"Terwijl de verbroederingspolitiek als een prachtige vinding bejubeld wordt wijst dr. Hans Breeveld in zijn proefschrift 'Jopie Pengel 1916–1970', op een van de tekortkomingen van de verbroederingspolitiek; namelijk het ontbreken van een theoretische onderbouwing (2000:191).Hij wijst erop dat daardoor iedereen een eigen interpretatie daarvan kan geven."

Voor wat betreft de theoretische fundering van het begrip verbroederingspolitiek, is er volgens de NPS-topman nog veel werk aan de winkel. "De vraag kan gesteld worden of het woord anno 2019 niet een andere invulling gegeven moet worden, met terzijde stelling van alle invullingen ooit gegeven. Essentieel blijft echter evenwel dat wat met woorden wordt beleden ook in daden zichtbaar moet zijn."

"In zijn boek 'De toekomst van ons verleden' schrijft dr. Jules Sedney het volgende: “De verbroederingspolitiek is de romantische benaming van het verstandshuwelijk tussen de NPS en de VHP, en van de politieke symbiose tussen de politieke leiders Johan Adolf Pengel en Jagernath Lachmon. Hun volgelingen hebben er ruimschoots van geprofiteerd, het land is er niet slechter van geworden, maar de twee leiders hebben er toch nog het meeste baat bij gehad. Dat is zijn conclusie."

De term ‘verbroederingspolitiek’ is een creatie van Lachmon, terwijl Pengel liever sprak van ‘integratie’, ‘assimilatie’ of ‘brede basis politiek’. "Dus reeds vroeg was Pengel bezig met de wijze van ontwikkeling op basis van de multi-etniciteit van onze samenleving. De indruk dat dus Lachmon de grondlegger is van de gedachte voor samengaan van de diverse bevolkingsgroepen in ons land, zoals de afgelopen dagen naar voren kwam, is dus niet correct. Het is een activiteit van beide leiders geweest," benadrukt Rusland. 

De twee leiders hadden elkaar nodig en ze hadden elkaar iets te bieden. Lachmon had voor het verwerven van regeermacht een creoolse partner nodig die hem moest helpen het onbillijke kiesstelsel uit 1948 gewijzigd te krijgen en om via de regeermacht de maatschappelijke achterstand van zijn bevolkingsgroep, in te lopen. Pengel had Lachmon nodig voor de versteviging van zijn positie binnen de NPS en de Staat, waardoor hij zijn doelen voor Suriname kon realiseren.

 In die dagen hadden vooral de blanken en mulatten het voor het zeggen en gedurende o.a. de Ronde Tafel Conferenties merkten Pengel en Lachmon hun achtergestelde positie binnen het staatsbestel.  Zij besloten dus om nauw samen te werken om deze situatie het hoofd te kunnen bieden en regeermacht te verwerven. Pengel de prasoso boi en Lachmon de polder jongen."

"Als leiders van de NPS en de VHP betekende dit dus een samenwerking tussen die partijen welke vele jaren heeft geduurd, met perioden van apart gaan er tussen in. De samenwerking heeft niet alleen voordelen gehad voor deze heren in de Surinaamse politiek, maar ook tijden van beproeving. In antwoord op een schrijven van een van zijn vrienden die kritiek uitte op de samenwerking tussen Pengel en Lachmon schreef Pengel dat hij zijn bijdrage wenste te leveren tot groei van de Surinaamse natie die gezien haar heterogene samenstelling geen onderscheid naar ras, geloof of kleur mag maken.

Intussen wist Pengel de macht binnen de NPS naar zich toe te trekken,vooral bij het uittreden van D. Findlay uit de NPS in 1954. Met het samengaan van de twee grote volkspartijen NPS en VHP brak een lange periode van politieke rust aan” (2010: 34). en dat wordt door diverse schrijvers aangegeen als de verbroederingspolitiek," legt Rusland uit. 

De verbroederingspolitiek heeft handen en voeten gekregen door de twee belangrijke Surinaamse politici, Lachmon en Pengel. Dat de leden van hun respectieve politieke partijen hen daarin volgde, was mede te danken aan hun charismatisch leiderschap. De introductie van de verbroederingspolitiek, die terug gaat naar de nauwe samenwerking tussen  Lachmon en Pengel tijdens de Ronde Tafel Conferentie 2 in 1954 en de uitvoering daarvan is niet zonder slag of stoot gegaan. Naast nauwe samenwerking waren er ook tijden van onenigheid en verwijdering. Maar de leiders lieten de deur tot dialoog altijd voor elkaar open.

