Het is eerder een politieke traditie dan een uitzondering dat bij een regeringswisseling personen worden benoemd op diverse strategische posten met als consequentie dat de personen die al in die functie zijn worden ontheven, en thuis gezet (met behoud van salaris). Helaas worden personen eerder niet benoemd op basis van deskundigheid, maar zijn het veelal partijloyalisten, vrienden en familieleden (nepotisme) en kapitalisten (sponsoren) die geaccommodeerd willen worden. De leuze 'The right man in the right place' schijnt geen waarde meer te hebben, hoewel deze één van de belangrijkste principes is die men dient te hanteren wil men efficiency en effectiviteit van bestuur bewerkstelligen binnen de diverse overheidsorganen en staatsbedrijven.

Belangenverstrengeling, oftewel conflict of interest, is een ander fenomeen dat geen plaats heeft binnen het benoemingsproces. Dit onderwerp kwam al vroeg ter sprake bij de regeringsformatie toen bekend werd wie de minister van LVV zou worden. De scheidslijn tussen beleid ontwikkelen voor de sector en besluiten nemen ten eigen voordele kan hierdoor enorm wazig worden. Dit heeft er vaker toe geleid dat sectoren onderontwikkeld zijn gebleven of zijn kapot gemaakt. Om LVV als voorbeeld te nemen, moeten wij hiervoor waken, omdat Suriname de potentie heeft om in het kader van diversificatie van de economie meer te halen uit de agrarische sector.

Aan de andere kant merken wij dat te midden van de Covid-19 pandemie en fragiele economie van het land, er deining is ontstaan tussen de coalitiepartners over het aanwijzen en benoemen van personen in raden van commissarissen bij diverse staatsbedrijven. Terwijl de ene coalitiepartner wordt uitgesloten van benoeming, merken wij dat de twee partijen met de meeste zetels de meeste haast zetten achter het benoemen van rvc-leden. Het moet wel duidelijk zijn voor de samenleving dat rvc-leden voornamelijk worden voorgedragen door coalitiepartners, los van de verplichte leden zoals een afgevaardigde van de vakbond. Deze voordrachten worden goedgekeurd door de Raad van Ministers en bekrachtigd door de president. Dat er kritiek wordt geleverd op personen die worden voorgedragen en benoemd, en wel van prominenten in de regeringspartijen kan op zijn zachtst onvoorstelbaar worden genoemd. Hierbij rijst de vraag als er vooraf geen afspraken zijn gemaakt tussen de partijleiders en hun achterban, of worden dit soort afspraken gemaakt achter gesloten deuren in kleine kamers? Heeft de achterban dan geen zeggenschap meer? Meer nog, telt de wil van het volk, zoals men dat zo populair aanduidt, niet meer?