Het is mij opgevallen, wellicht anderen ook, dat kandidaten vóór de algemene verkiezingen het niet zo nauw nemen met het voldoen aan het woonbeginsel bij de kandidaatstelling. De wet op dit vlak stelt dat een kandidaat minstens twee jaren woonachtig dient te zijn in het district waar hij/zij zich verkiesbaar wil stellen. Soms verhuizen personen om strategische redenen twee jaren voor de verkiezingen naar een ander district. Natuurlijk is dat het recht en vrijheid die betreffende personen hebben. Veel aandacht kreeg de verhuizing van vicepresident Ashwin Adhin vanuit Paramaribo (ressort Tammenga) naar het district Wanica. Een andere bekende verhuizing was die van DNA-lid Krishna Mathoera vanuit Wanica naar Paramaribo. Natuurlijk ook haar volste recht.

Bij de kandidaatstelling voor de komende verkiezingen vielen mij de volgende  kandidaatstellingen op: Ebu Jones kandidaat no 2 op de NDP lijst, is in het laatste kwartaal van het vorige jaar benoemd tot residerend ambassadeur in Georgetown, Guyana. Daarvoor was hij voor enige jaren chef de poste in Den Haag, Nederland. Hoe is het mogelijk dat iemand die woont en werkt in het buitenland, zich kandidaat kan stellen? Als diplomaat gestationeerd in een ander land wordt je namelijk ingeschreven in het diplomatiek register van betreffend land. Dus zo een diplomaat woont niet meer in Suriname en zou niet toegelaten kunnen worden als kandidaat.

Drie personen die in verre districten gekandideerd zijn, hebben een fulltime betrekking in Paramaribo: Niesha Jhakri no 2 op de VHP lijst in Nickerie, Joan Nibte no.1 op de PRO-lijst in Coronie en Sergio Akiemboto no 1 op de NDP lijst in Brokopondo. Niet uitgesloten moet worden dat er nog meer van zulke gevallen zullen zijn.

Niesha Jhakri zou een full time betrekking hebben op het ministerie van OWTK&C in Paramaribo. Dagelijks de reis Nickerie-Paramaribo v.v ondernemen om te werken in Paramaribo lijkt mij praktisch niet zo goed mogelijk. Fysiek niet en ook financieel niet. Daarom mag deze kandidaatstelling ook beschouwd worden als te zijn een administratief geforceerde. Ook Silvana Afonsoewa is van Paramaribo naar Sipaliwini verhuisd, waar ze lijsttrekker is van de NDP. Diverse Assembleeleden uit het binnenland hebben hun feitelijke woonplaats in Paramaribo.  

Joan Nibte, co-politiek leider van PRO heeft zoals uit persberichten blijkt, een florerende advocatenpraktijk in Paramaribo. Blijkens berichten die zij op haar FB-pagina plaatste over haar thuisquarantine periode, is zij woonachtig in Paramaribo-noord. Evenwel schijnt ze zich ingeschreven te hebben in het district Coronie, zodat zij zich aldaar kon kandideren. Elke dag open neer gaan tussen Coronie  naar Paramaribo om er te werken, lijkt mij zeer onwaarschijnlijk. Dus ook hier is sprake van een geforceerde kandidaatstelling.

Sergio Akiemboto is de huidige minister van Natuurlijke Hulpbronnen, daarvoor was hij President Directeur bij Grassalco, gevestigd te Bethesda, Paramaribo. Akiemboto werd in 2010 in het district Brokopondo gekandideerd door de NDP en ook gekozen tot DNA-lid. Echter zag hij af om deze functie te bekleden en koos voor het directeurschap van Grassalco. Dit is dus de reinste vorm van volksverlakkerij: Vragen om het vertrouwen van het volk, gekozen worden, maar niet bereid zijn om op te komen voor de politieke en burgerlijke rechten van jouw kiezers. En nu dan weer terug gaan naar dezelfde kiezers om te vragen naar hun stem, terwijl we allemaal ook weten dat Akiemboto ook niet woont en werkt in Brokopondo, maar slechts administratief gevestigd is in Brokopondo.

Hetzelfde geldt ook voor vicepresident Adhin; administratief verhuisd naar Wanica om zich aldaar kandidaat te stellen, maar in werkelijkheid woont wij nog steeds in het ressort Tammenga, Paramaribo. Dit verklaarde hij onlangs, weliswaar in andere vorm en tot grote hilariteit van velen, tijdens een Covid19 informatiesessie. Hij beklaagde zich erover dat wanneer hij naar zijn huis gaat in de omgeving Tammenga/Balona, en ergens stopt, hij omringd wordt door mensen die hem naar geld vragen. Een herkenbare Freudiaanse vergissing!

Conclusies: mensen c.q partijen forceren zich en plegen zeker moreel niet ethische handelingen om zich te kandideren in districten waar zij in wezen NIET wonen (en werken). Ze vestigen zich maar slechts administratief in het district ter voldoening aan een wettelijk vereiste. De verkiezingsautoriteiten handhaven dit vereiste kennelijk niet.                        De kandidering van iemand die in het buitenland woont en werkt is natuurlijk het toppunt in deze. Bij het herschrijven van de kiesregeling en andere wetten ter zake de verkiezingen, zou men gezien de getoonde onethische praktijken, ook in eerdere jaren, het woonplaatsbeginsel maar overboord moeten gooien of stringent de hand aan moeten houden. Er zouden b.v. nog meer criteria gesteld kunnen worden zoals werkzaam zijn en of ook het geboortebeginsel verbinden als voorwaarde ter kandidering in het district.   

Reacties: radjkisshpp@hotmail.com