Op deze dag, 25 februari 1980, werd een democratisch gekozen regering o.l.v. premier Henck Arron bloedig omver geworpen en werd een gewelddadige militaire dictatuur gevestigd. De eerste dodelijke slachtoffers van het schrikbewind vanaf 25 februari 1980 waren: de militairen 1ste luitenant Van Aalst, majoor Comvalius, de politieagent Sultan en de burger Joseph Bacchus. Hierna stapelden de lijken van de dictatuur zich alleen maar op en werden mensenrechtenschendingen systematisch en openlijk geschonden. Buitengerechtelijke executies, marteling en willekeurige detentie kwamen vaak voor.

De Surinaamse mensenrechtenschendingen zijn complex, met diepe wortels, die de structuur van de Staat en het trauma van de samenleving na 42 jaar nog steeds beïnvloeden. Deze schendingen van de mensenrechten moeten in ons land veel beter geadresseerd worden. De moorden op 20 maart 1987 te Tamanredjo van 3 politiemannen, inspecteur Jules Blagrove, agent Rabindre Ramkisoen Panday en brigadier Eugene Olieberg evenals de moorden in het dorp Moiwana in 1986, worden ondanks er een OAS vonnis uitgesproken is, evenals de zovele andere mensenrechtenschendingen, niet vervolgd. Onze republiek blijkt onvoldoende bereid en in staat op dit stuk.

Dat er vandaag door extremisten geruggensteund door naïeve volgers de dag romantiseren over de lijken van de zovele slachtoffers (burgers en militairen) en hun 'dans macabere' op de graven van de doden uitvoeren, weergeeft hun minachting voor het leven van de mens. Echter zal er geen vrede, geen gerechtigheid, geen democratie zijn in Suriname zolang de mensenrechtenschenders straffeloos kunnen rondlopen binnen onze samenleving.

De Stichting 8 december 1982, roept de samenleving op zich van haar helder verstand te bedienen bij het analyseren van de omstandigheden waar wij na 42 jaar revolutie in verkeren en het contrast met de weelde van de veroorzakers van deze bewust gecreëerde ondergang sinds 25 februari. De democratische beweging in ons land en de Stg 8 december 1982 zien het verband tussen mensenrechten en democratie dat ligt in burgerlijke, politieke, economische, sociale en culturele rechten. Daarom komt de stichting niet aan het recht van protest of viering, maar blijft principieel van opvatting dat het onethisch en verwerpelijk is “een staatsgreep te vieren”.

De over het algemeen positieve vooruitzichten, met de bijbehorende uitdagingen voor ons land moeten 'het monument van de revolutie' permanent vervangen door 'een monument van morele moed', omdat de zogenaamde revolutie voor het Surinaamse volk en onze republiek niets anders is dan een optocht van rouwkransen, een complete destructie van hoop, saamhorigheid en een vredige samenleving.