Column: Een trieste zaterdag

Afgelopen zaterdag was best heftig. Aanvankelijk zag het er niet zo naar uit.
Ik zou naar een demonstratie gaan voor de Amerikaanse ambassade in Den Haag. Movement X Nederland had de demonstratie georganiseerd ter herdenking van het bloedbad in Al-Amiriyah op 13 februari 1991.

Al-Amiriyah is een wijk in Baghdad (Irak) waar een civiele schuilkelder stond tijdens de Golfoorlog. De Amerikaanse luchtmacht heeft in 1991 twee 1000 kg laser gestuurde 'slimme' bommen afgevuurd op de kelder. De eerste bom maakte een gat van 3 meter in de beschermingswand van de schuilkelder. De tweede bom zette de schuilkelder in vlammen. Tenminste 408 mensen kwamen om in de vlammenzee, waaronder bejaarden en baby’s. Het westen heeft gezwegen over deze misdaad. Ieder jaar herdenken Irakezen dit misdrijf. De demonstratie in Den Haag had tot doel om foto’s en video’s te maken van een kleine groep demonstranten die dan via internet zouden worden gedeeld om de mensen in Al-Amiriyah te laten weten, dat er buiten Irak aan hen wordt gedacht.
Op dezelfde dag vond in de Friese plaats Grouw een Sinterklaas intocht plaats. In de rest van Nederland vindt die intocht plaats op 5 december. In Grouw wordt Sinterklaas op 13 februari onthaald.

Activisten uit Rotterdam hadden een bus georganiseerd om te protesteren tegen het onbeschaafde racistische feest. Het protest in Grouw was in de ochtend. De demonstratie in Den Haag was in de middag. De activisten van Rotterdam en Den Haag kennen elkaar. Ik zat in de tram van huis naar de Amerikaanse ambassade toen ik een app-communicatie zag van mensen in de bus die terugkwamen uit Grouw. Iemand had een hartaanval gekregen in de bus. De hele app groep was in rep en roer. Enkele minuten later: hij is overleden. Een enorme schok ging door de app groep heen. Het ging om Kodjo Kwaku uit Purmerend, vader van twee kinderen. Ik had nog met hem in de cel gezeten toen we in 2014 in Gouda waren gearresteerd.

Toen ik bij de Amerikaanse ambassade aankwam, wisten de anderen het al. Je bent direct in een verdrietige stemming en kan alleen met respect denken aan deze broeder die altijd daar was als er strijd geleverd moest worden. In de app groep en op Facebook maakte iedereen een diepe buiging voor hem.
Abulkasim Al-Jaberi, de woordvoerder van Movement X Nederland, had mij een dag voor de demonstratie gebeld over een schokkend verhaal. Politiemensen in burger hadden een 15-jarig moslim meisje in Den Haag ontvoerd. Haar advocaat vertelt in de pers:“Op 4 februari liep mijn cliënte na een sollicitatiegesprek naar buiten en pakte haar telefoon om haar moeder te bellen. Uit het niets pakte een man haar toestel af en rende daarmee weg. Het bleek een agent in burger. Door andere agenten werd ze meegenomen naar bureau Hoefkade en in een kamer opgesloten. Rechercheurs stelden haar vragen waarom ze een hoofddoek en bedekte kleding droeg, of ze radikaal was en ze vroegen naar haar contacten. Ze heeft niet geantwoord, omdat ze vergeefs om een advocaat vroeg.”De agenten van het beruchte politiebureau Hoefkade zouden haar hand hebben gekneusd. Het 15-jarige meisje ligt nu getraumatiseerd thuis.

