Tussen 1845-1853 zijn er 398 kolonisten uit Nederland gekomen naar Suriname. Het leven in Nederland was in die tijd armoedig en ook was het duidelijk dat de afschaffing van de slavernij in Suriname in zicht was. Er waren nieuwe initiatieven nodig en de kolonie kon hardwerkende Nederlandse boeren goed gebruiken.

Bij aankomst in Suriname bleek echter niets geregeld te zijn. De boeren zouden elk een stuk land van vier hectare krijgen met een woning. Het stuk land bleek echter te bestaan uit lappen bosgrond welke niet gereed was voor de landbouw. De hutten waarin ze woonden moesten ze delen met andere gezinnen. Men had ook geen beschikking over vee en kippen. De boeren raakten verzwakt en liepen door een gebrek aan weerstand en voeding allerlei ziektes op, waarbij velen ook het leven lieten.

De meeste kolonisten begonnen opnieuw vol goede moed, maar niet lang daarna brak er een tyfus-epidemie uit waar velen aan bezweken. Zij die de tyfus-epidemie overleefden, kregen toestemming om de rivier over te steken naar het dorp Groningen. Ondanks diverse bezwaren trokken de boeren in de jaren daarna in kleine groepjes verder, met name richting Paramaribo, alwaar men zich vestigde in  dorpjes als Kwatta en Uitvlugt.

De Stichting Hindostaanse Immigratie is bijzonder trots op onze voorouders, voor wat zij hebben kunnen bewerkstelligen. Zij waren vanaf het begin al ondernemers. Daarom moet des te meer de ruggengraat van onze economie verder versterkt worden en ondernemerschap in grotere mate gestimuleerd worden.