ANNA

What’s in a name? zeggen we vaak. Hiermee wordt zoiets bedoeld als je naam is (voor mij) niet belangrijk. Je naam is een van de eerste dingen welke aan je wordt gegeven (jij kiest niet) bij geboorte of in een later stadium. In de Surinaamse cultuur, is het meestal gangbaar dat kinderen een naam krijgen van een van de (groot)ouders of een persoon die een bijzondere rol heeft gespeeld in het leven van bijvoorbeeld de moeder. Om deze personen te 'eren' wordt aan kinderen dan deze naam gegeven. Sommige van deze namen zijn erg prachtig, weer anderen roepen soms meer irritatie dan wat anders op. Kinderen vinden deze 'oude' en 'lelijke' namen helemaal niet passen bij de tijd.

Ik ken mensen die zich zodanig schamen voor hun (voor)naam, dat ze bij de kennismaking bijvoorbeeld hun tweede naam doorgeven of een andere naam waar ze bij (aan)geroepen wensen te worden. Ook zijn er anderen die bijvoorbeeld zulke nare verhalen van iemand hebben gehoord dat ze niks met hem/haar te maken willen hebben. De wrok en haat jegens deze personen is zo groot dat sommigen van de mogelijkheden die de wet hen bied, gebruik maken om aan naamsverandering te doen.

Wanneer we mensen vragen wie ze zijn, dan geven ze vaak genoeg hun naam door. Maar hebt u er wel over nagedacht? Am i my name? Volgens bepaalde filosofen zijn wij meer dan alleen onze naam. Of wij het nu een mooie of lelijke naam vinden, onze naam is een onlosmakelijk (onder)deel van onze identiteit. Vandaag wil ik u daarom voorstellen aan ANNA. Zij is een prachtige jonge dame die erg trots is op haar naam. Waarom? Daar zult u aan het einde van dit stuk zeker achter komen.

Het onderwerp voor vandaag handelt over aannames. We hebben ze allemaal! Een bekend gezegde luidt: Aannames zijn de moeder van alle blunders. Iets (zomaar) aannemen is kiezen voor de gemakkelijke weg, ergens van uitgaan is zeer gevaarlijk. Dit geldt voor mensen in allerlei posities, van alle leeftijden, culturen en of religiën. Het is voor ons allemaal belangrijk te beseffen dat aannames (hebben) geen goede gewoonte is. Het is ten zeerste gevaarlijk om ervan uit te gaan dat…Deze aannames kunnen ons op sommige momenten in de ergste situaties doen terechtkomen.

Zo had ik de afgelopen week twee van deze momenten. Ik twijfelde eraan of beter gezegd ik nam aan dat ik het vuur onder de pot had uitgedaan en de stekker van de tang uit het stopcontact had verwijderd. Ik was (achteraf) blij dat het klopte, aangezien ik niet terug ben gegaan om me ervan te verzekeren dat dat wel het geval was.

Als ik de afgelopen tijd een ding heb geleerd, dan is het dat ik er nooit van moet uitgaan dat mensen dingen weten. Ik denk dat u de zinnen ik dacht dat (je)… ik verwachtte dat…ik had erop gerekend dat…ik nam aan dat…ik veronderstelde dat, ik had begrepen dat … ik ging ervan uit dat….wel vaker hebt gehoord. Ook vragen we vaker zou je niet…? Was het niet jouw verantwoordelijkheid? Was het niet jouw beurt van? En zo zouden we nog heel lang kunnen doorgaan.

Aannames zijn verkeerd en erg gevaarlijk, anders kan het niet vermeld worden. Lezend over dit onderwerp, leert eigenlijk dat aannames niet alleen verkeerd en gevaarlijk zijn, maar sterker nog dodelijk. Dodelijk is best een krachtige term. Een kogel is dodelijk. Roken is dodelijk. Een overdosis is dodelijk. Een ziekte of een zwaar ongeval kan dodelijk zijn. Maar aannames? Sommige aannames zijn achteraf nog (net) herstelbaar, weer anderen richten zo een onherstelbare schade aan die soms inderdaad in de “dood” kunnen eindigen. De dood kunnen we niet voorkomen en of stoppen, maar als het op aannames neerkomt, is het weer een ander verhaal. Het is mogelijk! Check/vraag het even, en check/vraag het daarna nog een keer want dan ben je zeker van je zaak.

De les die we vandaag leren is dat we allemaal aannames hebben. De kunst is je daarvan bewust te zijn en zo veel mogelijk te onderzoeken of ze waar zijn. We hebben aannames nodig om te kunnen overleven. Zonder aannames zouden we zo’n enorme input krijgen van onze zintuigen, dat we overladen zouden worden door de miljarden prikkels die we elke seconde in ons visuele cortex binnenkrijgen. Tegelijkertijd zijn aannames valkuilen waar we alert voor moeten blijven.

Tot slot is het ten zeerste aan te bevelen om nimmer AAN TE NEMEN dat… VRAAG het nadrukkelijk! De ANNA waar we het vandaag over hebben gehad, is een bijzondere persoon. Zij is trots op haar afkomst en zeker op haar naam. Deze A(a)na is in dit leven erg belangrijk, eigenlijk kunnen wij zonder haar niet leven. Ze moet er zijn en wij moeten altijd rekening (blijven) houden met haar. Daarvoor maken we gebruik van het ezelsbruggetje ‘ANNA’: altijd navragen, nooit aannemen. Dus per heden zullen we niks meer Aannemen maar ALTIJD Navragen. Cheers to ANNA!

Nathalie Valpoort BSc.