Steeds weer dezelfde rommel
31 May 2021, 02:31
foto


Suriname is in een slechte film terechtgekomen. Het is al eerder vertoond. De wanhopige dagen van de jaren 80, 90 en 00, getekend door schaarste en gebrek, zijn weer terug. De nachtmerrie van een ingeklapte economie en gezondheidszorg is alleen nieuw voor de jongeren. Wat nieuw is voor iedereen, is de verwoestende Covid-19 pandemie.

Een paar weken geleden was er een tumultueuze menigte op het Onafhankelijkheidsplein. Het was een chaotisch politieprotest, waarbij ook anderen zich hadden aangesloten. De sfeer was emotioneel en rellerig, en het coronavirus kon lekker huppelen. Er liepen ook gifkikkers tussendoor, van wie de haat tegen de huidige president net zo groot leek als hun ontzag voor zijn roemruchte voorganger. Men wilde het parlement en het Kabinet van de president bestormen. (Wat? Gepeupel, zegt u! Maar dit zijn vrije burgers! Ze kennen alleen het verschil niet tussen oorzaak en gevolg, weten niet welk gedrag heeft geleid tot hun ellende!)

"Weg met Chan!" Het is niet duidelijk hoe hiermee de schuldpositie verbetert of de productie toeneemt. Niet iedereen heeft het vermogen om de verdiensten van personen naar de juiste waarde te schatten. Een president die corruptie niet wil ondersteunen en zich maximaal inspant om de economie weer aan de praat te krijgen, ook al wil dat nog niet lukken, is blijkbaar een inbreuk op de opvattingen van fatsoen van sommigen. Men eist 500% loonsverhoging en een platinumverzekering. Dit zijn Zimbabwaanse eisen die wis en waarachtig de koers zullen brengen naar één broodje tegen een kruiwagen vol bankbiljetten. Sommige mensen bevestigen door hun gedrag hun eigen armoede.

Er zijn bofkonten die niet veel last hebben van de armoede. Dit zijn de take-it-all uitvreters die vlug bereid waren de andere kant op te kijken toen de miljarden werden gestolen en verspild. Ze zijn rijkelijk beloond. Het zijn types van laag allooi, met veel geld, maar moreel geen centje waard. Het land is de afgelopen jaren versjachert aan vrienden en familie die grote concessies hebben gekregen, als cadeau of als quid pro quo. Ze maken niks, maar worden slapend rijk met hun concessies. Lucky bastards!

De boze protesten zijn begrijpelijk. Je bent wakker geworden en tot de ontdekking gekomen dat je bedelaar bent geworden, met slechts een leeg bord om te schrapen of een gesmolten salaris van omgerekend 100 euro. Het mooie van alles is nog dat de vorige bestuurders goed zijn weggekomen met hun financiële escapades en verkwisting. Zij zitten met plezier te kijken naar de sociale onrust die zij met hun hebzucht en onbekwaamheid hebben veroorzaakt. In chaos gedijen zij beter, hebben dan minder last van negatieve aandacht. Ze sturen het verhaal in de richting van 'het is de schuld van Chan'. Maar de objectieve kijker weet waar de verarming vandaan komt en wie te vertrouwen is.

Alleen via de pijnlijke weg van goed bestuur en verstandig beleid kunnen problemen duurzaam worden opgelost. De president moet laveren tussen Scylla en Charybdis, tussen een hoge schuldberg en een diepe vreemde valutakloof, tussen nepotisme en een hebberige coalitiepartner, tussen de pandemie en de slappe economie.

Het is altijd weer hetzelfde verhaal. Steeds weer de grond- en goudzucht, het eigen belang en andere corrupte lusten die alleen bevredigd kunnen worden via de politiek. En steeds weer de gebrekkige uitvoering en handhaving van beleid. Ook niet nieuw is een kleine coalitiepartner die energiek bezig is de hele familie te verrijken. Het lijkt alsof mensen wraak nemen, omdat ze in het verleden niets betekenden of armoedig waren. Iedereen wil een poenige post en met naam en toenaam verantwoordelijkheid dragen, maar als verantwoordelijkheid genomen moet worden dan is "mijn naam haas… ik weet van niets".

Suriname heeft eerder financiële crises meegemaakt; nooit eerder is een crisis binnen een jaar opgelost. Nu verwacht men dat wel. Vanwaar het ongeduld? Dat komt door A de president die te veel heeft beloofd, B voortdurend nepotisme en cliëntelisme, C verdeeldheid (twee kapiteins op een schip) en D tweedracht (nepnieuws en etnisch sentiment).

De regering is een pakezel met een zware schuldenlast en de Staat een zwerfhond met weinig vet op de botten. Het volk hapt naar zuurstof. De gordiaanse knoop kan alleen worden doorgehakt door stevig leiderschap, helderheid, een positieve sfeer en een luisterend oor naar het volk. Net als de coronacrisis kan de economische crisis alleen worden hersteld door bondgenootschap (ook met oppositiepartijen): "We gaan het zó doen, samen doen, er voor elkaar zijn, meewerken, elkaar helpen."
 
Het gaat nog even duren voor het beter wordt, maar zij die in paleizen leven moeten de grootste offers brengen en zij die bouwvallig leven moeten gespaard worden, alleen Covid-19 maakt geen onderscheid tussen rijk en arm. Hopelijk gaat het snel van tegenspoed naar verbazingwekkend herstel!

D. Balraadjsing
Advertenties