Op een regenachtige Goede vrijdag naar de Paasmis. Op ons Paasbest gekleed waren we keurig op tijd, een uur te vroeg zelfs. Dus maar even langs de Waka Pasi voor een kopje (switi) koffie, alwaar het erg rustig was en slechts 2 dames met diaspora roots ook aan het genieten waren. Wederom keurig op tijd onder begeleiding van een kerk guard zijn we linkshalf naast een open raam terecht gekomen in de basiliek, alwaar we voorzichtig onze mondkapjes discipline de vrije loop lieten. Na een half uur filosoferen over wat ons te wachten stond en genietend van het mooie interieur begon de mis, bijna op tijd.

Het boekje voor de viering telde 8 bladzijden en na een uurtje hadden we bladzijde 1 erop zitten en toen was het de beurt aan de bisschop zelf. De geestelijk leider van de lokale rooms katholieken had als thema 'kindermisbruik' uitgekozen als tegenhanger van die andere pandemie waar nu (hopelijk) tijdelijk alle aandacht naar uit gaat. Uit recent onderzoek blijkt namelijk dat vrouwen en kinderen in Suriname veelvuldig lijden onder meerdere vormen van misbruik en daar begon het. Het werd een mooi staaltje van typisch Surinaams opsommen van wat er allemaal aan de hand is (in de trant van we verkopen, remfluid, breakfluid, voor en achterwipers, cooling fluid, remschoenen en remschijven ect.).

Naast de verschillende vormen van misbruik, waarvan sommige behoorlijk in detail werden beschreven (waaronder kinder meekijk porno) werden de maandstatistieken aan ons gemeld, wat deed denken aan de trekking van de lotto. Al met al een vrij treurig verhaal, wat aldus de bisschop in het gehele Caribisch gebied een groot probleem is en terug te voeren is op het slavernij verleden, het geweld gaat over van generatie op generatie. De oplossing verwacht de bisschop van de overheid en meer specifiek DNA. Daar had de bisschop weinig support ondervonden, wel veel bureaucratie.

Verdere oplossingen kwamen niet aan de orde, ook niet dat de katholieke kerk een behoorlijk slechte reputatie heeft als het gaat om kindermisbruik. Wellicht is dat laatste juist een Europees probleem vanwege al die mannen die toch op vrij onnatuurlijke wijze hun leven aan de kerk hebben gegeven. Verder zouden in Nederland de geachte aanwezigheden worden gevraagd hun zonden te bezien (wie zonder zonde is werpe de eerst steen) en worden opgeroepen om te helpen tegen het onrecht wat vrouwen en kinderen wordt aangedaan.

Uiteindelijk viel de bisschop in herhaling en hij had het zelf ook door, op een gegeven moment verviel ook dat besef in herhaling. Het hoogtepunt was vervolgens het binnendragen van het Kruis, een mooi symbool waarbij het diverse stadia wordt ontdaan van de sluier, totdat eenieder voorin de kerk wordt uitgenodigd om het Kruis te kussen. Onvoorstelbaar dat dat in 2020 nog kon... nu was het langslopen, met mondkap, en een buiging/kruisteken naar eigen inzicht.

Al met al een mooie ervaring, een schitterend houten interieur, de pilaren, de draairamen (die al naar gelang warmte/harde regen gewoon wat verder worden open/dichtgedraaid), maar wat blijft hangen zijn de zorgen.. hoe gaat dit aflopen, de DNA heeft er een uitdaging bij.