Diasporaradio Apintie 65 jaar

Vandaag viert Radio Apintie, the happy station, haar 65-jarig bestaan. Ik feliciteer Charl Vervuurt en zijn toegewijde medewerkers van harte met dit heugelijke feit. Het is bewonderingswaardig hoe Charl ondanks (economische) tegenslagen, het radio- en televisiebedrijf in de lucht heeft weten te houden om het Surinaamse gedachtegoed van zijn vader voort te zetten. Zoals Eddy Vervuurt het bedacht had klinkt het grotendeels nog steeds op Radio Apintie.Symbolisch voelt het vandaag, net als een briljanten huwelijk, 65 jaar getrouwd, waarbij kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen van het echtpaar, beseffen dat zij zijn opgegroeid met het geluid van Radio Apintie dat er nog steeds is. Bijvoorbeeld met Jesu, Joy of Man’s desiring van J. S. Bach de ‘tune’ die de overlijdensberichten aankondigt; de marsmuziek voor de nieuwsuitzending; het Klokje van Zeven; bazuinkoormuziek voor de jarigen van de dag enzovoorts. Veel van wat Radio Apintie gemaakt heeft dan wel nu nog uitzendt, is deel geworden van onze collectieve Surinaamse identiteit. Ook in Nederland.
 
Zij waren, naast vele anderen bij de SRS zelf, ook een inspiratiebron en al gauw werd Van Vliet een concurrent die ik bijna dagelijks volgde in zijn muzieksmaak en presentatiestijl. Hij verzorgde onder meer de Boss Twenty, de wekelijkse hitparade van Radio Apintie en ik bij de SRS, de wekelijkse Super Twenty. Waarom 20 nummers heb ik nooit begrepen. Later, werkend voor de nieuwsdienst, moest ik Heave en Dirksz van Apinties nieuwsdienst op de voet volgen. Dat deed ik om 7 uur ’s avonds als de herhaling van Apinties nieuws werd uitgezonden – nu nog steeds overigens. Ik deed dit niet alleen om de concurrent te volgen maar ook om een antwoord klaar te hebben als de directeur de volgende dag kwam vragen waarom Apintie dat item wel had en waarom de SRS niet.

Van alle radiostations in Suriname – ik hoor dat er nu ruim 40 ether en internet radiostations zijn – bedient Radio Apintie vooral de 60+-generatie in Suriname, die vasthoudt aan tradities. En dat moet zo blijven, zei Charl Vervuurt eens toen ik hem voorstelde iets nieuws te bedenken voor de marsmuziek van 14.30 uur en ook om een kortere nieuwsuitzendingen te maken. Het geluid van een nieuwsuitzending van de Nederlandse televisie uitzenden, vind ik een gruwel (mijn Surinaamse identiteit), maar ik begrijp drommelsgoed dat deze service wel in de dagelijkse nieuwsbehoefte voorziet aangezien niet alle ouderen zich kunnen bedienen van sociale media. Bovendien is in Suriname radio nog steeds een belangrijk communicatiemedium.

Dankzij die sociale media en vooral de mogelijkheden die WhatsApp biedt, heeft Radio Apintie zich in de afgelopen jaren inmiddels ook ontwikkeld tot het diasporastation – de verbinding met Suriname. Voornamelijk oudere Creoolse Surinamers in Nederland vieren en genieten van hun herinneringen aan het geboorteland door dagelijks naar Radio Apintie te luisteren. Met name in de dagelijkse ochtenduitzending heeft vooral presentator Harold Gessel een humorrijke vaardigheid ontwikkeld om de ene na de andere WhatsApp-beller/inspreker uit Nederland in de uitzending te halen. Niet met politieke dingen, maar human interest: een felicitatie, iemand die de ochtendluiheid mag breken met een schreeuw of kreet; er worden over en weer odo’s uitgewisseld of iemand uit Amsterdam plaagt Coroniaantje met het verlies van Ajax of Feyenoord ... al dit soort frivoliteiten, veraangenamen de ochtend van een pensionado als ik, bij het ontbijten met Radio Apintie. Maar wat vindt de Apintie-luisteraar in Suriname van al die diaspora-WhatsApp-bellers uit Nederland?

roy.khemradj@gmail.com