Het toedienen van stikstofmeststoffen in de vorm van ureum in de Surinaamse rijstproductiesystemen wordt toegepast middels het breedwerpig zaaien van de meststoffen, of te wel de topdressing methode, aan de grondoppervlakte. Echter brengt deze manier van bemesting grote stikstofverliezen met zich mee als gevolg van de chemische processen die opgang komen tijdens het toedienen hiervan, waardoor de stikstofefficiëntie laag is. Ook vereist deze methode twee tot drie splitapplicaties per seizoen, wat extra arbeidskosten met zich meebrengen.

Studies uitgevoerd in Japan, China, Bangladesh hebben aangetoond dat middels het incorporeren van deze ureum-meststoffen in de bodem, of te wel basale applicatie, de grote stikstofverliezen beperkt kunnen worden waardoor de efficiëntie van stikstof toediening verhoogd zou kunnen worden. Ook biedt deze methode de mogelijkheid om de bemesting terug te brengen tot een enkele toediening. In hoeverre dat voor onze rijstproductie systemen kan worden toegepast, is nog niet onderzocht. Middels dit onderzoek wordt een aanzet gegeven om het effect te bepalen van basale toediening van ureum in vergelijking met de topdressing methode op de groei, ontwikkeling en de opbrengst van het rijstgewas Adron-DDB2.

Het doel van deze studie was te onderzoeken of de efficiëntie van stikstof door het incorporeren van ureum in de bodem onder lokale omstandigheden kan worden verhoogd, welke economisch voordelig zou kunnen zijn voor rijstboeren. Met dit systeem kan het gebruik van stikstof meststoffen eventueel worden verminderd met behoud van optimale productie.

Uit de resultaten blijkt dat de topdressing methode betere resultaten gaf voor kalkachtige korrels, waarschijnlijk vanwege de hogere stikstof beschikbaarheid in de korrelvulling tot en met de tweede stikstof toediening. Betere agronomische eigenschappen (groeikracht, bloei) werden gevonden voor de basale methode, waarschijnlijk omdat de stikstof beschikbaarheid nog steeds hoog was tijdens die ontwikkelingsfasen. Er werden geen significante verschillen gevonden tussen basale en topdressing methoden voor de opbrengst,  ‘Head Rice Yield’ en kalkachtige korrels. Echter werden de beste: planthoogte (114 cm), 100-korrelgewicht (3,31 g), gevulde korrels (80,2%) en opbrengst (0,94 kg/m2) verkregen bij een toedieningshoeveelheid van 120 kg/ha. ‘Head Rice Yield’ had de hoogste gemiddelde waarde (53,6%) bij 180 kg N/ha.