Movement X had opgeroepen tot een demonstratie bij het politiebureau Hoefkade in de Haagse Schilderswijk op zaterdag om 16.00 uur om te protesteren tegen deze aantasting van kinderrechten. Abulkasim had het hoofd van het bureau gebeld voor overleg, zodat de demonstratie vreedzaam kon verlopen. Het bureauhoofd zou om 14.00 uur bij de Amerikaanse ambassade komen. Abulkasim en ik zouden het overleg voeren.
Het hoofd van het bureau was duidelijk. Een demonstratie bij het politiebureau was verboden. We konden ergens anders demonstreren. In Suriname wordt gedemonstreerd tegen de regering bij het gebouw van De Nationale Assemblee. In Nederland wordt verboden dat je demonstreert op de plek waar de verantwoordelijken zitten die door de demonstranten worden aangesproken. Na een discussie heen en weer met het bureauhoofd, besloten we om niet meer te demonstreren in de Schilderswijk.

Na de demonstratie bij de Amerikaanse ambassade zijn Abulkasim en ik – na een korte lunch – naar de Schilderswijk gegaan. We hadden een afspraak met een ander slachtoffer van politiegeweld van hetzelfde bureau Hoefkade om te bekijken of er een Comité van Slachtoffers en Nabestaanden kan worden opgericht die onderlinge steun kan organiseren en de overheid kan aanspreken. Onze afspraak was op 10 oktober 2011 door agenten van het bureau Hoefkade hardhandig op de grond gegooid. Zijn pols was gebroken. Vervolgens hebben ze ingetrapt op zijn rug, met een acute hernia tot gevolg. Hij is invalide geworden en afgekeurd om te werken. Zijn baan als installateur van koelsystemen is hij kwijt maar hij moet een gezin onderhouden.

Terwijl we bij een café op het Hobbemaplein zaten te vergaderen zagen we een groeiende onrust op het plein. Tientallen jongeren hadden zich daar verzameld. Agenten op motorfietsen, politie-auto’s, agenten op paarden en plotseling een jonge vent die hard wegrende. Een aantal agenten wist de jongen te pakken en op de grond te gooien. Anderen zaten met hun mobiel het tafereel op te nemen. De sfeer was grimmig en intimiderend. Witte agenten en jongeren van kleur in een gespannen atmosfeer. Het kon ieder moment ontaarden in een enorme vechtpartij. De politie denkt dat intimidatie werkt. Maar het heeft een omgekeerd effect. Sommige mensen worden kwaad als ze geïntimideerd worden.
We liepen naar buiten naar het plein. Abulkasim raakte in discussie met een agent over waarom die intimidatie nodig was en de oorzaken van de onrust in de Schilderswijk. Ik nam de discussie op met mijn mobiel. Een agente vroeg me wat ik deed. Ik vroeg of het verboden was om te filmen. Ze liet het daarbij. Ik heb de opnames op mijn Facebook geplaatst.

Toen het wat rustiger werd, besloten we om het plein te verlaten en naar het treinstation te gaan. Onze afspraak gaf ons een lift met de auto. Onderweg hield de politie de auto aan. De chauffeur werd gecontroleerd op autopapieren. Op het station namen Abulkasim en ik afscheid van elkaar.

Op weg naar huis dacht ik: dit is Nederland anno 2016. Een onbeschaafd land waar racisme hoogtij viert en mensenrechten onder druk komen te staan. Een klimaat waar een 15-jarig kind zomaar van straat kan worden geplukt door volwassen mannen en op een politiebureau getraumatiseerd wordt. Als iedereen van angst zijn of haar mond houdt, hoe zal deze samenleving er dan over 10 jaar uitzien?

Sandew Hira

p.s. In mijn vorige column heb ik kritiek geleverd op de opvattingen van Prem Radhakishun over de vrijheid van meningsuiting. In een interview met Radio Mart heb ik Radhakishun uitgedaagd voor een face-to-face debat over dit vraagstuk. Gezien zijn gepassioneerde betogen over de grote noodzaak van discussie en meningsvorming, verwacht ik dat hij positief zal reageren en we elkaar binnenkort mogen treffen voor het debat.