1 mei, de internationale dag van de werkende klasse is weer aangebroken. Bij deze dag moeten de werkers even stilstaan bij hun werk, hun werktijden, hun lonen en salarissen, hun overige arbeidsverhoudingen en hun ambities voor de toekomst. Dit jaar is een bijzonder jaar voor de werkende klasse. In de eerste plaats is het op 1 mei 2020, 88 jaar geleden dat de Dag van de Arbeid voor de eerste keer werd herdacht door de Algemene Werkers organisatie, S.A.W.O, toen onder voorzitterschap van Theo Sanders, een tijdgenoot van Louis Doedel. Het is verder dit jaar 50 jaar geleden dat de toenmalige minister van Arbeid, toen tevens minister-president, Dr. Jules Sedney 1 mei als nationale vrije dag in ons land heeft geïntroduceerd. Dit jaar wordt de Dag van de Arbeid als gevolg van de Covid-19 crisis in het kader van de ‘social-distancecing’ instructies door de arbeidersklasse op bescheiden wijze herdacht en gevierd.

De introductie van 1 mei als nationale dag van de arbeidersklasse was een belangrijke verworvenheid van de georganiseerde werkers in de publieke sector en in de particuliere sector. De dag is namelijk voortgekomen uit de strijd van de werkende klasse, die in de jaren 1966, 1969, 1971 en 1973 in ons land tegen onrecht is gevoerd. Uit deze strijd zijn ook de vakcentrales C-47 (1970) en CLO (1971) en tal van vakbonden en andere strijdorganisaties voortgekomen. PWO (1948) en AVVS De Moederbond (1951) waren ook onderdeel van deze strijd voor lotsverbetering van de arbeidsklasse in ons land. 

Vier niet limitatieve verworvenheden van de georganiseerde werkende klasse uit de jaren zestig, zeventig en tachtig waren:

1. De ondertekening van de eerste Collectieve Arbeids Overeenkomst, C.A.O., in 1966 tussen de Suralco directie en de Paranam Werknemers Bond en de Moengo Mijnwerkers Bond; 

2. De instelling van het ministerie van Arbeid (en Volkshuisvesting) in het jaar 1970;

3. De realisatie van het eerste CLO akkoord in 1974 en

4. De oprichting van de Raad voor de Vakcentrales, Ravaksur als overkoepelend overlegorgaan van de vakbeweging in 1987.

De naweeën van economische crisis van 2015 en 2016 zijn nog nauwelijks voorbij of de volgende crisis heeft zich aangediend. De nieuwe crisis treft ons land in een situatie waarin vooral de openbare financiën zwak zijn en de nationale munt onder grote druk staat. 

De nieuwe crisis, de Covid-19 crisis, heeft zich sedert 13 maart 2020 in ons land aangediend en heeft zijn oorsprong in de gezondheidszorg. Maar de gevolgen zijn nationaal en internationaal en treffen sedert de ‘partiële lockdown’ is ingegaan al tal van sectoren van de economie en ook tal van maatschappelijke groepen. Daarbij valt nog op dat de drie belangrijke handelspartners van ons land, te weten, de Verenigde Staten van Noord-Amerika, Nederland en China zwaar getroffen zijn door dit virus en de gevolgen daarvan.

Ravaksur maakt zich zorgen over de mogelijk volgende inkrimping van onze economie en voor de gevolgen als bedrijfssluitingen, werktijdverkortingen, inkomenstekorten en werkloosheid. Deze vrij voorspelbare zaken zien er voor de werknemers niet goed uit. Ravaksur roept daarom de werknemers op om zich te verenigen, waardoor hun belangen beter kunnen worden verdedigd.

Ravaksur kijkt zelf ook in de vakbondsspiegel en constateert dat ook in haar eigen gelederen er recentelijk behoorlijke tegenstellingen zijn opgetreden, die hebben geleid tot het nemen van enkele organisatorische ingrepen in onze overkoepelende organisatie. Ondanks de opgetreden tegenstellingen stelt Ravaksur dat de eenheid binnen de vakbeweging en binnen Ravaksur een belangrijke voorwaarde is om optimaal de belangen van de werkers in ons land te behartigen en te verdedigen.

Ravaksur wenst tot slot alle werkers, werkzoekenden en gepensioneerden in ons land en daarbuiten, een bezinningsvolle Wrokoman Dei 2020 toe.