Ego of Nationalisme?

De gebeurtenissen tijdens en na de verkiezing geven voldoende materiaal om te reflecteren op het politiek gebeuren in Suriname. Tijdens de campagnes waren we er getuige van hoe politici een persoonlijkheid aan de samenleving presenteerden die acceptabel genoeg was om kiezers te winnen. We zagen politici die regelmatig woorden als “nationalisme” of “liefde voor land en volk” gebruikten om winst uit de verkiezingsstrijd te halen. Politici zetten hun zogenaamde dienstbare pet op. Zogenaamd, omdat niet alle handelingen die dienstbaar lijken, dat ook daadwerkelijk zijn. Veel politiek handelen is gebaseerd op egocentrische drijfveren motieven, belangen en ambities. De Ego van een mens wordt in zijn primitiefste vorm gedreven door macht, geld en status.

Vanwege de kleinschaligheid van onze samenleving is het niet moeilijk om de ware aard, het karakter van vele mensen te ontdekken.

Vanaf de jaren tachtig tot heden houden “revolutionairen” in hun propaganda ons steeds het nationalisme voor met krachtige leuzen als ”Geloof in eigen kunnen”, “Samen zijn wij sterk”, “Al houdt u niet van mij, houd van Suriname”, enz. Wat we echter in werkelijkheid zagen, was een miskenning van menselijke competenties zoals onafhankelijkheid, pro activiteit, assertiviteit, wederzijds respect en vertrouwen, geloof in eigen kunnen en zelfredzaamheid. In plaats daarvan kregen we -zeker tijdens de Bouterse-periode- een vorm van populisme met kenmerken als de leider die zelf geen verantwoordelijkheid neemt, maar ‘de volkswil’ uitvoert. Populisten zijn mensen die precies weten hoe ze mensen die teleurgesteld zijn in de politiek kunnen vinden: mensen die aan de zijlijn van de maatschappij staan een stem geven. Dit z.g. op het volk gericht beleid heeft mede tot achteruitgang en verarming van het volk geleid. 

Aan de andere kant is er een groep leiders die zichzelf zien als democraten die zeggen het land te zullen besturen op de juiste manier. Wat wij van hen zien is dat bij politieke winst de “macht” verdeeld wordt, niet op basis van een nationale visie, maar middels gedekte corruptie en vriendjespolitiek. Het resultaat van het beleid van zowel de zogenaamde revolutionairen als democraten is uiteindelijk gebleken overwegend zelfverrijking, corruptie, partijpolitiek en nepotisme. 
 
Nationalisme gaat uit van een “Wij” benadering in een “Wij” gerichte samenleving. Hiertegenover staat een samenleving waarbij eenieder aan zichzelf denkt en het ego regeert. 
 
Bij de “Ego benadering” zien we dat de leider alle besluiten neemt en dat die een “gezwollen” ego heeft. Binnen een (politieke) organisatie is hij of zij de heerser, de dictator, de baas en leider (van de partij). Hij neemt alle besluiten en bepaalt alles (van de partij). Indien zo een partij dan in de regering van een land is, kan dit tot gevolg hebben dat het hele land wordt achtergehouden vanwege dit egocentrisch leiderschap. Tegenwoordig worden veel politieke partijen in ons land vanuit deze benadering bestuurd, terwijl de partijen doorgaan onder het mom van democratische principes.

Het nationalisme is een ideologie waarbij het eigen land centraal staat in het denken en het handelen. Binnen het kader van deze ideologie zijn er een aantal kenmerken die in acht zouden moeten worden genomen door beleidsmakers bij hun handelen.

Ik noem enkele: 
 1. Liefde voor land en volk;
2. . “Suriname eerst” gedachte, waarbij Suriname centraal staat bij elke (rechts)handeling die vanuit het beleid wordt genomen.   
3. Sterke instituten: De versterking dient te geschieden zonder politieke inmenging en willekeur.   
4. Hoge moraal en ethiek: onze gezagsdragers moeten van onbesproken gedrag zijn. Burgers met een strafvonnis dienen nimmer een hoog ambt te bekleden. Het is ongehoord en geeft een slecht voorbeeld. Met de cultuur van “Neks no fout” moet voor eeuwig worden afgedaan. Hoe fijn zou het zijn als er hierover gezonde discussies gestart worden en ons parlement een wetsvoorstel hierover indient en deze vervolgens als wet aanneemt. 

De huidige leiders van ons land hebben beloofd dat ze Suriname zullen redden als “Dienstbare leiders”. De laatste benoemingen hebben echter meer de indruk gewekt van etnische politiekvoering, nepotisme en een ego die de overhand lijkt te nemen boven het nationalisme. De vinger wordt hierbij gewezen naar de vicepresident terwijl de president in alle talen zwijgt.

“A genuine leader is not a searcher for consensus but a molder of consensus”. (Martin Luther King, Jr.) Wanneer wij dit gezegde op ons land van toepassing verklaren, betekent het niets anders dan dat er consensus bereikt moet worden met als gemeenschappelijk doel Suriname te brengen naar grotere hoogten zonder politieke spelletjes, maar in overeenstemming met een door alle actoren gedragen nationale visie, waarbij corruptie, nepotisme en partijpolitiek ondergeschikt zijn aan Dienstbare politiek. 
 
Steven Reyme