column: Illegaal de grens over

De kleine man had zich er nog zo op verheugd. Hij moest er wel een paar uur voor in de auto zitten, dan misschien een tijdje wachten bij het veer naar Saint Laurent en vervolgens nog iets van tweehonderd kilometer over de weg. Maar daar zat hij niet zo mee, met lange reistijden. Geduld heeft hij toch al; hij woont immers al een tijd in Suriname. Via internet had hij achterhaald dat er in april een lancering was gepland. Bovendien had iemand hem verteld dat je zelfs vanuit Paramaribo kon zien wanneer zo’n raket de lucht inging. Alle reden om die raketbasis een keer van dichtbij te bekijken.

Heidenen die we zijn, vertrokken we op Goede Vrijdag. Zes uur stond de wekker en tegen kwart over zeven zaten we met zijn zessen in de auto. Dat was fout één. Een cup slappe koffie bij Stolkertsijver om het vakantiegevoel te versterken: fout nummer twee. Want zo kwamen we precies op tijd in Albina om het veer naar Saint Laurent te missen. De volgende boot ging pas om half vier ’s middags. Maar daar kwamen we pas in de loop van het gesprek met de douanier achter. Die keek nog maar eens in onze paspoorten maar kon daaruit op geen enkele manier afleiden dat onze verblijfsvergunning was verlengd. Uit het aparte briefje bleek weliswaar dat onze aanvraag voor verlenging in behandeling was, maar daarmee konden we straks onder geen beding terug naar Suriname.

Tot november vorig jaar was dat nog mogelijk, zo moest hij ons toegeven, maar inmiddels hadden ze van hogerhand de procedures veranderd. Natuurlijk, hij wilde het met alle plezier nog even natrekken bij zijn superieuren maar die zouden hem precies hetzelfde vertellen. Naar de andere kant de grens oversteken was het probleem niet, maar voor terugkeer naar Suriname hadden we toch echt een visum nodig. Zes visa wel te verstaan. En die moesten we dan even ophalen bij het consulaat in Cayenne. Op dinsdag na Pasen zouden ze daar ongetwijfeld onze formulieren in behandeling nemen en waarschijnlijk nog dezelfde dag de vereiste stempels in onze paspoorten zetten.

Mijn vrouw en ik trokken ons terug voor crisisberaad. Zij had zoals altijd onze trip voorbereid en daarom was het extra sneu voor haar dat het nu mis dreigde te gaan. Mijn inbreng bestond uit het regelen van een autoverzekering a raison van 185 euro en het achterhalen van de status van onze verblijfsvergunning. Omdat ik op verschillende niveaus (ook hoog bij het ministerie) verschillende verhalen te horen had gekregen over onze paspoorten, had ik besloten de gok te nemen. Zo streng zouden ze heus niet zijn in Albina, daar hadden ze immers wel wat anders aan hun hoofd. Maar goed, terugkijken had op dat moment geen zin en elkaar verwijten maken al helemaal niet.

Even overwogen we dat ik alleen met de auto zou oversteken en de rest van het gezin per korjaal zodat we ons vijf kostbare visa konden besparen. Maar dan moesten we even goed naar het consulaat in Cayenne en wie kon ons verzekeren dat we dan dezelfde dag geholpen zouden zijn? We stelden dan ook plan B op. De auto bleef in Albina bij een vertrouwd en bewaakt adres en we gingen illegaal de grens over. Gewoon, met een bootje. Aan de overkant namen we voor twee dagen onze intrek in hotel Star. In de buurt kon je volop echte koffie, croissants en tapbier krijgen, op zaterdag was er markt en bovendien werd er met Pasen een Urban Festival georganiseerd met live muziekoptredens, skateacts en dancebattles. Daarna namen we tegen Europees tarief (vergelijkbaar bedrag maar dan in euro’s in plaats van srd’s) een taxi naar een pension in Yalimapo tegenover Galibi om nog een stuk of wat schildpadden te storen in wat toch een van hun intiemste momenten moest zijn. Op dag drie maakten we de oversteek naar Galibi waar mijn vrouw in een mum van tijd twee kamers had geregeld. Daar lieten we de schildpadden met rust. Het verkennen van de plaatselijke fauna bleef hier beperkt tot een bezoek aan de Galibi Zoo waar mijn zoon en oudste dochter na een lichte aarzeling toch vrij onverschrokken een flinke anaconda om hun hals lieten draperen.

Wat we hebben opgestoken van deze vierdaagse trip? Eén: ga nooit af op telefonisch verkregen informatie maar op keiharde stempels in het paspoort. Twee: sluit alleen een Franse autoverzekering af wanneer die stempels daadwerkelijk in het paspoort staan. Drie: Frans-Guyana is compleet anders dan Suriname. Vier: dat komt omdat er nog niet de helft van het aantal bevolkingsgroepen is vertegenwoordigd: Indianen, Creolen, Fransen en een enkele verdwaalde Surinamer. Vijf: mijn zoon heeft nog altijd iets om naar uit te zien; als het een beetje mee zit doen we deze zomer een nieuwe poging.

Diederik Samwel
voor reactie: didisamwel@gmail.com