Ik zie me nog zo binnenkomen in de woning van Siegfried Gilds aan de Commissaris Weythingweg, nu zeker 20 jaar geleden… Als radiocorrespondent van de NOS mocht ik langskomen voor een interview. Opgegroeid en opgeleid in Nederland was dit zeer ongewoon, maar na mijn telefoontje met de toenmalige minister van Justitie en Politie werd ik uitgenodigd om thuis langs te komen, want hij was niet meer op kantoor.

Het onderwerp dat we zouden bespreken was ‘de decembermoorden’.  Nabestaanden hadden het Hof van Justitie gevraagd om een onderzoek in te stellen en zo de verjaring van de moorden te stuiten. Volgens de Surinaamse wet, zouden de misdaden van 8 december 1982, dat jaar verjaren. Dat zou betekenen dat wie er verantwoordelijk zou zijn voor de moorden niet meer zou kunnen worden vervolgd. 

Het Openbaar Ministerie dat dit onderzoek moest uitvoeren had niet het vertrouwen van de minister… Er was dus genoeg stof om over te praten en Gilds was meer dan bereid om hier zijn mening over te geven. Ik kwam de woning binnen en daar zat de minister aan de eettafel met voor zich een bord ‘heri-heri’. Het gerecht, afkomstig uit de tijd van de slavernij, met aardvruchten en zoute vis. Wie me goed kent weet dat je me hiervoor ‘s nachts wakker kunt maken.

Ik begon, erg afgeleid door de geur van de bakkeljauw, mijn apparatuur uit te pakken en ondertussen uitleg te geven over de vragen die ik wilde stellen. Maar al gauw werd duidelijk dat de minister niet van plan was zijn eetlust te laten verpesten door een onderwerp dat zo zwaar op de maag lag.

Voor ik het wist had ik een bord met ‘heri-heri’ voor me en weigerde de minister te luisteren naar mijn bezwaren dat ik het niet professioneel vond om bij hem aan tafel mee te eten. Hij zei: “dit is Suriname dame. We delen wat we hebben met iedereen die binnen komt vallen”. 

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik me de inhoud en de kwaliteit van het interview dat ik die dag heb opgenomen niet meer goed kan herinneren. Maar als ik nu een review zou moeten schrijven over die ‘heri-heri’ zou ik dat zonder enige aarzeling kunnen doen.

Het was ook deze ontmoeting waar Gilds een jaar later aan refereerde toen ik hem, naar aanleiding van een rapport van een mensenrechtenorganisatie, aansprak over de  slechte omstandigheden in gevangenissen. Gevangenen leefden onder erbarmelijke omstandigheden achter slot en grendel. Te weinig en slecht voedsel, veel te kleine ruimtes waar het normaal was om met dertig man in een cel van 5 bij 2 meter te zitten. En wat ook gebeurde was dat door de onderbezetting bij de rechterlijke macht veel arrestanten onnodig lang bleven zitten.

Ondanks verschillende verzoeken aan Gilds om hierop te reageren gaf hij niet thuis. Dus had ik geen keus dan voor het gebouw van De Nationale Assemblee te posten en hem mijn microfoon onder zijn neus te duwen toen hij aankwam.

De korte en nietszeggende reactie die ik kreeg was alles wat ik had om te gebruiken als reactie in de rest van mijn reportage. Na uitzending was hij woest. Hij vond dat ik hem als een ongeïnteresseerde minister had neergezet en dat hij dat niet verdiende. 

In de jaren die volgden hebben minister Gilds en ik de degens vaak gekruist tijdens interviews. Niet alleen in de tijd toen hij minister van Justitie en Politie was maar ook daarna. Hij was altijd bereikbaar voor een inhoudelijke reactie. Zelfs thuis aan de keukentafel. Met voor zich een bord heri heri dat hij graag deelde met een journalist die hij thuis te woord wilde staan.

Waka bun Siegfried Gilds. Ik eet vandaag met jou in gedachten een heri heri. In al die jaren heb ik geprobeerd de smaak van toen te evenaren.. maar not even close...