Dag 1, West Champaran
Het eerste dat me opviel tijdens het rijden door de wijk West Champaran in Bihar, was het water dat aan beide kanten tegen de weg kabbelde. Modderhuizen, boomtoppen en uitgestrekte velden met rottend suikerriet waren allemaal ondergedompeld in de Burhi Gandak-rivier, in deze delen beter bekend als Sikrahana.

Mijn schok over de verwoesting werd alleen maar groter toen ik mijn bestemming bereikte - een klein dorpje met 41 gezinnen, Matiyar, dat bijna in de wateren was verdronken. Zeventien van de gezinnen zijn moslim, terwijl de rest Dalits (voorheen bekend als onaanraakbaren) zijn, die op de laagste trede van het onwrikbare kastenstelsel van India staan.

Alle gezinnen in Matiyar zijn verarmd. Toen ik ze ontmoette, waren ze verhuisd naar een smalle strook weg die door het dorp liep. Ze namen mee wat over was van hun leven en dat in kleine zeildoektenten paste.

Jongetjes lieten elkaar video's zien van gedode slangen - slangenbeten komen tijdens zware regenval veel voor in India, en elk jaar sterven er veel Indiërs aan.

Tijdens het koken van aardappelcurry voor haar gezin van zes op een tijdelijke stenen kachel, vertelde Nageena Devi me dat ze de hele nacht wakker blijft en uitkijkt naar slangen. "Ze glippen soms de tent in en beginnen over ons heen te kruipen terwijl we slapen. We zijn bang voor onze kinderen, dus we brengen de nacht door op stoelen en letten op ze."

En toch stond ze sympathiek tegenover hun benarde situatie. "Maar waar gaan deze arme slangen naartoe? Midden in deze vloed zijn ze net zo dakloos als wij."

Dag 2, Oost-Champaran
Ik stond voor Bhawanipur, een dorp dat was verlaten in het bruisende water van de Gandak-rivier.
Het was één van de zeven dorpen die in de nacht van 23 juli waren verzwolgen toen de nabijgelegen dijk brak. Dorpelingen hadden hun half onder water staande huizen verlaten en waren naar het stuk van de dijk gegaan dat nog overeind stond.

Ik liep over een modderig pad onder de brandende zon om de dijk te bereiken. Honderden mensen waren daarheen verhuisd met alle bezittingen die ze konden verzamelen in hun handen. Boeren huilden nog steeds over zakken verrot graan. De weinige runderen die ze hadden weten te redden, stonden voor hun geïmproviseerde tenten.

Lallan Mukhiya, een plaatselijke visser, nam me mee naar zijn inmiddels kapotte lemen huis waar hij met zijn vier broers had gewoond. "Mijn huis is volledig verwoest," zei hij, me rondleidend. Hij voegde eraan toe dat ze slechts 2 kg gepofte rijst en 0,5 kg suiker als "hulp" van de regering hadden gekregen.

Toen ik op het punt stond te vertrekken, nodigde zijn vijfjarige zoon Prince me uit om met hem te lunchen. Ik zei dat ik het niet kon omdat ik moest blijven reizen.