Focus op de marathon

De twaalfde editie van de Srefidensi marathon, de enige marathon in Suriname, is al achter de rug. En ja, een ‘Srananman’ beter bekend als Rasta kwam als eerste binnen!
Bij de pasta party tevens teach-in werd aangekondigd dat er 26 deelnemers voor de marathon waren en 98 deelnemers voor de halve marathon. Indien de onderdelen naast de hele marathon er niet waren, dan zou het haast niet de moeite waard zijn, denk ik, om zoiets te organiseren. Waren er in 2013 37 mensen die de eindstreep behaalden, in 2014 waren dat 22 en dit jaar 20. Het is bekend dat de Guyanees Lionel D’Andrade één van de uitvallers was die eerder nummer 1 werd.

Het aantal van 170 deelnemers voor de halve marathon in 2013 verminderde vorig jaar naar 125 en dit jaar dus naar 98. Er werd door de jaren heen aangehaald door de organisatie dat het niet om deze onderdelen gaat maar om de marathon. Wat men echter eraan doet om het deelnemersaantal te vergroten is mij niet bekend. Er zijn meer mensen in Suriname die de laatste tijd elders een halve of een hele marathon willen doen dus hier hoef je het echt niet te rennen. Dat is een keus die men maakt.

Bij de teach-in werd aangekondigd dat deelnemers van de marathon een tasje met inhoud konden ophalen en die van de halve marathon een cup. Toen ik na enige tijd van mij wilde ophalen, bleek de tafel leeg te zijn. Bij navraag waar ik terecht kon, kreeg ik te horen dat alles al weg was, het was op. Op mijn vraag of sommigen misschien 2 of 3 hadden genomen was het antwoord in de trant van: “Je weet hoe Surinamers zijn”. Kortweg, de cups waren op. Een groot deel van de deelnemers was niet eens aanwezig die avond dus dan zouden er, denk ik, cups over moeten zijn.

Wat wel verbeterd was tijdens deze marathon is dat er voldoende drank was langs de route. De zakjes met Gatorade moet men blijven hanteren bij de volgende editie. Na 1 km stond er al water klaar! Er was ook voldoende fruit aanwezig zowel tijdens als na de race. Onduidelijk was het of alle deelnemers verplicht waren zich te laten wegen. Aangezien je je niet hoefde aan te melden, wat op zich ook niet nodig was, krijg je dan een deel dat toevallig te horen krijgt van anderen dat je gemeten kan worden. Is het zinvol om dat te doen als niemand ook erop staat om je na de race weer te wegen?

Het eerste chemische toilet in de Bonistraat zou beter geplaatst moeten worden aangezien daar ook het wisselpunt was voor de estafette. Nieuwkomers en buitenlanders zagen het in die drukte dus niet eens. Ik werd erop geattendeerd dat er bij het keerpunt voor marathon lopers niet altijd goede instructies gegeven werden of mensen snapten het niet. Gezien het feit dat er deelnemers zijn die de Nederlandse taal niet verstaan, kan ik mij dat wel voorstellen. Zeker als bij de teach-in voornamelijk het Nederlands wordt gesproken of deelnemers niet eens aanwezig zijn. Vroeger werd geweigerd om zaken ook in het Engels te doen. Een andere suggestie is dat men ook de straatverlichting nagaat zodat er geen ‘donkere delen’ zijn op de route. Veiligheid is belangrijk. En als men uit ervaring weet dat er een grote groep halve marathonlopers is die eerder arriveert, zorg er wel voor dat de kleine groep hele marathonlopers die later arriveert, wel ook nog wat soep krijgt. Ook die was op!

Wat nog steeds aandacht nodig heeft is verbetering van de communicatie. Hierover had ik al in het verleden geschreven. Men vindt het zo te zien niet nodig om websites goed te onderhouden met juiste informatie. Het is ook tegenstrijdig zei een deelnemer. Tot vandaag nog kan je lezen dat de locatie voor de pasta party nader bekend wordt gemaakt...
De prijzenpot werd pas enkele dagen van te voren duidelijk. Dat is voor zeker buitenlandse deelnemers te laat, als die alleen komen als ze ook hun ticket eruit willen halen.

De medailles die niet eens een datum hebben is een achteruitgang, vinden velen. Maar dat sommigen die de eindstreep behaalden van de marathon niet eens eentje kregen, is toch wel een grotere achteruitgang. De enige Surinaamse deelneemster bij deze marathon gaf mij aan dat er tegen haar gezegd werd dat het op was. De vraag rijst dan wel bij mij op hoe dit mogelijk is met zo’n gering aantal deelnemers. Als het tenslotte om de marathon gaat, daar ligt dus de focus, dan is het wel triest.
Wie weet krijgen ze die nog thuis bezorgd!

Tanya Frijmersum