Covid-19 stelt de Surinamer uit alle lagen van de bevolking voor kritieke uitdagingen. Op dit moment staan wij op code Rood wat alarmerend is. We moeten ons nu, meer dan ooit, houden aan de regels van het Covid-19 management team. Burgers onder ons zijn onder de indruk van hun optreden, een groep weer niet. Maar dat zul je krijgen wanneer de werkwijze zodanig ingericht is dat de burgers niet over je resultaten discussiëren, maar over je methodologie.

De lockdown is erg noodzakelijk, maar er zijn ernstige vraagstukken waaraan wij extra aandacht moeten besteden. De mentale gezondheid van de burgers in ons land is er een van. Ik denk vooral aan de meest kwetsbare groepen onder ons waaronder vrouwen, maar sterker nog kinderen.

Nu de scholen geruime tijd gesloten zijn, is de kans tot huiselijk geweld nog groter. Voor veel kinderen is de school een reddingslijn of een tijdelijk uitstel tegen geweld (fysiek, emotioneel en mentaal). De kinderen raken niet alleen de directe hulpnetwerken kwijt, maar de lockdown betekent ook minder toezicht op hun situatie. Waar het kind zo af en toe aan de situatie kon ontsnappen door naar school te gaan, kan dat niet meer.

Op basis van de Suriname Multiple Indicator Cluster Survey (MICS) data als initiatief van Unicef met het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting in samenwerking met het Algemeen Bureau van Statistieken, dat is gepubliceerd in 2019 wordt geconstateerd dat voor de pandemie de zaak al zeer ernstig was.

Uit de data zien wij dat:

1. De toepassing van gewelddadige kinderdiscipline zeer hoog is in Suriname: 88% van de kinderen in de leeftijd van 2-14 jaar worden onderworpen aan ten minste een vorm van gewelddadige psychologische of fysieke straf door leden van het gezin

2. Fysieke bestraffing is ongeveer 71% en psychologische agressie ongeveer 84%.

3. De incidentie van gewelddadige discipline is hoger (89%) voor jongens dan voor meisjes (86%).

Als we verder kijken naar het aspect van de vroegtijdige ontwikkeling van kinderen, dan is recreatie niet weg te denken. Gezien de woonsituatie van traditionele gezinnen in Suriname kan het een enorme uitdaging zijn in de volksbuurten om zich te houden aan de regels van het Covid-19 management team. De gedragsverandering en aanpassen aan de Covid-19 regels moeten wij niet uit het oog verliezen bij deze groep. Vandaar dat het relevant is dat wij mogelijke manieren of interventies creëren om vroegtijdige ontwikkeling bij kinderen te blijven stimuleren en bevorderen. Het gaat dan exact om onderwijs en sport en recreatie voor het mentale welzijn van kinderen.

Echter, mis ik dit vanuit het ministerie van Sport en Jeugdzaken (S&J). Ik kijk reikhalzend uit naar een concreet plan van het ministerie waar wij nationaal zowel internationaal kunnen scoren. Enkele digitale communicatie via social media zijn wel gemaakt vanuit het ministerie, maar ik mis de benadering op gemeenschapsniveau. De doelgroep die geen toegang heeft tot het internet moeten wij niet uitsluiten. Die kinderen zijn veelal niet afhankelijk van een mobiel, maar van dat voetbal spelletje of slagbal spelletje op leegstaande percelen.

Het ministerie van Sport en Jeugdzaken moet samen met actieve jongeren organisaties en NGO's in de gemeenschap gaan brainstormen over een holistische aanpak van dit vraagstuk. Het ministerie zal haar faciliterende rol moeten innemen, waarvan het totale nationaal jeugdinstituut, jongerenorganisaties en NGO’s de betrokkenheid ervaren. De huidige situatie biedt het ministerie de kans om opnieuw voor te stellen dat het jeugdbeleid op een meer saamhorige en effectieve manier kan worden gevormd. Geen enkel land (team of ministerie) kan het tegengaan van COovid-19 alleen. Gezamenlijk moeten we middels consultaties oplossingen vinden waar de bescherming van onze jongeren - wie ze ook zijn - centraal staat. Anders vrees ik dat wij zorgen voor een pandemie in een pandemie. Niemand is veilig totdat iedereen veilig is.