In Suriname is sport al decennialang op een heel laag niveau. Dit, niet omdat Surinamers geen talent hebben. Integendeel, dit land zit vol ruw talent dat hunkert naar gedegen begeleiding om te kunnen presteren. En daar wringt nu precies de schoen. Niet zelden zien we dat jongeren in een tak van sport worden begeleid door mensen die niet daartoe bevoegd zijn. Zelf een tak van sport beoefend hebben, maakt iemand nog niet tot instructeur in die tak van sport, net zo min als onderwijs genoten hebben, iemand tot onderwijzer maakt. Om het trainingsvak te kunnen uitoefenen, moet betrokkene gedegen onderricht ter zake hebben genoten. Een ander aspect dat vaak over het hoofd word gezien, is dat jeugdsportleider een specialisme is. De Jeugdsportleider komt in contact met kinderen die graag willen sporten, maar vaak nog niet weten welke tak hen goed ligt. Daarom hebben Jeugdsportleiders een aantal kerntaken die erop gericht zijn talenten niet alleen te herkennen, maar ze ook door te verwijzen naar specifieke deskundigen in betreffende tak van sport.

Hier te lande is het meestal zo dat een kind een bepaalde tak van sport beoefent, omdat een vriend of familielid dat ook doet of omdat de ouders dat willen, terwijl het talent van dat kind in kwestie, misschien op een ander vlak ligt. Het gevolg is dat dit kind jaren 'verdoet' aan een sport en misschien wel redelijk goed presteert, maar niet kan uitblinken. Hoe anders zou het zijn als dat kind naar het sportcentrum was geweest, daar het juiste advies had gekregen en de tak van sport was gaan beoefenen die hem of haar meer ligt. De verloren jaren hadden dan benut kunnen worden, waardoor het kind de andere sport optimaal had kunnen beoefenen en het maximale eruit had kunnen halen.  
De leerkrachten Lichamelijke Opvoeding zouden het gebrek aan Jeugdsportleiders enigszins kunnen compenseren, mits zij een uitgebreider aanbod hadden. De laatste jaren zien we dat het aanbod is geslonken tot loopoefeningen, voetbal, touwspringen en spelletjes. Gezien de slechte financiële positie van de bestaande sportinstituten hier te lande, zou het een optie kunnen zijn om af te stappen van de traditionele sportbeoefening.

Sporters worden sinds jaar en dag gedupeerd door bestuurders van bonden die ondersteuning krijgen van overkoepelende organisaties om de 'grassroots' te ontwikkelen. We zien dit niet gebeuren, maar om de steun van de wereldorganisaties niet mis te lopen, vaardigen ze uit de grond gestampte selecties af die vaak genoeg voor schut gezet worden. De gemeenschap zou dit ad hoc beleid moeten afstraffen door hun kinderen thuis te houden en een verandering van beleid af te dwingen.

Ik hoor anderen al roepen dat dit geen optie is, omdat sport goed is voor de gezondheid. Sport is inderdaad goed voor de gezondheid, maar het is de hoogste tijd om het roer om te gooien. We zouden touwspringen massaal ter hand kunnen nemen en als men per se een wedstrijdelement eraan wil koppelen, kan dat ook. Touwspringen is een activiteit die vele spiergroepen oefent, dus is het het alternatief bij uitstek tegen het wanbeleid van de meeste bonden. Daarnaast is het erg laagdrempelig, waardoor meerdere mensen eraan mee kunnen doen. Tenslotte hoeft deze activiteit niet in een grote groep gedaan te worden, waardoor het uitermate geschikt is voor dit Corona-tijdperk en kan er veel plezier beleefd worden. Dus, waar wachten we op?

Mireille Hoepel