Als we het samen doen...
14 Nov 2020, 22:20
foto


“Ik snap jullie teleurstelling, maar laten we die harde retoriek stoppen en naar elkaar luisteren. Uit ervaring weet ik hoe het is om te verliezen. Maar als we vooruitgang willen boeken dan wordt het tijd om naar elkaar te luisteren en elkaar niet als de vijand te zien. Ik wil dat we verenigd zijn, niet verdeeld. Ik ben nederig door het vertrouwen dat jullie in mij hebben. Ik zie als Democratische president geen blauwe of rode staten; geen Democratische of Republikeinse staten, maar alleen de Verenigde Staten. Wij zijn de Verenigde Staten van Amerika. En er is niets wat wij niet kunnen bereiken, als we het samen doen”, aldus Joe Biden, de winnaar van de presidentverkiezing in zijn eerste toespraak tot het Amerikaanse volk.

Woorden van een waarlijk staatsman. Met dit gedachte liep ik naar mijn achterbalkon om te genieten van de middagwind. Plotseling werd ik overvallen door een droom. In die droom zag ik verschillende landen met hun inwoners. In de meeste van die landen zijn de inwoners, ondanks het minder goed gaat, blij en optimistisch. Ik was onder de indruk van de strijdvaardigheid, eensgezindheid, opoffering, vaderlandsliefde en de stootkracht die deze mensen aan de dag legden. Van al die landen heeft één mijn aandacht getrokken. Waarom?

Aan de voorgevel staat 45 jaar onafhankelijkheid. Ik werd nieuwsgierig en ging naar binnen. Wat mij direct opviel is de samenstelling van de inwoners die uit verschillende bevolkingsgroepen bestonden. Ik was onder de indruk. Een land rijk aan natuurlijke hulpbronnen: goud, bauxiet, olie, hout, water en nog veel meer. Ik werd uitgenodigd om deelgenoot te zijn van de feestvreugde. Aan lekker eten is er geen gebrek. Want de verschillende bevolkingsgroepen zetten zich in om hun beste gerechten klaar te maken. Maar het meest wat in het oog springt, is dat een deel van de inwoners mank loopt. Ook is mij opgevallen dat bij sommigen de duim korter of misvormd is. Ook tijdens het lopen drukken ze de grote teen in de grond. Ik stond op het punt om mijn hofmeesteres te vragen hoe het komt, dat de mensen zo zijn.

Onverwacht keerde de hofmeesteres zich om en zei tot mij: “de mensen waarvan de duim en grote teen korter of misvormd zijn, zijn merendeel intellectuelen, politici en deskundigen op verschillende gebieden die met mijn middelen, zowel hier of in het buitenland hun studie hebben afgerond. Voor hun voorouders heb ik gezorgd. Vanaf de moederschoot tot volwassene hebben ze van mij geprofiteerd. En toch krijg ik stank voor dank”. Ik vroeg aan de hofmeesteres van waar deze mensen afkomstig zijn. “Ze zijn gekomen uit verschillende windstreken en ik heb ze geleerd in harmonie en in vrede met elkaar te leven. Maar”, zei de hofmeesteres, “de inwoners waarvan de duim en de grote teen korter of misvormd zijn, hebben mijn verdere ontwikkeling gestagneerd en hebben de volgende mentaliteit:
1. Leveren kritiek en kraken alles af, maar als je ze vraagt om een bijdrage te leveren, zijn ze nergens te vinden
2. Minachting van hun eigen land en landgenoten, maar alles van het buitenland prijzen zij de hemel in
3. Teren op de economische successen van de etnische groep waartoe ze behoren, terwijl hun persoonlijke bijdrage nihil is
4. Roepen racistische sentimenten op denkende daarmee politiek, maatschappelijk en economisch voordeel te hebben
5. Samenwerken met anderen is uit den boze. Ze proberen constant de andere kapot te maken en proberen op de rug van anderen hun maatschappelijke positie te consolideren of te verbeteren
6. Ze zitten constant te duimen en hopen dat alles fout gaat. Ongeacht wat de gevolgen voor land en volk zullen zijn”

Na deze opsomming heb ik gevraagd met wie ik te maken heb. De hofmeesteres verbaast zich en zei: “met mama Sranan. Ik geef je dit als boodschap naar mijn kinderen toe. Op 25 november 2020 is het precies 45 jaar dat ik mijn eigen lot in handen heb, richting geef aan mijn eigen ontwikkeling en mag bepalen met wie ik wil samenwerken. Maar het gedrag van mijn kinderen laat veel te wensen over. Liefde, begrip, respect voor elkaars cultuur en geloof, harmonie, vertrouwen in eigen kunnen, maar vooral de onderlinge samenwerking zijn nog niet naar mijn tevredenheid ontwikkeld”
De andere landen zijn niet beter. Zelfs Amerika moest een bloedige burgeroorlog ondergaan met veel pijn en verdriet. We zijn een jonge natie. Maar laten wij nu een begin maken om de wereld te tonen dat wij het kunnen. Zodat wij op korte termijn kunnen zeggen dat wij Suriname zijn. En er is niets wat wij niet kunnen bereiken, als we het samen doen.

Robby Amain
Advertenties

Thursday 18 April
Wednesday 17 April
Tuesday 16 April