Column: Politieke Borrelpraat 671

“Breaking news, heren, break-ingbraak in Policebureau.”
“Oud nieuws, break off news.”
“Vervelende zaak, rare zaak, riekende zaak.”
“Waar riekt het naar, meester? Een inside job?”
“Sowieso, daar praten we dus niet eens over.”
“Wat doet dan bij u een luchtje ruiken? Dat alleen dat geld dat bij wijlen Walter in beslag was genomen, is gejat? Terwijl er in die gekraakte filekast nog zoveel van waarde te graaien was?”
“Ja, juist, daar zit dat sterk luchtje aan. En wie bewijst mij dat alleen dát uit die filekast is gestolen en niet nog meer? Men zegt dat wel zo mooi en eerlijk, maar dat kan bij wijze van spreken eenieder van daar mij zeggen. Maar hoe bewijs je dat? Is er in het bijzijn een onafhankelijk justitieel persoon van de verzamellijst afgeturfd wat er wel nog in de kast lag?”
“En degene aan wie Walther het geld moest betalen, is die dan ook meteen verhoord en daarna heengezonden.”
“Ik neem aan dat die persoon eerder is verhoord, want wijlen Walter had hem nog gebeld met de mededeling dat hij het geld kon komen halen.”
“Dus volgens u zit dat luchtje in het feit dat de diefstal zo overduidelijk wijst in de richting van die bepaalde persoon? Waarom?”
“Beste jongere vriend, stel jij was de opdrachtgever, zou jij dan zo dom zijn geweest om de omstandigheden van de inbraak zodanig te laten zijn, dat die naar jou zouden wijzen?”
“Natuurlijk niet. Ik zou mijn uitvoerder allerlei kasten en laden hebben laten openbreken en uit de bewuste filekast nog meer hebben weggehaald. Inderdaad, een vreemde zaak.”
“Of is dit een manier om vanuit ‘inside’ dat geld, en niets anders, te jatten, lekker te verdelen, en dan de ‘eigenaar’ van dat geld op te brengen en hem dan duidelijk te maken dat hij zwaar verdacht wordt?”
“En dat hij verder met rust gelaten zal worden in deze case als hij, hangende het verdere onderzoek, niet moeilijk doet dat ‘zijn geld’ gejat is. Door wie, dat zal het verdere onderzoek waarschijnlijk nooit uitwijzen.”
“Flinke buit: 16.000 euro en meer dan 40.000 Srd.”
“Heet die afdeling waar dit is gebeurd, daarom ‘Kapitale Delicten’? Wat een tekenende naam: daar waar delicten plaatsvinden met kapitaal, om kapitaal, over kapitaal of vul nog meer voorzetsels in.”
“Zeg geen nonsens, ‘kapitale delicten’ betekent hier ‘grote, zware’ delicten.”
“Weet ik, maar deze inbraak was wel een delict met betrekking tot kapitaal.”
“En wat ik me afvraag is of het niet hoogst onverantwoordelijk is om zulke kapitale, in beslag genomen spullen, volgens mij ook drugs enzo, daar op kantoor in een filekast te bewaren, waar elke halve zachte inbreker met een breekijzer via twee deuren binnen vijf minuten bij kan komen.”
“Begrijp je waarom een hooggeplaatste justitiële opsporingsautoriteit vele jaren terug bij de verbouwing van z’n kantoor liever met een lai in beslag genomen dope in de kofferbak van zijn auto rondreed? Daar was het blijkbaar veiliger.”
“Ow, wacht even, was dat niet het geval waarbij hij ’s avonds midden in de stad zwaar aangereden werd, waarbij er een voor hem zeer ongemakkelijke situatie ontstond?”
“Klopt. En ik kan me ook een geval herinneren, ook jaren terug, waarbij er ook uit zo een filekast of een ander gammel opbergding, een lading van maar liefst bijna 100 kilo aan in beslag genomen cocaïne verdween.”
“Is dat ooit opgehelderd?”
“Volgens mij niet. Maar wat ik me kan herinneren is, dat er niet ingebroken was. Er was een heel gedoe met een reservesleutel of namaaksleutel die gebruikt was om de ‘dope’-bewaarkast netjes open te maken en weer te sluiten.”
“Goeie hemel, meester, hoe sjouw je bijna honderd kilo dope ongezien uit het politiebureau?”
“Dat was geen kapitale, maar een geniale dopiale cocaniale inbraak.”
“En zien jullie nu waarom met duur belastinggeld een failliet vliegbedrijf koet-ke-koet moet blijven vliegen op Miami, al is het met derderangskisten die steeds mankementjes vertonen?”
“Om onze toeristen te accommoderen, ja toch meester?”
“Ja, onze toeristen, ja, waarvan sommigen propvol zitten met zwarte euro’s die in Miami voor dollars worden omgewisseld. Soso pech dat op de terugweg op Aruba uitgestapt en de volgende ochtend weer ingecheckt moest worden.”
“En daar maakten we internationaal weer eens naam als geldsmokkelaars.”
“Dus dit is niet het diaspora-kapitaal dat volgens Chan via Monnie Transfer en Monniegram binnenkomt; dit is het dopiaspora-kapitaal dat sluipfasi in euro binnenkomt en in US-dalla omgezet moet worden om een nieuwe lai dope te financieren, want het kartel in Colombia verkoopt alleen in US.”
“En daarom kan die 19 miljoen euro die al zo lang in Nederland wordt vastgehouden, maar niet loskomen. We konden niet of wilden niet de herkomst van die euro’s doorgeven.”
“En waarom is die geldlading van 5 miljoen euro van een andere bank, ook in Paramaribo gevestigd, die daarna ook op Schiphol werd vastgehouden, na enkele weken wel vrijgegeven? Daarover praat niemand.”
“Wel, omdat die andere bank uit Paramaribo tot de laatste cent de herkomst van die 5 miljoen euro kon aantonen, terwijl de banken die 19 miljoen onder de paraplu van onze Centrale Bank hadden verzonden, dat tot de dag van vandaag niet kunnen of willen of mogen doen. En nu probeert men dat geld los te krijgen via een gerechtelijke procedure, tot nu toe tevergeefs.”
“Dus als wij aangeven van wie allemaal die 19 plus wat miljoen euro’s afkomstig is, wordt het geld bij wijze van spreken morgen vrijgegeven en worden onze banken weer internationaal ‘verschoond”.
“Klopt helemaal, jonge vriend in ons midden. Maar bepaalde figuren wiens geld hoogstwaarschijnlijk ook in die 19 miljoen zit, moeten koet-ke-koet beschermd worden en daar moeten wij, die ons wel aan de anti-witwasregels houden, voor boeten.”
“Stil! De muren hebben oren. Voorzichtig met wat je zegt. Denk aan Peter R. de Vries.”
“Ja, inderdaad. Maar dan meteen een toast op die, in de strijd tegen de maffia, gevallen onderzoeksjournalist. Moge de opdrachtgever voor zijn moord eeuwig branden in de hel.”
“Ja, op Peter R.”
“Ja, waka bun, brada.”

Rappa