De verkiezingsuitslag is bekend en ook geplaatst op de site van het ministerie van Binnenlandse Zaken waar ook het aantal stemmen per partij is aangegeven. We kennen de uitslag allemaal qua zetels  t.w. VHP 20, NDP 16, ABOP 9, NPS 3, BEP 2 en PL 1 zetel. Ofschoon er al een samenwerkingsverband tussen 4 partijen is getekend (VHP, ABOP, NPS en PL) is het nuttig om de uitslag en de mogelijke samenwerkingsverbanden de revue te laten passeren. In dit eerste deel bespreek ik de verkiezingsuitslag en in het tweede deel komt de formatie aan de orde.

De belangrijkste issue tijdens de verkiezingen werd het financieel-economisch beleid van de NDP regering in de afgelopen jaren. Volgens de NDP was het beleid goed en ging het in economisch opzicht ook goed met Suriname. Voor zover er toch iets minder goed ging, zoals de stijgende koers en prijzen dan was dat het gevolg van de oppositie m.n. de VHP (zie de beschuldigingen rond de valutawet). Het wetenschappelijk bureau van de NDP was totaal onkritisch en ging voorbij aan de financieel-economische realiteit zoals de torenhoge schuldpositie van het land, de enorme corruptie en de sterke afname van de koopkracht van de gemiddelde burger. Dit bureau riep kort voor de verkiezingen de minister van Financiën uit tot de beste minister die Suriname ooit gehad heeft. Daarna heeft de coalitie de minister in DNA –ondanks een lijvig dossier met misstanden- voor vervolging behoed. 

De NDP heeft de kiezer tijdens de campagnes nooit voorgehouden hoe zij na de verkiezingen Suriname uit het slop zou halen. Men nam ook niet deel aan het belangrijke economisch debat van de VES, blijkbaar omdat er geen plan was. Met pakketten, geld en grof misbruik van de staatsmedia en overheidsmiddelen, en onder dekking van Covid-maatregelen, probeerde men het volk zand in de ogen te strooien. Met wijziging van de kiesregeling probeerde men de oppositie te verzwakken. Er was een arrogantie van de macht ingeslopen die niet meer luisterde naar het bedrijfsleven, niet meer naar oppositionele groepen en protesten, en die de verarming van het volk niet zag. De realiteit van de gemiddelde kiezer was totaal anders dan die van de NDP elite en hun entourage. 

De oppositie heeft in de afgelopen jaren wel naar de economische feiten gekeken, naar de bevolking geluisterd en zaken die misgingen in DNA en daarbuiten aan de orde gesteld. Tijdens het VES debat bleek dat de NPS, ABOP en VHP ook plannen hadden om uit de crisis te raken. De VHP had zelfs een uitgebreid Wederopbouwplan. De NDP richtte haar campagne volledig op de VHP en haar voorzitter en probeerde de partij als Hindostaanse partij neer te zetten.  Santokhi had de VHP echter behoorlijk verbreed (de nieuwe VHP) en was langs vele huizen geweest om persoonlijk kennis te maken met de kiezers (hij had 700 km afgelegd), die een ander beeld van hem kregen. Op 25 mei bleek dat driekwart van de kiezers zich geen zand in de ogen heeft laten strooien, maar het beleid van de NDP heeft afgewezen.

Deze verkiezingen waren vrij gepolariseerd, waarbij de grootste rivalen de NDP en de VHP waren. De andere partijen waren minder in de ‘belangstelling’ tijdens de campagnes en de kleine partijen werden er ‘uitgedrukt’. Dit blijkt ook uit de uitslag, want de VHP en NDP hebben de meeste zetels behaald. Daarbij heeft het electoraat de NDP echter van 26 naar 16 zetels teruggebracht en qua stemmen van 117.308 naar 65.660 (44% achteruitgang in stemmen). De VHP ging juist fors vooruit nl. van 9 zetels naar 20 zetels oftewel van 54.878 naar 108.240 stemmen (97% vooruitgang in stemmen). 

Dit is het belangrijkste gegeven van de uitslag en kan maar op één manier geïnterpreteerd worden nl. de VHP heeft duidelijk gewonnen en de NDP (vanwege haar beleid) heeft duidelijk verloren. Omdat deze twee partijen tegenover elkaar stonden, verwachten de kiezers ook geen samenwerking tussen deze twee partijen. Het betekent dus dat er een regering dient te komen met de grootste winnaar d.w.z. de VHP dient in de nieuwe regering te zitten volgens de kiezers, terwijl de NDP naar de oppositie is verwezen. Dit komt wellicht het best tot uitdrukking in het feit dat de fractieleider van de NDP, Amzad Abdoel, die de grootste verdediger van het dramatisch financieel-economisch NDP-beleid is geweest, slechts 117 stemmen heeft gehaald. In 2015 behaalde Abdoel nog 7806 stemmen.