Ik durf te zeggen dat er in Suriname geen sprake is van georganiseerd voetballen. Sinds de eerste Covid-19 besmetting in Suriname een feit was in maart 2020, is er met uitzondering van de nationale mannenselectie, niet meer georganiseerd gevoetbald hier te lande. Bij de dames is het nog veel langer, want ruim voor de Covid 19-pandemie lag die competitie al stil. Het lijkt er veel op dat er in Suriname alleen maar nog op papier gevoetbald wordt om de middelen van de FIFA te kunnen opstrijken.

De nationale competities liggen al heel lang stil en als er een toernooi op programma staat, wordt een selectie uit de grond gestampt om acte de présence te geven en daarna weer ontbonden te worden. Onlangs stond er op dwtonline dat de U-20 dames na anderhalf jaar, binnen drie maanden klaargestoomd moeten worden voor een regionaal toernooi. Deze ontwikkeling is heel zorgwekkend, want de sporters krijgen eigenlijk geen eerlijke kans om de krachtmeting aan te gaan. Deze aanpak van het bondsbestuur zorgt ervoor dat Suriname nooit meedoet om de prijzen, hetgeen best wel frustrerend is voor de sporters die hun sport wel serieus beoefenen.

Over deze werkwijze van dit bestuur is er de afgelopen weken al genoeg gezegd door oudgedienden van de nationale mannenselectie. Het is onvoorstelbaar dat sporters de instructie krijgen om bewust te verliezen, omdat er niet voldoende middelen zouden zijn om een langer verblijf op het toernooi te bekostigen. Dit, terwijl ze een betere beurt zouden kunnen maken. Een betrokkene liet zelfs doorschemeren dat het erg demotiverend is om erachter te komen dat het bestuur de vlucht voor terugkeer boekt na de algemene ronde, terwijl de mogelijkheid nog bestaat om over te gaan naar de volgende ronde. Sinds het ontslag van Dean Gorré is er de laatste tijd zoveel geroepen door beide partijen. Aangezien ik niet van alle feiten op de hoogte ben, zal ik geen oordeel geven. Maar als we nagaan dat het voetbal al zo lang stilligt en dat selecties niet in training blijven, dan kunnen we wel concluderen dat het flink rommelt bij de moederorganisatie. Vooral op het gebied van vrouwenvoetbal verdient het bestuur een diepe onvoldoende.

Het jammerlijke van de zaak is dat men denkt onaantastbaar te zijn, omdat de overheid zich van de FIFA niet mag bemoeien met bestuurlijke aangelegenheden. Deze denkwijze verklaart vooral de manier waarop het bestuur vrouwenvoetbal benadert. Er was op de website van de SVB een pagina gereserveerd voor vrouwenvoetbal. Geruime tijd stond deze pagina leeg en intussen is deze pagina schaamteloos gewijd aan mannenvoetbal. Ook hoorde ik een bestuurslid roepen dat het bestuur geen verantwoording verschuldigd is aan de samenleving, dus mag men protesteren tegen het ontslag van de bondscoach, maar het zal niets veranderen aan de zaak. Een grotere vorm van arrogantie heb ik niet eerder meegemaakt. Deze bestuurders menen te kunnen maken en breken, mensen te schofferen en ermee weg te komen, omdat ze aan niemand hier te lande verantwoording hoeven af te leggen. Met deze redenatie heeft het bestuurslid de vraag die ik eerder stelde zelf beantwoordt. Het bestuur van de SVB is kortzichtig.

Het is mooi en waar dat de FIFA geen overheidsbemoeienis tolereert en dat het bestuur niet direct verantwoording verschuldigd is aan de gemeenschap. Maar het bestuurslid vergeet dat een organisatie staat of valt met de leden, waardoor er wel een indirecte verantwoordingsplicht bestaat. Het merendeel van de leden heeft tot zover gedanst naar de pijpen van het bestuur, maar zij zijn ook nergens zonder de voetballers. Dus hoe je het draait of keert, het bestuur is wel verantwoording verschuldigd. Een Engels gezegde luidt: You can fool all the people some of time and some of the people all of the time, but you cannot fool all the people all the time. Hetgeen vrij vertaald betekent dat je erin kan slagen om sommige mensen altijd voor de gek te houden, maar je kan niet aldoor alle mensen knollen voor citroenen blijven verkopen. Vroeg of laat zullen de verenigingen dus inzien dat niet zij afhankelijk zijn van het bestuur, maar dat het bestuur hen nodig heeft om aan het roer te blijven.