Column: Politieke Borrelpraat 669

“Zelfs PeeEl heeft zich bij de rij van politieke partijen aangesloten die de mensen in haar partijcentrum heeft gevaccineerd.”
“PapaLaw taki: ‘liepher laat dan nooit, tok?”
“Alleen Abobbie nog, maar daar geloven velen in de super weerstand van bita’s en andere brouwseltjes.”
“Ze bekijken het maar. Maar onze Julian de Witte zei weer eens onomwonden dat de dommen eraan zullen gaan. Als ze als vliegen uit de lucht dood neervallen van de Covid, zullen ze rennen om geholpen te worden.”
“Ai, hij zegt de dingen soms behoorlijk ongezouten, vaak met een harde waarheid erin.”
“Maar rond 1 juli zei hij dat ook de nazaten van de Redi Musu’s excuses moeten vragen aan de nazaten van de Marrons, want die eersten werden door de koloniale overheid ingezet tegen hun broeders in het binnenland die de plantages aanvielen, plunderden en daar dood en verderf zaaiden.”
“Meester, correctie, de Marrons voerden een heldhaftige verzetsstrijd tegen de blanke slavenbezitters.”
“Zo kan je het ook bekijken. In ieder geval huurde de koloniale overheid toen honderden dure huurlingen, maar die blanke jongens bleken hier al gauw bij bosjes te sneuvelen.”
“Konden ze niet vechten?”
“O jawel, dat konden ze, maar je gaat bijvoorbeeld toch niet met die dichte militaire schoenen hier in de vochtig tropische hitte het bos in?”
“Wat was daar fout aan?”
“Binnen een aantal dagen ontwikkelden zich in die dichte laarzen in het zweet tussen hun tenen van die tropische schimmels. Dat begon flink te jeuken. Dus als ze na zo een dagmars hun schoeisel, misschien zelfs nog erbij met kousen, uittrokken, gingen ze lekker tussen hun tenen jeuken.”
“Dat doe ik soms ook, wat lekker is dat.”
“Mooi, dan jeuk je je huid daar mooi open, bacteriën vanuit je nagels erbij, dat gaat lekker ontsteken, toen was er nog geen Betadine enzo. Dus de volgende dag trek je je dichte militaire schoeisel weer aan; die schimmels en bacteriën daarbinnen groeien flink voort. Die huurlingen liepen al gauw te strompelen van de pijn.”
“Is dat zo een probleem? Dan trek je je laarzen toch niet meer aan?”
“Dat deden vele van die blanke jongens noodgedwongen, want hun ontstoken voeten pasten niet meer in die laarzen.”
“Meester, even een correctie: tegenwoordig zegt men vanuit emancipatorisch oogpunt geen ‘blanken’ meer, maar ‘witten.”
“Ja noh? Melk is wit en blanken hebben echt niet de kleur van melk. Maar goed, men doet maar. In ieder geval, die blanke jongens met hun dun-eeltige ontstoken salon-voetjes trapten al gauw op maka’s en mieren en nog meer op de bosgrond.”
“Ba’nansi kring na awarabon, mira bet’ing na rijstebrij, maka sut’ing na luchtballon, ba’nansi kring…”
“Sjaak, ophouwe met zingen! Welnu, zeg me, wat is zo een groep strompelende en jeukende huurlingen waard als ze vanuit de bomen op de koop toe door onze fiere vrijheidsstrijders werden aangevallen? Ze waren walking ducks. Dat was schijfschieten voor die Marrons.”
“En wat hebben die redi musu’s hiermee te maken?”
“Wel, de koloniale overheid kwam toen op het voor hun geweldig goede idee om slaven te rekruteren voor de strijd tegen de Marrons.”
“Criticus Julian de Witte is tegen deze naam, want ‘marron’ betekent weggelopen en verwilderd vee.”
“Lijkt zo te zijn, maar als ze die naam leuk vinden, doe maar. In ieder geval, de plantageslaven kenden het bos, waren gewend op blote voeten daar te lopen, waren goedkoper en wisten hoe ze insecten, mieren, slangen en schimmels konden weren door zich onder andere met lemmetje enzo in te wrijven.”
“Maar meester, nu zegt men geen ‘slaven’ meer, deze term is koloniaal. Nu gebruikt men: ‘tot slaaf gemaakten.”
“Ja noh? Die nieuwe omschrijving is mij te lang. Oké, hoe krijg je slaven zo ver om zich aan te melden voor de krijgsdienst tegen de Marrons? Toch niet met goedkope uien, aardappelen, spijsolie, bara en luide socca-muziek?”
“Jullie zijn gewoon jaloers op mijn Pa-eLaw dat hij ook de aandacht trekt met zijn Covid rally-tje.”
“Wakte, straks komen wij met onze Paarse rally, helemaal volgens Nyang, Dringi, Prisiri-vaccinatie.”
“Meester, graag verder met die Redi Musu’s; daar leer ik wat van; niet van dat politiek gekrakeel. We leerden bij Geschiedenis dat de koloniale overheid die slavenmannen vrijkocht als ze zich aanmeldden.”
“Goed zo, jonge vriend. Daarna werden de vrijgekochte slaven in de stad getraind, kregen een salaris, een uniform, een geweer enzo en wat was volgens mij de grootste aantrekkingskracht om zich voor de krijgsdienst aan te melden?”
“Dat ze een bouwkavel buiten de toentertijdse stadsrand toegewezen zouden krijgen als ze levend uit hun diensttijd kwamen.”
“Goed zo, Ron. En hoe heette die wijk? Want een flink aantal mannen of hun begunstigden kregen die bouwkavel inderdaad.”
“Die wijk heette vrij vertaald: ’De wijk van de Vrije Mannen’, oftewel Frimangron. Wist jij dat, jonge vriend?”
“Eh…, niet echt.”
“Dus dan zouden de nazaten van eerste bewoners van Frimangron hun excuses aan de nazaten van de Marrons moeten aanbieden dat hun voorouders tegen die anderen hun voorouders gevochten hadden.”
“Maar moeten die nazaten van de Marrons dan ook geen excuses aanbieden aan de nazaten van blanke vrouwen en kinderen die tijdens hun heldhaftige vrijheidsaanvallen op de plantages om het leven zijn gebracht?”
“Nou, zo blijven we maar nazaten excuses laten aanbieden aan andere nazaten. Wanneer gaan we dit land dan gezamenlijk opbouwen en vooral ordenen, set’a kondre bun?”
“Maar hun naam, hoe komen ze daaraan?”
“Ze waren donker van kleur, vandaar de naam: Korps Zwarte jagers, opgericht in 1772, ontbonden in 1862.”
“Nee, ik bedoel: Redi Musu’s.”
“Simpel, ze droegen rode mutsen of baretten.”
“Maar Julian With en anderen zeggen dat ze verraders waren.”
“Ik denk niet dat ze toen voor verraders werden aangezien, zeker niet in de stad. Ik denk eerder dat ze een zeker aanzien genoten, zeker als ze met hun uniform en bewapening en hun rode baret door de straten marcheerden. Zij waren dus in feite ons eerste eigen, hier opgeleide militaire korps.”
“Tijden en meningen veranderen. Proost daarop.”
”Proost.”

Rappa