Column: Politieke Borrelpraat no. 709

“Heren, graag elk een positief punt van de afgelopen week.”
“Voor mij dat buitenlanders visumvrij ons land mogen binnenkomen. Op Zanderij betalen ze hun fee.”
“Ik vind die padie-opkoopprijs van SRD 470 rustgevender, dan dat djoteh-ding van 400 per baal. Anders gaat onze rijstproductie naar de bliksem.”
“Een goed ding vind ik dat er in samenwerking met een particulier meer openbare toiletten in de binnenstad komen. En dat een andere particuliere orga investeert in een hotel in Guyana.”
“En ik vond het goed dat een afgunstige diaspora-kwekkelaar op z’n donder heeft gekregen van de stootgroep van de Olifant: Suriname wordt geen provincie van Guyana, integendeel, we trekken samen op.”
“Precies, dan worden we provincies van elkaar.”
“Nou, voor mij is erg positief dat de achtertuin van het presidentieel paleis deze maand gebruikt wordt voor religieuze vieringen van de drie grootste godsdiensten ter wereld die alhier zijn gevestigd.”
“Is de tuin daarvoor bedoeld?”
“Waar dan voor wel? Die tuin kijkt uit op de oudste bewoonde plek van Paramaribo, namelijk het Inheemse dorpje dat lag in de bocht van de Par’murukreek.”
“Wat is dat voor sprookje?”
“Helemaal geen sprookje; die kreek heette de Par’muru of Paramuro. En het dorpje heette daarom Par’murobo, wat later verklankt werd tot Paramaribo.”
“Van Sommelsdijck liet de kreek uitgraven en rechttrekken, evenwijdig aan de op de schelpenrits lopende Gravenstraat als afwatering voor de stad. Een zwaar werk in de bus’busi en tokotoko. Hollandse militairen met een lichte veroordeling, rasphuisboeven genoemd, die hij hierheen had gehaald, moesten dit werk doen.”
“Toen ze hem in de Tamarindelaan op een ochtend opwachtten om betere werkomstandigheden te eisen, trok meneer de gouverneur zijn sabel, waarop de groep een salvo op hem loste. Van Sommelsdijck, mede-eigenaar van de kolonie, zeeg dodelijk getroffen neer, geveld door zo een dertig kogels.”
“Weten jullie hoe de Gravenstraat aan zijn naam is gekomen?”
“Vanwege de begraafplaats, de Oranjetuin, die daaraan gelegen is.”
“Mispoes, die is van veel latere datum. Mevrouw Cynthia MacLeod vertelde tijdens een bijeenkomst van gepensioneerden dat die naam uit de tijd van Francis Willoughby stamt.”
“Jeetje, dan hebben politieke barbaren die naam weggehaald ten gunste van die…, die..., nou, ja, laat maar, la me onze positieve ‘mood’ vandaag niet verstoren.”
“Maar waarom werd deze straat toen al Gravenstraat genoemd?”
“Mevrouw McLeod vertelde dat zijne Hoogheid, de graaf van Parham, een tijdje woonde in het paleis, toen veel kleiner, en dat hij vaak met zijn paard op en neer reed op de hooggelegen schelprits richting waar nu ’s Lands Hospitaal ligt.”
“Ha, lekker, zo tjeghelek-tjeghelek-tjeghelek, geen verkeer, alleen wat huisjes links en rechts.”
“Maar die naam van Gravenstraat dan?”
“Wel, toen de Zeeuwen overnamen, Willoughby was er toen niet meer, hoorden zij dat de lord vaak op dat weggetje had gereden, het was ‘the lord his street’, oftewel de Graaf z’n straat wat al gauw samengetrokken werd tot: Graafsemstraat en uiteindelijk Gravenstraat.”
“Heeft mevrouw McLeod dat werkelijk verteld?”
“Heb ik met mijn eigen oren gehoord.”  
“Als ik de macht had, zou ik dat eerste stuk weer zo noemen en de naam van Leemofo Henckie alleen aan dat stukje geven waar die begraafplaats staat.”
“En dan moet je tevens een wet slaan, dat historische namen niet vervangen mogen worden door namen van allerlei dubieuze politieke figuren.”
“En dat er niet zomaar stukken uit historische gebouwen gezaagd mogen worden, zoals enkele jaren geleden met ons presidentieel paleis is gebeurd.”
“Maar dat wapen daarboven was van de stad Amsterdam, en dat kon toch in het kader van het dekolonisatieproces niet staan boven het paleis van de Surinaamse president?”
“Als je echt wilde dekoloniseren, had je dat hele paleis dan moeten wegdozeren, en niet alleen het wapen daarboven. Dat was van de Geoctroyeerde Sociëteit.”
“Oh, vandaar dat wapen van Amsterdam daarin.”
“En dat van de West-Indische Compagnie, dat zeilschip.”
“Goed dat dat wapen is weggezaagd, want de WIC heeft toch geld gemaakt met die mensonterende slavenhandel?”
“Dat klopt, helaas is dat een stukje van onze historie, daar zijn we uit voortgekomen, leuk of niet, na so a de.”
“En als ik even mag: dat wapen van de WIC, dat zeilschip, is tot de dag van vandaag deel van ons wapenschild.”
“Ik vind het met die twee fiere inheemse broeders als schildbewakers, een van de mooiste wapenschilden ter wereld, echt waar, net als onze vlag.”
“Maar dan moeten we dat zeilschip ook uit ons wapenschild halen. Dat herinnert toch aan dat besmet slavernijverleden?”
“Blijf jij met je dekolonisatiewoede van ons wapenschild af, begrepen!”
“Zie je hoe onzinnig dit soort daden zijn? Zo dekoloniseer je toch niet? Zo neem je alleen maar op primitieve wijze wraak op iets dat ook in je zit en wat je weigert te accepteren.”
“Ik accepteer het feit dat mijn land eens het bezit van een Engelse Lord was en daarna een Hollandse kolonie. En daarom praat en schrijf ik nu Nederlands, naast het Engels en Sranan Tongo en nog een heleboel andere Surinaamse dingen.”
“Mijn oom, hier na jaren weer uit Holland op bezoek, vond het toch zo prachtig hoe het afgebrande gebouw van de Assemblee en dat daarnaast gelegen gebouw in hun oude glorie hersteld worden.”
“Ik vind het ook schitterend dit nog op mijn oudere dag te zien.”
“Maar meester, even, wat hebben ze met dat weggezaagde wapen van de Geoctroyeerde Sociëteit gedaan? Toch niet laten wegrotten op de zolder van een overheidskantoor.”
“Naar ik vernomen heb, hebben ze dat oude wapen aan de Nederlandse ambassade alhier gegeven.”
“Maar het is van ons! Het is het eerste wapenschild van ons land.”
“Blijf positief. Misschien was daarboven het paleis niet meer de beste plek. Het zal hier in ons museum weer een waardige plaats krijgen.”
“Ja, daar proost ik op. Een waardige plaats. Dat geeft aan ons land waardij. Proost.”
“Ik ook, proost.”
“Maar wattebout die ‘beloofde’ vergunningen aan Guyanese vissers?”
“Volgende keer, beste jonge broeder, a vergadering tapu.”

Rappa