Voetballers die voor Europese werkgevers uitkomen en met hun land willen deelnemen aan toernooien buiten Europa, stuiten vaak op verzet van de werkgever. Vooral Afrikaanse voetballers krijgen vaak een verbod om deel te nemen aan de African Cup of Nations. Het toernooi op het Afrikaanse continent moet het vaak stellen zonder hun spelers die voor Europese topclubs uitkomen. Enkele Surinaamse beroepsvoetballers die met Natio wilden deelnemen aan de Goldcup kregen ook te maken met dit probleem. Ze zagen zich geplaatst voor het dilemma om of deel te nemen aan de Goldcup en op de bank te belanden bij hun werkgever of de Goldcup aan zich voorbij te laten gaan, mee te doen met de voorbereiding op het nieuwe seizoen en uitzicht te behouden op een basisplaats bij hun club. Omdat deze situatie nieuw voor hen was, wisten ze niet goed hoe ermee om te gaan. Zo zijn enkelen vanwege uiteenlopende omstandigheden gezwicht voor de druk en hebben de Goldcup laten schieten. Dit is begrijpelijk, omdat enkelen al aan het eind van hun carriere zitten en niet de kans wilden nemen om brodeloos te worden omdat ze vanwege hun leeftijd niet zo gauw een andere werkgever zouden vinden. Anderen hebben deelgenomen aan de Goldcup en zijn dreigden daarna op een zijspoor te belanden, maar konden gelukkig nog een transfer maken.

Opvallend is dat Europese spelers ongehinderd kunnen deelnemen aan toernooien met hun land. De Goldcup, Copa America, African Cup of Nations, de Aziatische cup en de Europese Kampioenschappen zijn allemaal regionale kampioenschappen. Net zoals Europese voetballers geen strobreed in de weg gelegd word om voor hun land uit te komen, op dezelfde manier moeten ook spelers van andere continenten alle ruimte krijgen om zulks te doen. Hoewel de FIFA aangeeft dat clubs verplicht zijn om hun spelers toestemming te geven om voor hun land uit te komen, lijkt de overkoepelende organisatie de andere kant uit te kijken wanneer spelers door hun clubs belet worden zulks te doen. Doordat Europa gezien wordt als het mekka van voetbal, vinden flink wat sterkhouders van nationale elftallen in Europa emplooi, waardoor de Europese clubs menen te kunnen maken en breken. Dit handelen van Europese clubs is een gebrek aan respect naar andere continenten toe. Het gevolg is dat landen soms verzwakt aantreden in de strijd om een regionale titel. Suriname miste tijdens de Goldcup maar liefst 4 sterkhouders, waardoor het resultaat uiteindelijk tegenviel.

Het is de hoogste tijd om het roer om te gooien en paal en perk te stellen aan deze ongewenste situatie. De verschillende regionale bonden moeten om de tafel gaan met de UEFA en eisen dat de spelers van andere continenten op tijd worden vrijgegeven om hun land te vertegenwoordigen, op straffe van enorme boetes. Indien de UEFA niet aan deze eis kan voldoen, kan door de overige continenten worden gewerkt aan het opzetten van sterke competities in hun regio's, waardoor de machtspositie van Europa komt weg te vallen. De Club Worldcup zal niet langer een Europese dominantie zijn, omdat de overige continenten hun eigen toppers zullen hebben. Er zijn genoeg kapitaalkrachtige zakenlieden buiten Europa die dit kunnen bewerkstelligen, maar het zal aankomen op durf. Een bekend spreekwoord luidt: wie niet waagt, wie niet wint.

Een andere mogelijkheid is ook om de regionale toernooien te synchroniseren, waardoor alle regionale kampioenschappen gedurende dezelfde periode worden afgewerkt. Dit lijkt voor de meeste partijen een win-win situatie. Clubs hoeven niet te jammeren dat ze verzwakt moeten aantreden in de plaatselijke competitie en landen kunnen met hun sterkst mogelijke elftal aantreden. De verslaggeving zal wel onder druk komen te staan, maar aan het eind van de rit zal duidelijk blijken welke competitie meer aandacht zal moeten krijgen. Veel zal beslist worden door marketing. Aanvankelijk zal de meeste aandacht nog gaan naar de Europese clubs, maar naarmate de prestaties van de andere regio's beter worden, zal de aandacht verschuiven.

Mireille Hoepel