Gezien de recente ontwikkelingen bekruipt me het gevoel dat oude patronen sluipend terugkeren, doelend op (her)benoemingen van sleutelfiguren in rvc’s en het aanhouden van ‘besmette’ ambtelijke functionarissen. Maar ook het ‘regelen’ van functies voor familie/vrienden, zonder objectief wegen van hun kennis/kunde en hun trackrecord. Dit is betreurenswaardig: het volk heeft immers de vorige regering collectief afgerekend op corrupt wanbeleid en vriendjespolitiek.

Wat daarnaast opvalt is dat er nog geen sprake is van een werkelijke start voor wat betreft landsontwikkeling. Enerzijds is dit verklaarbaar omdat de focus van de huidige regering (begrijpelijk) vooral gericht is op de Covid-19 pandemie. Anderzijds: het besluit tot stopzetten van grote infrastructurele projecten wegens financiële tekorten heeft forse negatieve invloed op de wederopbouw van ons land. Deze keuze lijkt gerechtvaardigd, maar de consequenties en gevolgen voor het regeerprogramma worden niet genoemd.

Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat een groot deel van de aandacht van de regering op politieke ‘spelletjes’ is gericht, powerplay in het politieke veld. Tegenstanders van de regering liggen op de loer om maar wat graag het stuur over te nemen, waar het Surinaamse volk hoopte juist los te komen van deze oude wijze van ‘politiek voeren’.

De jonge generatie politici in de oppositie (goed opgeleide mensen) heeft tot nog toe gefaald om als correct rolmodel te fungeren. Met hun niet smetvrije politieke achtergrond kunnen zij hun controlerende rol naar de huidige coalitie ook niet met droge ogen waarmaken: ze hebben geen recht van spreken, als medeveroorzakers van de crisis waarin Suriname verkeert. Sterker nog: in een klimaat waar iedereen elkaar in de gaten houdt en wantrouwt, is het uitgesloten dat iemand (in de ogen van de tegenpartij) een objectief en onderbouwd standpunt inneemt en daarop beleid formuleert/uitvoert. Ergo: elke ontwikkeling wordt geblokkeerd.

De heer Santokhi is ongetwijfeld een capabele man en ik ken zijn strategische agenda niet. Maar ik vind dat hij als president van een land in crisistijd een erg lange aanloop neemt alvorens actie te ondernemen. Onnodige(?) inventarisaties, afhandeling van zaken binnen wet en recht, reactief handelen op (her)benoemingen t.a.v. rvc’s en commissies, om er een paar te noemen. Zijn meest recente keuzes veroorzaken ruis en onrust; hij lijkt geen acht te slaan op de integriteit van de eigen partijpolitieke - en bestuurlijke ethiek. Het volk ziet en kijkt argwanend toe.

Ik krijg het gevoel dat de heer Santokhi zwemt in onbekend water, te midden van een fiks aantal haaien. Hij lijkt nog niet te kunnen kiezen: welke haaien moet hij voeren, welke moet hij kooien en welke ruiken bloed? Wel weet hij dat een haai een haai blijft en hem dus ergens zal bijten, aangezien hij het aas is. Ik hoop dat mijn gevoel niet juist is.

Een volk in armoede houdt zich vooral bezig met dagelijkse struggles, maar bij machtsvertoon zullen zij wel hun stem laten horen. Dan ontstaat het risico op escalaties, waarbij de genoemde haaien garen zullen spinnen. In dat geval is het eind zoek en zal het decennia duren alvorens de tijd weer rijp is voor een vruchtbaar politiek klimaat en ingesleten machts(misbruik) patronen te doorbreken.

Door het aantreden van president Santokhi ontstaan nieuwe kansen. Er zijn kundige mensen die binnen ethische kaders en met de juiste intenties een bijdrage willen leveren aan de ontwikkeling van Suriname. Deze mensen moeten op waarde worden geschat en hun inzet en input moeten worden verwelkomd en gefaciliteerd, waarbij het belang van heel Suriname voorop staat.

Wellicht zou een objectieve, onafhankelijke denktank kunnen bijdragen aan de ondersteuning van de president. Om in de metafoor van de haaien te blijven: een drijvend krachtveld van spindokters (met één agenda) die de heer Santokhi kan adviseren op economisch en politiek gebied, op kritische, belangeloze wijze.