijl bijvoorbeeld de VS US$ 113 miljard kan halen hieruit. Tegen de achtergrond van de massieve economische vernietiging in ontwikkelingslanden als de onze, moet het IMF niet alleen hun stimulus stevig optrekken naar minimaal US$ 1 triljoen, maar het ook verdelen op basis van populatie en ‘reverse’ quota basis, hetgeen betekent dat kleinere landen met een minimaal quotum zoals wij, vele malen meer zouden delen in de SDR’s. Het zou een heel goed idee zijn als Suriname zich voor deze hervorming in de IMF zou inzetten door de leiding te nemen met een lobby vanuit de Caricom.

Hierbij kan gelijk meegenomen worden de rol die het IMF dient te nemen door de kwestie van het delen van levensreddende technologieën en farmaceutische patenten tussen rijken en ontwikkelingslanden, ter discussie te stellen, vooral gedurende periodes van pandemie. De economische gap tussen rijke en arme landen is groter dan ooit. En het IMF heeft misschien wel vertegenwoordiging van ontwikkelingslanden, maar de Caricomlanden hebben minder dan 1% van de totale stemmen en dat geldt ook voor Indonesië, Pakistan en Nigeria tezamen. Suriname zijn stemrecht is 0,05% van het totaal aantal stemmen. Duidelijk niet de beste structuur voor het behartigen van de belangen van de ontwikkelingslanden. Het is tijd voor serieuze hervormingen. Het instituut moet waarschijnlijk een nieuw ontwerp krijgen, zodat het representatiever is en meer verantwoordelijk gehouden wordt voor haar beleid. Een actieve rol van Suriname daarin zou op de lange termijn zeker in het belang zijn van niet alleen onze ontwikkeling, maar ook die in de regio.