Het regime van president Daniel Ortega, wederom aan de macht sinds 2016, is zwaar onder druk komen te staan vanwege de grove en systematische schendingen van mensenrechten, waaronder onderdrukking, politiek geweld en arrestaties zonder vorm van proces.  Sinds vorig jaar zijn honderden oppositieleden en sympathisanten gevangen gezet, om hun eisen voor sociale rechtvaardigheid, politieke hervormingen en eisen voor meer inspraak en  democratie. 

Demonstranten die opkomen voor ‘regime-change’,  worden opgepakt en willekeurig  hun vrijheden ontnomen. Civiele- en niet-gouvernementele organisaties worden hun status ontnomen. De economie kreupelt van alle kanten en daar komt nog bij kijken dat de steun die weleer van Venezuela kwam, is komen weg te vallen vanwege een reeds geruime tijd ontwikkelende politieke catastrofe in dat land. In verschillende fora, in het bijzonder binnen de Verenigde Naties en OAS, wordt er zware druk uitgeoefend op de Nicaraguaanse regering om nieuwe verkiezingen uit te schrijven, de vele schendingen van burgerrechten stop te zetten, de ontnomen politieke rechten van het volk terug te geven en gerechtigheid te doen terugkeren onder de vele slachtoffers van politiek geweld, waarvan duizenden in gevangenissen.   

De OAS heeft tegen deze achtergrond, een vergadering uitgeroepen en de recente resolutie aangenomen, om internationale aandacht te vragen en druk uit te oefenen om de veiligheidssituatie en de ernstige verslechterende rechten van burgers in Nicaragua, te behoeden voor verdere teloorgang.  

De vraag rijst, wat de beweegredenen van Suriname zijn geweest om tegen deze resolutie te stemmen. Er wordt van uitgegaan dat er goed overleg is geweest tussen de relevante ministeries en de politiek (regering en De Nationale Assemblee), om zich diep over de situatie in Nicaragua te buigen, en de nodige inzichten te analyseren. De voortrekkersrol van de commissie Buitenlandse Zaken is ongetwijfeld een belangrijk mechanisme om zaken als in Nicaragua goed te bestuderen en een nationale positie te bepalen, voor het land. Dit sowieso bij een geplande raadsvergadering, waar zaken worden overwogen op hoog politiek niveau. Dit staat los van partijpolitieke belangen, maar heeft eerder te doen met het belangrijke gezicht van Suriname, waarin een gemeenschappelijke positiebepaling in het buitenlandse beleid de sleutel behoort te zijn. Ik twijfel er dan ook niet aan, dat dit inderdaad is gebeurd, echter nog steeds de knellende vraag, hoe Suriname thans staat tegenover mensenrechten kwesties, zoals die zich in Nicaragua ontvouwen. 

De goedkeuring door 20 landen is niet voor niets. De meerderheid in de regio vindt dat de situatie ernstig is en vraagt om internationale en regionale aandacht, mede ook in het belang van de vrede en veiligheid, maar vooral ook om respect en naleving van essentiële institutionele instrumenten, zoals de OAS Charter (1948), De Inter-American Democratic Charter (2001) en de American Convention on Human Rights (‘Pact of San Jose’, 1969).  Burgers maken dagelijks gruwelijkheden mee, vertrapping en onderdrukkingen van rechten, ontneming van vrijheidsrechten, terwijl anderen worden gedood al dan niet door betrokkenheid van veiligheidsdiensten. Begrijpelijk dat gesteund door de lidlanden, de Permanente Raad in een buitengewone  en spoedvergadering is bijeengekomen om de situatie te bespreken. Wat Suriname's negatieve stem in de Raad betreft, rijst de kernvraag: zullen wij als natie, aan de kantlijn staan, of moeten wij als natie onze stem duidelijk laten horen en onze solidariteit te betuigen aan de internationale en regionale gemeenschap, de VN en de OAS, voor de inspanningen voor herstel van de democratische- en politieke rechten in  Nicaragua?