Column: Flirten

Onlangs was ik op de 55-ste verjaardag van een goede vriend. Het was een ouderwets gezellig feestje met familie en vrienden. Mijn vriend had een goede grap bedacht met homofobische trekken. Hij stelde ons een vraag met als inleiding. Tussen je 50-ste en 55-ste kunnen er drie dingen gebeuren: je krijgt een hartaanval, je krijgt een beroerte of je wordt homo. Wat zou je kiezen?
Hmm, dat is best moeilijk als je een klein beetje homofoob ben. Hij was gewoon een beetje aan het dollen. Ik zei tegen hem: “Wat zijn we allemaal blij dat je op je 55-ste geen hartaanval of een beroerte hebt gehad.”

Zijn ouders zijn ver in de tachtig. Als ik naar ze kijk, word ik blij. Ze hebben pret-ogen. Die ogen stralen levensvreugde en humor uit. Hun lichaam is oud, maar hun geest is nog erg jong. Toen ik ze voor het eerst ontmoette, ging het eerste verhaal dat ze me vertelden over flirten. In hun tienerjaren was zij degene die het initiatief nam. Ze wilde hem schijnen, maar wist niet hoe. Het moest ergens eind jaren dertig of veertig van de vorige eeuw zijn geweest. Hoe schijnt een meisje een jongen in die tijd? Ze kan moeilijk naar hem toestappen en zeggen: “Frank, ik vind je leuk. Wil je wat met me?”
Dus ging ze naar hem thuis met één of andere smoes. Hij was er niet. Ze sprak met zijn familie en zei achteloos: “Zeg Frank dat ik geweest ben.”
Dat is het. Eenvoudig, maar zeer effectief. Die ene zin was een geweldige flirt. Je moet je verplaatsen in Frank’s geest. Wat betekent die zin? Is het een feitelijke mededeling in de zin van “Django was here” zoals je wel eens op een muur kunt tegenkomen. Onmogelijk. Dat doet een meisje in die tijd niet. Er was maar één interpretatie mogelijk: “Ik ben geweest om jou te ontmoeten, omdat ik iets met je wil.”Andere opties zijn uitgesloten, lijkt mij en, naar nu blijkt, Frank ook.

Ze zijn een eeuwigheid bij elkaar. Op de verjaardag zitten ze naast me te genieten van hun zoon en het feestje. Een jongen brengt een bos bloemen om op een tafel te zetten en zegt: “Hmm, deze bloemen zijn verwelkt”. Waarop Frank naar zijn lief kijkt en zegt: “Ik heb een bloem die nooit verwelkt.”
Op dat moment smelt je hart van vertedering en wil je roepen: “Ooh Aah, wat lieeeef”. Hij zegt het met een ondeugende lach in zijn ogen. Ze kijkt net zo ondeugend terug en zegt: “Maar het krijgt wel rimpels.”
Het lijkt net alsof er grote bundel zonnestralen doorbreken en je gezicht de hele dag wil glimlachen omdat je dit moment voor altijd zou willen vasthouden.


Sandew Hira

p.s.
Theo Para heeft mij in zijn bijdrage over de rol van de Internationale Commissie van Juristen in het 8 december proces gecorrigeerd. Jef Handmaker is geen witte Hollander uit Rotterdam, zoals ik schreef, maar een witte man uit Engeland. Die correctie neem ik graag over. Verder heeft de witte man allerlei geweldige dingen gedaan. Fijn om te lezen.
De kern van mijn betoog was dat zijn argument dat er een plicht tot vervolging is, onzin is. Het is geen wet van God. Het is afhankelijk van de aard van het delict. Als er sprake is van politiek geweld, dan zijn er twee zijden betrokken in dit proces en kun je niet eisen dat één partij vervolgd wordt, en zwijgen over de misdaden van de andere partij, in dit geval de toenmalige Nederlandse regering en de Bevrijdingsraad die de Binnenlandse Oorlog mogelijk hebben gemaakt en gesteund. Dan ben je niet juridisch, maar politiek bezig.