Rusland houdt een inleiding over de NPS als beginselpartij, zonder daarbij de rol van andere politieke partijen tekort te doen. "Integendeel, de NPS heeft veel kunnen doen, omdat zij steeds de strategie van samenwerking met andere partijen heeft toegepast. De achterliggende gedachte was steeds dat geen enkele bevolkingsgroep vervreemd mag worden van het politieke proces. Dit omdat de NPS altijd gericht is op natievorming. Door één natie te zijn, worden wij één volk".

Als beginsel is de NPS dan ook een partij, waarin er plaats is voor alle bevolkingsgroepen en waarbij zij steeds streeft naar een welvarend volk. Aangezien wij te maken hebben met een pluriforme samenleving kan het nationalisme van de Groene Partij zich niet bedienen van etnische zaken. De NPS gelooft er heilig in dat wij een natie kunnen zijn, ongeacht het aantal bevolkingsgroepen. Het volkslied heeft hierover een interessant deel dat wij vaker bezingen 'Hoe wij hier ook samen kwamen…'

De éénwording van de verschillende bevolkingsgroepen begint met erkenning en bevestiging van het bestaan van bevolkingsgroepen.  De NPS erkent ook het recht van mensen om binnen eigen omgeving hun levensstijl te bepalen. Het onderhouden van die omgevingen oftewel domeinen is geen bedreiging van de nationale eenheid. Er moet wel rekening mee gehouden worden dat de nationale domeinen, zoals de overheid, gezondheidszorg, het onderwijs, cultuur, et cetera van en voor een ieder zijn.

De vorming van een natie en zo ook een volk is afhankelijk van de ontwikkeling van een gemeenschappelijke politieke cultuur. Een cultuur waarin alle medespelers op zorgzame wijze wordt omgegaan met alle groepen en waarin geen enkele groep wordt uitgesloten of gemarginaliseerd in het proces van politieke besluitvorming.  De politiek van samenwerking, van evenwicht tussen de bevolkingsgroepen, van passen en meten, is een basisvoorwaarde voor het bereiken van het doel van natievorming. Er dient echter rekening mee gehouden te worden dat integratie dus de eenwording jaren kan duren. In wederzijds respect gevoerde dialogen zijn direct toepasbaar en hebben effect in de samenleving, geeft de politicus aan. 

Deze vorm van dialoog is ook in de periode 1955 neergezet door de grote politieke leiders Pengel en Lachmon. Rusland belicht de historie. Bij de verkiezingen van 1955 behaalde het Eenheidsfront – een samenwerking tussen SDP ende PSV – een overwinning. Door het systeem van the winner takes all, werd Pengel niet gekozen in Paramaribo. Lachmon kwam daarbij in beeld door bij de tussentijdse verkiezingen in Saramacca in 1956 Pengel kandidaat te stellen. Zo kreeg de NPS een zetel in de toenmalige Staten, nu onder de naam De Nationale Assemblee. Deze samenwerking tussen Lachmon en Pengel ging de geschiedenis in als de 'verbroederingspolitiek'. 

Opgemerkt moet worden dat deze handeling van Lachmon en de acceptatie door Pengel veel voeten in de aarde heeft teweeggebracht omdat zowel binnen de NPS als de VHP er ontevreden groepen waren. Echter, was ook dit een voorbeeld van het feit dat Pengel die plaats in de Staten nodig had om zijn politieke invloed te kunnen vergroten maar zo ook Lachmon. Lachmon deed dit omdat hij Pengel nodig had om hem bij te staan in de strijd voor de verbetering van zijn positie. De strijd bleek succesvol en in 1958 verkregen zij reeds de macht. 

Sindsdien is door onder andere deze twee partijen een politieke samenwerking gevoerd van 'geven en nemen', merkt Rusland op. Om tegemoet te komen aan de eis van vooral de VHP, om het kiesstelsel meer representatief te maken voor de bevolking, diende Pengel in 1962 een wetsvoorstel in om het districtenstelsel van winner takes all te combineren met een landelijk stelsel van evenredige vertegenwoordiging. Deze wet werd in 1963 aangenomen in het parlement.

In dat jaar 1963 waren er opnieuw verkiezingen. Pengel werd premier, maar al gauw diende Pengel, vanwege onenigheid met coalitiepartner PSV, ontslag van zijn regering in. Lachmon werd vervolgens formateur van het nieuwe kabinet en Pengel werd weer premier. Hij versterkte op zijn beurt de positie van Lachmon door mee te werken aan verdere veranderingen van het kiesstelsel, waardoor de kaarten weer wat gunstiger kwamen te liggen voor de VHP.

De verbroederingspolitiek is over-en-weer toegepast door Pengel en Lachmon. Vanaf haar oprichting in 1946 heeft de NPS gesteld dat:

- Suriname een land moet zijn van vrije burgers met gelijke rechten voor een ieder.

- Een vrij en zelfstandig land moet zijn

- Een natie moet zijn voor alle mensen van alle bevolkingsgroepen.