In deze tijd van naderende verkiezingen leunen we op twee belangrijke pijlers binnen een samenleving: democratie en media. Het eerste houdt in de zeggenschap van het volk, en de media zijn de paden waarlangs het volk wordt bereikt. Er is nog een derde factor, financiën. Ook belangrijk en hier punt van discussie. Bij deze verkiezingen doen er welgeteld 17 partijen mee. Natuurlijk kunnen die niet allemaal dezelfde aandacht krijgen en even zichtbaar zijn. 

Is dit eerlijk. Nee. Waarom niet: omdat dit ook een vorm van stemmen kopen is. Het gaat niet om de ideologie of de achtergrond, maar om hoeveel kleur en woorden er tegenaan worden gegooid. Het publiek leest leuzen en spreuken waarvan ze weten dat die maker niet oprecht is, maar het massale doet overkomen alsof die er is voor het volk. Hoe groter en meer, hoe beter. Er zijn kanalen die alleen aandacht aan partijen schenken als het een schandaal betreft. Helaas worden de positieve zaken genegeerd. Er zijn dagbladen die angstvallig de naam van een bepaalde partij niet vermelden, ook als de betrokkenheid er was. Gelukkig zijn er ook media die open staan voor een andere mening en ingezonden stukken opnemen, zelfs al staat de redactie niet volledig achter de inhoud. Ze maken zich sterk voor de vrijheid van meningsuiting. Maar ook komt het voor dat ze bepaalde dingen niet plaatsen, want het besproken bedrijf, of de regering, adverteert bij hen, en ze willen die grote klant niet kwijtraken.

Nu zijn er vele kranten, radio- en tv-stations. Diverse fora doen echt hun best om de democratisering door te voeren in hun aanpak. Het VES-debat bijvoorbeeld geeft elke partij evenveel ruimte, en elke participant wordt met aandacht en respect aangehoord. Ook het HOK-debat en het Politiek Café hebben een insteek waarbij elke partij gelijke kansen krijgt.

Er zijn echter media of organisaties, die voorbijgaan aan grote verschillen tussen bestaande partijen en nieuwe, opkomende groepen. En dat kan als oneerlijk of onredelijk ervaren worden.

De bestaande partijen die een zetel hebben, krijgen al veel aandacht middels de DNA-vergaderingen die uitgezonden worden op de televisie, en hun standpunten kunnen dan ook gevoegelijk als bekend worden verondersteld. Zij konden geld genereren over de jaren heen om hun partijkas te spekken. STREI! is pertinent tegen vriendjespolitiek waarbij stemmers percelen en baantjes krijgen in ruil voor stemmen. Het principe binnen het patronagesysteem is: voor wat hoort wat, en zo wordt veel partijgeld op oneigenlijke wijze verkregen. Grote partijen krijgen exposure door middel van aangekocht propagandamateriaal, radio- en televisie-uitzendingen. Of gratis via de staatsmedia, betaald met onze belastingcenten. Bestaande partijen worden door de media frequenter uitgenodigd om te reageren op maatschappelijke ontwikkelingen. Zelfs als al langer bekend is welke mening zij hebben over bepaalde issues. In bepaalde gevallen is het zo, dat kandidaten zich scharen onder de vlag van een partij, juist omdat ze weten dat die met geld in zal komen voor hun reclame. 

De kleinere partijen hebben behoorlijk moeten hosselen om de waarborgsom bij elkaar te schrapen. Dit betekent dat er vrijwel geen middelen zijn om groots campagne te voeren. Bepaalde uitnodigingen voor debatten hebben ons bereikt en deze initiatieven zijn eerlijk en open van opzet, en bieden alle participanten gelijke kansen. 

Helaas krijgen bij het debat van ‘Balans 2020’, waarvoor buitenlandse financiering is aangetrokken, de buitenparlementaire partijen maar 1/5 van de geboden tijd om hun standpunten te verwoorden, in vergelijking met de gevestigde orde. De grote bestaande partijen in de DNA, VHP en NDP, krijgen elk 1 uur om hun standpunten te verdedigen. De kleinere krijgen elk een half uur. De andere, nieuwe of buitenparlementaire partijen, moeten zich bij de laatste sessie verdelen over twee uren. In totaal 10 partijen, wat betekent dat zij elk 12 minuten krijgen. Dit is discriminatoir en niet in balans.

Met deze opzet van debatteren wordt het jong leiderschap helaas niet gestimuleerd. Terwijl STREI! juist bestaat uit jonge mensen onder de 41 en een vrouw als voorzitter heeft. Uiteindelijk staan de oudere voorzitters van de conventionele partijen als nr. 1 op de kiezerslijst en zullen in DNA komen. De Balans-organisatie wijst kritiek van de hand als gezeur, en STREI! vermoedt dat ook deze on-balans daaronder zal vallen. STREI! maakt zich sterk voor kansen voor iedereen in Suriname. Het liefst gelijke kansen. Ook in de media. Want dat is wel zo democratisch.     

#STREI!